Ο ηθικός πανικός που καταλαμβάνει ένα τεράστιο κομμάτι του δημοσίου διαλόγου κάθε φορά που ένα δικαίωμα ή ένας νόμος ή τέλος πάντων ένα γεγονός της επικαιρότητας αμφισβητεί την ορθότητα του τρίπτυχου «Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια» ως οδηγού ζωής, έχει καταντήσει να είναι μια βαρετή κατάσταση. Κυρίως, διότι δεν υπάρχει ουσιαστικό περιεχόμενο σε όλες αυτές τις συζητήσεις, θυμίζουν τις συζητήσεις που κάνει ένα πεισματάρικο νήπιο με τον γονιό του, που δεν του κάνει το χατίρι: τα επιχειρήματα του πρώτου είναι παιδικά, δεν στέκονται στον ενήλικο κόσμο.
Η διαφορά βέβαια σε σχέση με το προηγούμενο παράδειγμα είναι πως τις φωνές του σκοταδισμού που συνεχίζουν να θέλουν να διεκδικούν με επιχειρήματα νηπιακά να περάσει το δικό τους, δεν έχει διαλέξει κανένας από εμάς τους υπολοίπους να τις αντιλαμβανόμαστε σαν να είμαστε κηδεμόνες τους. Έτσι, είναι λίγο ενοχλητικό το γεγονός ότι επανέρχονται ξανά και ξανά στον δημόσιο διάλογο.
Τώρα, για παράδειγμα, που έχει εδραιωθεί στο επίκεντρο της δημοσιότητας το ζήτημα των δικαιωμάτων των gay με αφορμή το αντίστοιχο νομοσχέδιο, βλέπουμε σε καθημερινή βάση τον κάθε έναν να βγαίνει και να λέει την άποψή του για ζητήματα που οι… κανονικοί άνθρωποι τα έχουν λυμένα εδώ και καιρό. Θα πει κάποιος πως αυτό είναι η επιτομή της δημοκρατίας και της ελευθερίας του λόγου: να λέει ο καθένας ό,τι θέλει.
Όχι ακριβώς: όποιος διεκδικεί αφαίρεση ή περιορισμό δικαιωμάτων από μια κοινωνική ομάδα δεν κινείται στη σφαίρα ούτε της δημοκρατίας ούτε της ελευθερίας του λόγου. Για την ακρίβεια είναι αστείο και μόνο να επικαλείται κάτι τέτοιο.
Βγήκε λοιπόν και η επίσημη εκκλησία πρόσφατα και μας ανακοίνωσε πως «είναι αντίθετη στο νομοσχέδιο για τον γάμο ομόφυλων ζευγαριών» καθώς και ότι «τάσσεται κατά του πολιτικού γάμου “ομόφυλων ζευγαριών” για τον πρόσθετο λόγο ότι αυτός οδηγεί αναπόδραστα σε “ομόφυλη γονεϊκότητα” μέσω υιοθεσίας ή παρένθετης κύησης».
Και έγινε πολύ μεγάλο θέμα το γεγονός ότι μια σειρά ανορθολογικών λογικών «έχτισαν» μια απόφαση που τυχαίνει να βρίσκει ανοιχτά αυτιά σε ανθρώπους που αγνοούν βασικά πράγματα περί ζωής.
Κανένα πρόβλημα φυσικά για το γεγονός ότι η εκκλησία θέλησε να πάρει δημόσια θέση πάνω σε ένα ζήτημα που δεν την αφορά. Συμβαίνει κατά κόρον ωστόσο για όλους, γιατί όχι και για την εκκλησία;
Μπορεί επίσης να πάρει θέση αναφορικά με το αν ήταν σωστή η απόλυση Γιοβάνοβιτς από τον Παναθηναϊκό για να έρθει ο Τερίμ. Ή το αν η ταινία του Λάνθιμου είναι αριστούργημα ή υπερεκτιμημένη. Κανένα πρόβλημα ούτε με αυτά. Όμως σε κάθε περίπτωση, όσο την αφορούν αυτά και όσο αναγκαίο είναι να πάρει θέση τα συγκεκριμένα ζητήματα, άλλο τόσο κρίσιμο ήταν να ακούσουμε το τι πιστεύει για τον γάμο ομόφυλων.
Για να επιστρέψουμε στα βασικά: παρά το γεγονός ότι ακόμα δεν έχει προκύψει διαχωρισμός κράτους και (χριστιανικής) εκκλησίας, το κράτος παραμένει θρησκευτικά ουδέτερο. Συνεπώς το τι πιστεύουν οι πιστοί της χριστιανικής εκκλησίας για τις αποφάσεις του δεν ορίζεται από την ιδιότητά τους ως πιστοί.
Και μόνο η αξίωση πως μια απόφαση της χριστιανικής εκκλησίας οφείλει να παίζει κάποιο ρόλο είναι εξωφρενική. Η ουσία είναι δευτερεύουσα και χιλιοσυζητημένη: δεν θα την ξαναπιάσουμε απλά επειδή η εκκλησία φαντασιώνεται πως είναι κάτι παραπάνω από αυτό που είναι…