«Βρισκόμαστε σε πόλεμο με τις φωτιές» δήλωσε από το βήμα της Βουλής ο Κυριάκος Μητσοτάκης θέλοντας να τονίσει την έκταση της προσπάθειας που καταβάλλεται για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Εκείνο που δεν είπε ο πρωθυπουργός, αλλά ισχύει σε κάθε είδους σύρραξη, είναι πάντως ότι από μόνο του το υψηλό φρόνημα και το ηθικό δεν αρκεί για να κερδίζονται μάχες.
Χρειάζονται και τα κατάλληλα όπλα. Σαν αυτά που κάθε χρόνο παραλαμβάνει η Ελλάδα και παραδίδονται στην υπηρεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για να συμβάλουν στην ασφάλεια της χώρας από εξωτερικούς κινδύνους.
Άλλωστε οι μονίμως τεταμένες σχέσεις με την γειτονική Τουρκία, ειδικά τώρα στην εποχή της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων των θαλασσών, αποτελούν και την απάντηση στις όποιες φωνές κατά των εξοπλιστικών προγραμμάτων και των χρημάτων (σημαντικό ποσοστό του ΑΕΠ) που διαχρονικά δαπανώνται.
Την ίδια ώρα η Ελλάδα συνεχίζει να πηγαίνει κάθε καλοκαίρι στον… πόλεμο με τα στοιχεία της φύσης (ή τους πυρομανείς που τα… σιγοντάρουν) με τα πιο παλιά όπλα. Αν και γνωρίζουμε εκ των προτέρων τι θα συμβεί, οδεύουμε σχεδόν μοιρολατρικά προς την καταστροφή μας, ελπίζοντας ότι θα νικήσουμε επιστρατεύοντας ευχολόγια, την παρρησία και την αυταπάρνηση των πυροσβεστών-πιλότων και την ελπίδα ότι οι τελευταίοι θα καταφέρουν να αντεπεξέλθουν ακόμη και με μέσα που μετρούν κοντά στον μισό αιώνα ζωής…
Και αυτό διότι τέτοια είναι η ηλικία ορισμένων εκ των αεροσκαφών τύπου CL-125 (τα γνωστά μας Canadair) που πετούν ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα και επιχειρούν πάνω από φωτιές.
Την φετινή περίοδο λειτουργοπύν 89 εναέρια πτητικά μέσα, αεροσκάφη και ελικόπτερα, αυξημένα σε σχέση με το 2019 αντίστοιχα που ήταν μόλις 61. Από αυτά 11 είναι από τα παλαιά Canadair CL-215 της ιστορικής 355 Μοίρας Τακτικών Μεταφορών και 7 από τα νεότερα Canadair CL-415 της 383 Μοίρας Ειδικών Επιχειρήσεων Αεροπυροσβέσεως . Υπάρχουν επίσης και άλλα 18 μονοκινητήρια PZLM-18 Dromander, πολωνικής κατασκευής, της 359 ΜΑΕΔΥ. Στην Πολεμική Αεροπορία ανήκουν μόνο 36 αεροσκάφη, ενώ τα υπόλοιπα 53 αεροσκάφη και ελικόπτερα είναι νοικιασμένα από το εξωτερικό.
Τα πιο προηγμένα εξ αυτών είναι τα Canadair CL-415, τα οποία παρέλαβε το 2003 η κυβέρνηση Κώστα Σημίτη, με την σχετική γραμμή παραγωγής να κλείνει πριν από περίπου 15 χρόνια και να αφήνει έκθετες τις χώρες που την είχαν ανάγκη. Και επειδή υπάρχει πολλή παραπληροφόρηση σχετικά με το θέμα, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι μετά το 2015 ΔΕΝ κατασκευάζονται αντίστοιχου τύπου αεροσκάφη από την εταιρεία που αποτέλεσε την διάδοχη κατάσταση της Canadair.
Το αεροσκάφος Canadair CL-515 αυτή τη στιγμή υπάρχει μόνο ως σχέδιο και δεν έχει μπει σε γραμμή παραγωγής, αφού η De Havilland Canada έχει ξεκαθαρίσει ότι θα πρχωρήσει στην κατασκευή του μόνο εφόσον έχει ικανό αριθμό προπαραγγελιών. Μάλιστα ακριβώς για αυτόν τον λόγο γίνονται διαπραγματεύσεις σε διακρατικό επίπεδο με την Canadian Commercial Corporation και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσω της οποίας οι χώρες που υποφέρουν (κατά κύριο λόγο του ευρωπαϊκού νότου: Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Πορτογαλία, Κροατία) πιέζουν για την κατασκευή τους.
Προφανώς όχι αρκετά, αν κρίνουμε από το γεγονός ότι η υπόθεση δεν προχωρά, όμως μαρτυρά με τον πλέον τραγικό τρόπο η ίδια η πραγματικότητα. Όταν όμως η Ελλάδα δείχνει πυγμή όταν οι διακρατικές συμφωνίες αφορούν εξοπλιστικά προγράμματα Εθνικής Άμυνας, είναι φυσικό να αναρωτηθεί κανείς γιατί δεν λειτουργεί με ανάλογο τρόπο και στις περιπτώσεις των αεροσκαφών πυρόσβεσης, λες και δεν αποτελεί κορυφαία προτεραιότητα για μια χώρα που κάθε χρόνο θρηνεί για ανυπολόγιστες καταστροφές από τις πυρκαγιές και δυστυχώς για τις ανθρώπινες ζωές, όπως οι δύο νεαροί πιλότοι που έγιναν τα τελευταία θύματα μιας μακράς λίστας που σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στον τρόπο λειτουργίας του κράτους και δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας, τουλάχιστον για το άμεσο μέλλον.