Η κυνική προσέγγιση είναι η εξής: Ελεύθερη αγορά έχουμε, οι τιμές διαμορφώνονται βάσει ζήτησης. Είναι ακριβά; Όχι, θα σου απαντήσει ο όποιος επιχειρηματίας, αφού ο κόσμος καταναλώνει, ανταποκρίνεται και «φιλαράκο εμείς γεμάτοι είμαστε». Όμως αυτό δεν σημαίνει και ότι πρέπει να μας φαίνεται νορμάλ αυτό που συμβαίνει με τις τιμές στις οργανωμένες παραλίες της Αττικής…
Το να πάει κανείς για μπάνιο σε πλαζ του Λεκανοπεδίου, ειδικά τα ΣΚ, έγινε πραγματικά πολυτέλεια. Χαρακτηριστικά και για μια 4μελή οικογένεια τα 100 εύρω παίζει «σοβαρά» να μην είναι αρκετά για ένα «μπανάκι».
Έχουμε και λέμε, ενδεικτικά: Στην πλαζ του Αλίμου, η είσοδος τις καθημερινές χρεώνεται 8 ευρώ το άτομο (4 ευρώ το μειωμένο) και το σετ, ήτοι δύο ξαπλώστρες και μια ομπρέλα, στα 17 ευρώ Τα Σαββατοκύριακα το κόστος ανεβαίνει: 10 ευρώ η είσοδος (5 το μειωμένο) και 22 ευρώ το σετ.
Στην πλαζ της Βούλας επίσης, η είσοδος τις καθημερινές χρεώνεται 7 ευρώ το άτομο (3,5 το μειωμένο) και από 20 έως 40 ευρώ το σετ. Τα ΣΚ αντιστοίχως, πάει 8,5 ευρώ (3,5 το μειωμένο) η είσοδος, μέχρι 50 ευρώ το σετ.
Με άλλα λόγια, στη Βούλα μια 4μελής οικογένεια με 2 ανήλικα παιδιά, αν κάνει την «τρέλα» να πάρει 2 σετ, θα πληρώσει 24 ευρώ για να μπει στην πλαζ (17 οι ενήλικες, 7 τα παιδιά) και 100 ευρώ τις ξαπλώστρες. Στα 124 (!) με το καλημέρα. Χωρίς να μιλάμε καν για την περίπτωση να θέλουν να πάρουν μαζί και κάτι να φάνε και να πιούν. Όχι τίποτα large, απλά κάνα καφέ ή χυμό, κάνα τοστ επίσης.
Και δεν είναι αυτό το πρόβλημα και τα άλλα όλα είναι καλά. Δεν είναι δηλαδή οι οργανωμένες παραλίες το μόνο παράλογο ακριβό εκεί έξω. Για να το κρατήσουμε σε επίπεδο «τουριστικό» ή καλοκαιρινό αν προτιμάτε. Οι τιμές στα ακτοπλοϊκά είναι φέτος ως και 40% πάνω σε σχέση με πέρυσι. Και εδώ δεν μιλάμε για μια ξαπλώστρα, που πες είναι πολυτέλεια. Εδώ μιλάμε για το πλέον βασικό, ήτοι το να μπορεί να φτάσει κάποιος σε ένα νησί – μέχρι αποδείξεως του εναντίου το… να κολυμπήσουμε ως εκεί δεν είναι καν οψιόν.
Δεν αφορά μόνο τους τουρίστες. Αφορά, περισσότερο από όλους, τους μόνιμους κατοίκους. Που θέλουν ένα σωρό λεφτά απλά για να μετακινηθούν από τον τόπο τους για κάπου αλλού. Όπου είναι αυτό το «αλλού», για τον όποιο λόγο.
Ναι, το είπαμε, το ξαναλέμε. Το κατανοούμε. Τις οργανωμένες παραλίες τις χειρίζονται ιδιώτες. Σκοπός τους είναι τα κέρδη, η μεγιστοποίηση αυτών. Είναι επίσης επιχειρήσεις στις οποίες απασχολείται πολύς κόσμος, απαιτούνται συγκεκριμένα στάνταρ ποιότητας και τα λειτουργικά κόστη, συντήρησης και καθημερινότητας, είναι σαφώς υψηλά.
Όμως προκύπτει ένα ηθικό ζήτημα στην όλη υπόθεση. Καθώς και ένα πρακτικό αφού οι ξαπλώστρες καλύπτουν μεγάλο μέρος της παραλίας, που είναι δημόσιο αγαθό, αφήνοντας λίγο χώρο (ή έστω, όχι τον καλύτερο δυνατό) για όσους ψάχνουν σπιθαμή να αφήσουν τη ψάθα τους.
Σύμφωνα με τους νέους νόμους, τουλάχιστον το 50% της όποιας παραλίας πρέπει να μένει ελεύθερο. Θα ισχύσει αυτό; Είναι όλα τα σημεία της παραλίας ίδια; Είναι πολλά αυτά που μένει να απαντηθούν στη πράξη. Ήταν πάντως ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση πως έγινε ένα ξεκαθάρισμα δεδομένων, μπήκε πλαίσιο.
Γιατί μερικές παραλίες είχαν καταπατηθεί πλήρως από ιδιώτες. Ευτυχώς κάποιοι πολίτες, όπως οι περσινοί στην Πάρο που έμειναν στις μνήμες ως «Κίνημα της Πετσέτας», αντέδρασαν στην ασυδοσία. Έφεραν το πρόβλημα στην επιφάνεια, έδωσαν θάρρος και σε άλλους και το πράγμα άρχισε κάπως να κινείται.
Σε τελική ανάλυση και ως καταναλωτές, πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση απέναντι σε κακούς επιχειρηματίες που δεν τηρούν το νόμο, αρχικά. Κι αν συμφωνούμε πως οι τιμές στις ξαπλώστρες είναι εξωφρενικές, να το δείξουμε στην πράξη. Μην πηγαίνοντας εκεί. Μια χαρά ειναι και η ψάθα, η δικιά μας ομπρέλα, το καρεκλάκι,
Οι επιχειρηματίες θα μειώσουν τις τιμές μόνο αν δουν πως χάνουν, λεφτά και κόσμο. Από το κράτος δεν περιμένουμε πολλά μια ή άλλη…