Ένα από τα… εθνικά σπορ του νεοέλληνα είναι το κράξιμο. Για την ακρίβεια η υπερβολική ευκολία που οδηγείται στο κράξιμο. Εκείνη τη στιγμή αισθάνεται ωραία. Νιώθει, ρε παιδί μου, ηδονή. Ένα παράδειγμα: Η ίδια η σκέψη του φαγητού μπορεί να απελευθερώσει υγρά στο στομάχι, προτού καν φτάσει η τροφή σε αυτό. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στις απόψεις απαίδευτων, αδούλευτων και ανασφαλών ανθρώπων. Γράφουμε τη λέξη απόψεις χωρίς εισαγωγικά, για να μην μας χαρακτηρίσουν και αντιδημοκρατικούς. Προσοχή! Εξαιρούνται όσοι καταφεύγουν στο χιούμορ και την καλοπροαίρετη σάτιρα. Εκείνοι ανήκουν σε μία εκ διαμέτρου αντίθετη λίστα από τους προαναφερθέντες.
Αφορμή του θέματος είναι η παρουσία του Άγγελου Χαριστέα σε ρόλο σχολιαστή στους αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος της Γερμανίας. Ρίζα του θέματος αποτελεί η στάση μιας μεγάλης μερίδας προς το πρόσωπό του. Μιας στάσης που πηγάζει από το παρελθόν.
Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σχεδόν όλοι οι βετεράνοι ποδοσφαιριστές που έχουν κληθεί να απευθυνθούν σε χιλιάδες τηλεθεατές, δεν έχουν πάρει καλό βαθμό. Δεν έχουν φτιαχτεί για να το κάνουν αυτό. Θυμηθείτε τι δηλώσεις παραχωρούσαν πολλοί εξ αυτών on air όταν ακόμη βρίσκονταν εν δράσει. «Εεε… νομίζω… κοιτάμε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά εεε… τους σεβόμαστε, αλλά δεν τους φοβόμαστε… παίζω όπου μου πει ο προπονητής μου… νομίζω… εεε… η νίκη έχει τρεις βαθμούς, δεν έχει σημασία ότι έβαλα εγώ το γκολ». Ούτε 30 λέξεις δεν έλεγαν. Δεν αναφερόμαστε σε κάποιον προσωπικά, γενικό είναι το φαινόμενο.
Να γίνει συζήτηση για το φαινόμενο της λεξιπενίας στον συγκεκριμένο χώρο; Φυσικά. Αλλά τώρα το αντικείμενο είναι διαφορετικό. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να αντιληφθούμε για ποιον λόγο βρίσκονται εκεί ο Χαριστέας, ο Ντέμης, ο Γιούρκας, ο Φύσσας κ.ά. Παρεμπιπτόντως ο Φύσσας δεν σταμάτησε να κοιτάζει το χαρτί με τις σημειώσεις του σε μία εκπομπή για το Euro 2024. Θα πρέπει να κατηγορηθεί για κάτι;
Ο Χαριστέας έχει κερδίσει δικαιωματικά μια θέση πίσω από το μικρόφωνο. Είναι αυτός που πριν από 20 χρόνια σε έστελνε δωρεάν και με ασφάλεια μέχρι το φεγγάρι. Πήδαγες πιο ψηλά από αυτόν σε κάθε γκολ του. Τρύπαγες το ταβάνι με το κεφάλι σου από τη χαρά σου. Αγκάλιαζες κάθε γνωστό και άγνωστο έξω στον δρόμο. Δεν κοιμόσουν, αλλά δεν σε ένοιαζε γιατί έλεγες «Θεέ μου, τι κάναμε»; Τι κάναμε. Πρώτο πληθυντικό, ε; Όχι φίλε, εμείς δεν κάναμε τίποτα. Ο Ρεχάγκελ και οι παίκτες του το έκαναν. Αυτός ο… άμπαλος, όμως, έδωσε ευφορία ακόμη και στους προπονητές των καφενείων, τα πτυχία των οποίων αποκτήθηκαν με αμέτρητες εργατοώρες. Στη δηλωτή και τον κούκο μονό.
Ο Χαριστέας, στην πραγματικότητα, γίνεται ένα γρανάζι. Από τη στιγμή που δεν μπορεί να βγάλει 90λεπτο σε αυτόν τον ρόλο, και το ξέρουν, τον χρησιμοποιούν για τα trends, τα hashtags και όλα αυτά τα ιντερνετικά, τα οποία έχουν ως κοινό παρονομαστή τον ντόρο. Και την αποχαύνωση, αλλά πάει μακριά η βαλίτσα…
Ο Χαριστέας, στην τελική, είναι αυτός που ταιριάζει στο σενάριο. Αν οι περισσότεροι θέλαμε πραγματικά τίποτα football analysts, θα τους είχαμε. Η τηλεόραση, όμως, γνωρίζει ότι viral δεν θα γίνουν αυτοί οι μπλαμπλάδες ξερόλες, αλλά ένα σχόλιο του βετεράνου legend από το Στρυμωνικό Σερρών.
Είμαστε υπερβολικοί; Οk. Πόσοι και πόσοι δεν τον έκραζαν, όχι με την τωρινή του ιδιότητα, αλλά με την πραγματική του. Εκείνη του ποδοσφαιριστή.
Κατέκτησε πρωτάθλημα και Κύπελλα Γερμανίας. Φόρεσε τη φανέλα του θρυλικού Άγιαξ, παίρνοντας και στην Ολλανδία τίτλους. Έφτασε και παραμένει στη 2η θέση των σκόρερ της Εθνικής με 25 γκολ. Μερικές από τις επιτυχίες του.
Αυτό το «ναι μεν, αλλά…» είναι τόσο εκνευριστικό. Δεν είσαι ντόμπρος, ρε φίλε. Έλεγες «όντως έβαλε τα πιο σημαντικά γκολ στην ιστορία της Ελλάδας, αλλά…». Τι αλλά; Υπάρχει αλλά; Δηλαδή θα πρέπει να περάσει όλη την αντίπαλη άμυνα σαν τον Μαραντόνα για να έχει αξία το γκολ; Καλά κι αυτός, μωρέ, μες στις ουσίες ήταν. Ώπα λάθος, για άλλο πράγμα λέγαμε. Για άλλο…;