Σε λίγες ημέρες όταν και θα ολοκληρωθεί η διοργάνωση, θα είμαστε σε θέση να κάνουμε μια αποτίμηση των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Ήδη, όμως, στους Γάλλους αξίζουν δίχως αμφιβολία τα εύσημα για τα γεμάτα στάδια σχεδόν σε όλα τα αθλήματα, αλλά και πολλές επιφυλάξεις για διάφορα ευτράπελα, με κορυφαίο όλων το θέμα του Σηκουάνα.
Ο εμβληματικός ποταμός υπήρξε ανέκαθεν σήμα κατατεθέν της πρωτεύουσας της Γαλλίας. Για αιώνες ήταν η απόλυτη ευλογία για τους Παριζιάνους, αλλά όπως συνέβη με πολλά ποτάμια που διαρρέουν πόλεις, η αστικοποίηση και η ανάπτυξη που ακολούθησαν μετά την βιομηχανική επανάσταση, έφτασε στο σημείο να μεταβληθεί σε κατάρα.
Ειδικά μετά το 1870 επήλθε ο απόλυτος μαρασμός και σχεδόν ο θάνατος για τον ποταμό, με τις κυβερνήσεις στην Γαλλία τα τελευταία περίπου 40-50 χρόνια να θέλουν να συνδεθούν με την αναβίωσή του. Κάποτε ο Σιράκ δήλωνε ότι ένα χρόνο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ως πρόεδρος της Γαλλίας θα κολυμπούσε στον Σηκουάνα, αλλά αυτό δεν συνέβη.
Βαδίζοντας στα χνάρια του, ο Εμανουέλ Μακρόν έδωσε το πράσινο φως για μια επένδυση το ύψος της οποίας έφτασε τα 1,4 δις με στόχο να καθαριστεί πλήρως το ποτάμι και να αποτελέσει ξανά ατραξιόν για το Παρίσι, εφάμιλλη του Πύργου του Άιφελ. Και ποια θα μπορούσε να είναι καλύτερη αφορμή για να προπαγανδίσει ο πρόεδρος την επιτυχία του, πέρα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Μάλιστα μόνο λίγες μέρες πριν την τελετή έναρξης η δήμαρχος της πόλης, Αν Ινταλγκό έριξε την βουτιά της στα πολυδιαφημισμένα νερά του Σηκουάνα.
Όπως αποδείχθηκε, όλα ήταν (σχετικά) καλά όσο επικρατούσε καλοκαιρία. Οι βροχές, όμως, τα… ανακάτεψαν όλα… Τα λύματα από τα σπίτια των Παριζιάνων σε αυτές τις περιπτώσεις αναμειγνύονται με το νερό της βροχής και μοιραία περνάνε από τον ίδιο αποχετευτικό αγωγό και όταν η βροχή είναι πολύ δυνατή, η δυσοσμία και η… συμφορά επανέρχεται.
Επί της ουσίας οι διοργανωτές έπεσαν θύματα της δικής τους φιλοδοξίας και αλαζονείας στην προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι τα κατάφεραν. Έτσι, παρά τις φωνές για το αντίθετο οι οποίες πλήθαιναν μέρα με τη μέρα, εκείνοι επέμεναν να διεξαχθούν στο σαφώς πιο καθαρό σε σχέση με το παρελθόν αλλά σε καμία περίπτωση απολύτως ασφαλές ποτάμι, τα αγωνίσματα της ανοιχτής θάλασσας.
Οι κολυμβητές ήταν οι πρώτοι που πήραν μια γεύση… Και μάλιστα κυριολεκτικά αφού είναι αδύνατο να κολυμπάς για χιλιόμετρα και να μην καταπιείς νερό. Η… άτυχη της υπόθεσης ήταν η Κλερ Μισέλ η οποία προσβλήθηκε από το βακτήριο E. coli μετά τη συμμετοχή της στην κολύμβηση που διεξήχθη στον Σηκουάνα και έφτασε στο σημείο να νοσηλευτεί, ενώ το Βέλγιο πήρε την γενναία απόφαση να αποσύρει συνολικά την συμμετοχή του, μη θέλοντας να θέσει σε κίνδυνο την υγεία των αθλητών του.
Αυτό δεν ήταν το μόνο θύμα, ωστόσο, αφού προβλήματα αντιμετώπισαν και οι Ελβετοί. Πιο συγκεκριμένα ο Άντριεν Μπρίφοντ αναγκάστηκε να αποσυρθεί εξαιτίας γαστρεντερικής λοίμωξης και τελικά αντικαταστάθηκε από τον Σάιμον Βέστερμαν…
Οι περισσότεροι αθλητές φαίνεται να υπακούν σε έναν άγραφο νόμο σιωπής, αλλά ορισμένοι βγήκαν μπροστά και άφησαν ξεκάθαρα υπονοούμενα για το τι είδαν και το τι… γεύτηκαν στον Σηκουάνα. Από ανθρώπινα (και όχι μόνο) περιττώματα και διάφορα λύμματα, μέχρι ό,τι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους…
Μέχρι αυτή την ώρα οι Γάλλοι έχουν καταφέρει, χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο μέσο να περιορίσουν τον θόρυβο γύρω από τις επικίνδυνες συνθήκες διεξαγωγής, ενώ υπενθυμίζουν ότι ανάλογα πολύ σοβαρά προβλήματα είχαν διαπιστωθεί τόσο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Πεκίνο (στην ίσως πιο μολυσμένη πρωτεύουσα του κόσμου) όσο και στο Ρίο. Η αλήθεια είναι όμως, πως αυτή η σύγκριση, με άλλα σημεία του πλανήτη και μάλιστα με διαφορά δεκαετιών κιόλας, δεν τιμά το Παρίσι.
Και όλα αυτά ενώ υπήρχε έτοιμη λύση. Μόλις λίγο έξω από την πρωτεύουσα της Γαλλίας βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του Ναυτικού Σταδίου Vaires-sur-Marne (χωρητικότητας 15.000 θεατών) όπου φιλοξενήθηκαν τα αθλήματα της κωπηλασίας και του κανό.