Πόσες και πόσες φορές έχεις βρεθεί σε μια κατάσταση που το αλκοόλ σε καταλαμβάνει; Πού υπερβαίνεις έστω και λίγο το όριο; Πού γίνεται μια καρικατούρα με τη συμπεριφορά σου και γελάνε οι φίλοι σου; Ας είμαστε ειλικρινείς. Όλοι μας έχουμε βρεθεί έστω και μια φορά σε τέτοια θέση. Και έχουμε γελάσει όταν βρέθηκε ο κολλητός σε αντίστοιχη. Το επόμενο πρωί όταν σε ρωτάνε γιατί ήπιες τόσο, ψάχνεις να δώσεις μια επαρκή απάντηση. Ποτέ δεν πείθεις και η μάνα σου σε κοιτάζει με το πιο επικριτικό βλέμμα που έχεις δει. Ούτε όταν της είπες ψέμματα πως έγραψες 15, ενώ είχες πάρει 9, δεν έκανε έτσι. Από σήμερα δεν χρειάζεται να ψάχνεις απάντηση. Μίλα της επιστημονικά.
Για την ακρίβεια ένα ψήγμα απάντησης κυκλοφορεί από το 2004. Ο επιστήμονας Ρόμπερτ Ντάντλι κατάφερε μόλις πρόσφατα όμως να τεκμηριώσει απ΄όλες τις πλευρές την επεξήγηση του για την ροπή των ανθρώπων προς το αλκοόλ. Το πόρισμα θα αποτελέσει την παντιέρα των απανταχού μπεκρήδων.
Ο καθηγητής του Berkeley αναφέρει στο βιβλίο του Drunken Monkey ότι η τάση μας να πίνουμε βρίσκεται στον βιολογικό μας σχηματισμό. Κυρίως με την έννοια των γονιδίων. Δεν υπήρξε από την πρώτη στιγμή. Αλλά στην πορεία προς την εξέλιξη και την επιβίωση, η επιθυμία αυτή πέρασε σταδιακά στο DNA μας.
Στα πρώιμα κοινωνικά χρόνια, τότε που ο άνθρωπος είχε αφήσει πίσω του το πιθηκοειδές παρελθόν του, η αναζήτηση της τροφής επικεντρωνόταν πρώτα στους καρπούς των δέντρων και πιο μετά στο κρέας. Σε αυτό το πρώτο στάδιο, τα φρούτα αποτελούσαν βασική τροφή. Μέσα στα φρούτα, στους σπόρους και στον χυμό τους υπάρχει γλυκόζη. Κατά την διαδικασία της ζύμωσης η γλυκόζη μετατρέπεται σε αιθανόλη. Όλο αυτό άρχισε να συμβαίνει κάπου στο 9.000 π.Χ.
Αλλά δεν ήταν η πρώτη έκθεση του ανθρώπου στο αλκοόλ. Σε ακόμα πιο πρωτόγονο στάδιο, όταν ήμασταν πιο τριχωτοί και βγάζαμε άναρθρες κραυγές, τα φρούτα ήταν η μόνη μας τροφή. Μάλιστα, λόγω του ότι ο άνθρωπος δεν είχε προλάβει να προκαλέσει μεγαλύτερη φθαρτότητα στον πλανήτη, οι φυσικές διαδικασίες εξελίσσονταν πιο ατόφιες. Έτσι, τα φρούτα καθώς ωρίμαζαν και πήγαιναν για να σαπίσουν, παρήγαγαν μια ποσότητα αιθανόλης της τάξεως του 8%. Όπως αναφέρει το Business Insider, στην αρχή της ωρίμανσης τα φρούτα έχουν μόλις 1% αιθανόλης.
Αυτή η μυρωδιά της αιθανόλης αποτελούσε το GPS των ειδών για να βρουν το φαγητό τους. Ιδίως σε τροπικά δάση που δεν υπήρχε ευκολία εντοπισμού, η αιθανόλη καθοδηγούσε. Ο άνθρωπος έβρισκε τους καρπούς που είχαν εκπέσει ή που σάπιζαν πάνω στα κλαδιά, τους έτρωγε και έδινε στα δέντρα την ευκαιρία να «αδειάσουν» για να βγάλουν νέους καρπούς.
Ο Ντάντλι επισημαίνει ότι αυτή η καθημερινή συνθήκη εκατομμυρίων ετών πίσω, διατηρήθηκε στο σήμερα ως aperitif effect. Πρόκειται για την τάση να νιώθουμε πεινασμένοι μετά από ένα cocktail για παράδειγμα. Προφανώς η ποσότητα αλκοόλ που βρίσκεται στα φρούτα είναι κάπου στο 0.9%. Στις μέρες μας, λόγω της απόσταξης η ποσότητα αυξάνεται αρκετά.
Πάντως, η θεωρία του Ντάντλι εξηγεί απλώς ότι ο λόγος που ένα ποτήρι κρασί φερ΄ειπείν κάνει καλό στην καρδιά, οφείλεται στην διατήρηση αυτής της γονιδιακής κατάστασης. Δεν δικαιολογεί την υπερβολική κατανάλωση, αλλά είναι μια στέρεη και επιστημονική βάση για να γλυτώσεις τη γκρίνια της μάνας όσο διαχειρίζεσαι τον πονοκέφαλο!