«Μικροπρεπή» και «στενόμυαλη». Έτσι περιέγραψαν οι Εργατικοί την απόφαση του Βρετανού πρωθυπουργού Ρίσι Σούνακ να ακυρώσει στο παρά ένα την προγραμματισμένη συνάντηση με τον Έλληνα ομόλογό του. Βρετανοί πολιτικοί αναλυτές και αρθρογράφοι συντάχθηκαν στο ίδιο μήκος κύματος, κάνοντας λόγο για «unfair» και «απρέπεια».
Ενδεικτικά οι Financial Times χρησιμοποίησαν τον όρο «διπλωματικό ατόπημα» και κάλεσαν τον πρωθυπουργό να επιδείξει πιο… ενήλικη στάση στο μέλλον. Πράγματι, ο Σούνακ αντέδρασε σαν το παιδάκι που κάνει μούτρα όταν του στερείς κάτι. Όλα αυτά ισχύουν και σωστά τα αναδημοσιεύει ο ελληνικός Τύπος. Παράλληλα συνέβη κάτι σχεδόν… ιστορικό σε ότι αφορά τον απόηχο που είχε ένα (οποιοδήποτε) γεγονός στο σύνολο των πολιτικών κομμάτων. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που η αντιπολίτευση έβαλε πλάτη στην κυβέρνηση, τουλάχιστον σε επίπεδο αρχηγών. Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης χάραξαν γραμμή σύμπλευσης, επικρίνοντας τους χειρισμούς του Βρετανού πρωθυπουργού.
Βεβαίως εδώ υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά». Ή μάλλον δύο. Το πρώτο είναι ότι δεν διαφωνούν οι πάντες στη Βρετανία με τον Σούνακ, κάτι που δεν αναδεικνύεται στα δικά μας ΜΜΕ. Για παράδειγμα η Daily Mail περιγράφει ως «προβοκατόρικη» την παρομοίωση των Μαρμάρων με τη Μόνα Λίζα που έκανε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη συνέντευξή του στο BBC και δικαιολογεί την απόφαση της Ντάουνινγκ Στριτ ως αθέτηση του όρου από την ελληνική πλευρά να μην αναφερθεί δημόσια ο Έλληνας πρωθυπουργός στο ζήτημα των Μαρμάρων.
Σε αυτούς τους αναγνώστες – ψηφοφόρους στόχευσε ο Σούνακ, θέλοντας να επιδείξει μια πιο «εθνική» στάση στα πολιτιστικά θέματα από τον αντίπαλό του, τον ηγέτη των Εργατικών Κιρ Στάρμερ, αναζητώντας τρόπους για να ανεβάσει τη δημοφιλία του, καθώς υπολείπεται στα γκάλοπ σχεδόν 20 μονάδες και ενώ οι εκλογές πλησιάζουν. Δεν είναι λίγοι αυτοί οι ψηφοφόροι. Σε δημοσκόπηση του περασμένου Ιουλίου το 36% των ερωτηθέντων τάχθηκε κατά της – προσωρινής έστω – επιστροφής των Μαρμάρων στην Αθήνα. Εμείς εδώ είδαμε (ή καλύτερα θέλαμε να δούμε) το ποτήρι μισογεμάτο, τιτλοφορώντας ότι το 64% της κοινής γνώμης επιθυμεί τον δανεισμό τους στην Ελλάδα.
Και εδώ ερχόμαστε στο ζουμί της υπόθεσης, το δεύτερο μεγάλο «αλλά». Διαβάζουμε από χθες τίτλους που αναφέρουν ότι η απόφαση του Σούνακ (του) έχει γυρίσει μπούμερανγκ και ότι η Ελλάδα έχει βγει ωφελημένη απ’ όλο αυτό, στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει καμία βάση σε αυτή την υπόθεση. Πέρα από το όποιο (δεδομένο) κέρδος σε επίπεδο εντυπώσεων, στην ουσία του πράγματος η εξέλιξη του ακυρωμένου ραντεβού δεν παρέχει την παραμικρή υπηρεσία στη χώρα μας. Τα κλεμμένα από τον λόρδο Έλγιν γλυπτά του Παρθενώνα δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψουν μόνιμα στην Ελλάδα. Οι Βρετανοί – για την ακρίβεια ο πρόεδρος του Βρετανικού Μουσείου Τζόρτζ Όσμπορν – συζητούν μόνο για ολιγοετή δανεισμό των Γλυπτών και αυτό με αντάλλαγμα ελληνικές αρχαιότητες που θα εκτίθενται στο Λονδίνο όσο διαρκεί αυτό το νταραβέρι.
Σε αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο αναφέρθηκε με θετικό τρόπο και ο επικεφαλής των Τόρις, Κιρ Στάρμερ, στη συνάντηση του με τον Έλληνα πρωθυπουργό. Δεν υπάρχει σε κανένα διπλωματικό κάδρο το ζήτημα που πρώτη είχε θέσει η Μελίνα Μερκούρη, περί «δια βίου» επανένωσης των Γλυπτών. Επαναπατρισμού δηλαδή των 56 λίθων της ζωφόρο του Παρθενώνα (από τους 97 που έχουν σωθεί), των 15 μετοπών (από τις 64) και των 19 μορφών των αετωμάτων (από τις 28 που έχουν σωθεί).
Για τους Βρετανούς το διακύβευμα είναι ξεκάθαρα αν συμφέρει να στείλουν για κάποια χρόνια τα Μάρμαρα στη «γενέθλια» γη τους. Μάλιστα οι Συντηρητικοί του Σούνακ έχουν υιοθετήσει το αφήγημα ότι αν τα Μάρμαρα δανειστούν υπάρχει ο κίνδυνος «να μην επιστραφούν ποτέ»! Σε τέτοια λαϊκίστικα τρικ έχουν υποπέσει, εννοώντας ότι η Ελλάδα θα αθετήσει την όποια συμφωνία, προκειμένου να εμφανιστούν στην κοινή γνώμη οι καλοί πατριώτες.
Κακά τα ψέματα, ο νταλγκάς του Έλληνα «κουλτουριάρη» είναι αυτό που υπονόησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο BBC. Δεν μπορείς να έχεις τη μισή Μόνα Λίζα στο Λούβρο και την άλλη μισή αλλού. Η θέση αυτή αντανακλά στην επιθυμία επιστροφής των Γλυπτών με μόνιμο χαρακτήρα και ήταν λόγος για να διατυμπανίσει η απέναντι πλευρά ότι αυτό… δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.
Στέλνοντας στο εσωτερικό ακροατήριο το μήνυμα ότι ούτε καν πρόκειται να συζητήσει ενδεχόμενο δανεισμού όταν εγείρονται τέτοιες αξιώσεις.