Δεν μπορείς, σε καμία περίπτωση, να προσεγγίσεις την είδηση με χαρά μετά από τόσο φρίκη, τόσο παραλογισμό. Μόνο με ανακούφιση. Για μια χαραμάδα ελπίδας πως ίσως κάποτε υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον – οφείλουμε να το πιστεύουμε κι ας μοιάζει τώρα ουτοπικό. Ισραήλ και Χαμάς συμφωνήσαν σε ένα γενικό πλαίσιο εκεχειρίας, αρχής γενομένης από την Κυριακή (19/1). Μετά από 460 και πλέον μέρες πολέμου και μετά από χιλιάδες νεκρούς. Κοντά στους 50.000 σύμφωνα με την επίσημη καταμέτρηση, αλλά ο φόρος αίματος φτάνει στις 70.000 και πλέον ψυχές σύμφωνα με άλλους υπολογισμούς.
Ακόμα και μετά την ανακοίνωση για την παύση πυρός συνεχίστηκαν έντονες εχθροπραξίες. Σαφές δείγμα του πόσο ακραία είναι τα πράγματα στην περιοχή. Και του πόσο εύθραυστες παραμένουν οι όποιες ισορροπίες. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και μόνο το μέλλον θα δείξει αν αυτή η συμφωνία μπορεί να έχει στέρεες βάσεις ή όχι.
Το σχέδιο κατάπαυσης του πυρός θα έχει διάρκεια έξι εβδομάδες και αναμένεται να εφαρμοστεί σε τρία στάδια. Το πρώτο εξ αυτών αφορά την απελευθέρωση ενός αριθμού ομήρων και από τις δύο πλευρές. Το δεύτερο, την οριστική απελευθέρωση όλων των κρατούμενων και την πλήρη αποχώρηση του ισραηλινού στρατού. Το τρίτο και τελευταίο στάδιο θα περιλαμβάνει την ανοικοδόμηση της Γάζας – κάτι που θα σίγουρα θα πάρει χρόνια.
Και το καίριο ερώτημα είναι: Όλη αυτή η ζημιά που προκάλεσε ο πόλεμος μπορεί κάπως, έστω σε ένα βαθμό, να διορθωθεί στο κοντινό μέλλον; Μία έκθεση της UNICEF, πριν από λίγους μήνες, δεν πήρε τη δημοσιότητα που θα έπρεπε. Παρότι μιλάει για κάτι πολύ σοβαρό και πολύ τρομακτικό. Σύμφωνα με όσα καταγράφονται την έκθεση, μία ολόκληρη γενιά παιδιών μπορεί να λογίζεται ως «χαμένη» εξαιτίας αυτού του πολέμου. Συνειδητοποιούμε το πόσο βαρύ είναι αυτό; Πόσο πολύ απλώνεται στο παρόν και στο μέλλον;
Η Γάζα υπήρξε μια κόλαση επί γης όλο αυτό το διάστημα. Οι «συντηρητικές» εκτιμήσεις κάνουν λόγο για περισσότερα από 18.000 σκοτωμένα παιδιά! Σε όλους τους πολέμους τα παιδιά είναι εκείνα που υποφέρουν περισσότερο. Κατεστραμμένα σώματα και πληγωμένες ψυχές. Άλλα είδαν μέλη των οικογενειών τους να σκοτώνονται, άλλα χωρίστηκαν από τους γονείς τους, αλλά τρομοκρατήθηκαν από τους συνεχείς βομβαρδισμούς. Όσα επιβίωσαν, πώς άραγε θα μπορέσουν να επανέλθουν σε μια κάποια κανονικότητα; Πώς θα ξεπεράσουν τα όσα έζησαν; Σε μια περιοχή μάλιστα που έχει γίνει συντρίμμια. Κατοικίες, σχολεία, χώροι αναψυχής, αθλητικά και πολιτιστικά κέντρα, τίποτα δεν έμεινε όρθιο.
Η πείνα και η ακραία φτώχεια θέτουν τη ζωή ακόμα περισσότερων παιδιών σε κίνδυνο. Αυτή τη στιγμή το 96% των παιδιών στη Γάζα δεν καλύπτουν τις βασικές διατροφικές τους ανάγκες. Τρέφονται πλημμελώς και ανεπαρκώς, φθείροντας περαιτέρω την υγεία τους. Ακόμα και οι πιο έμπειροι των ανθρωπιστικών οργανώσεων στέκονται στο πόσο εφιαλτικά είναι αυτά που αντικρίζουν στην Παλαιστίνη, αναρωτιούνται αν έχουν δει χειρότερα.
Υπάρχει ελπίδα; Πάντα πρέπει να υπάρχει. Μες στο σκοτάδι βρίσκει τρόπο να εμφανιστεί το φως. Όπως στην περίπτωση του 18χρονου Μοχάμεντ Ναγιέφ Σαλέμ, γνωστού και ως «κλόουν των παιδιών στη Γάζα», που όλο αυτό τον καιρό, με «ηχώ» πυροβολισμούς και βομβαρδισμούς, βρήκε τρόπο και κουράγιο να διασκεδάζει τους μικρούς θαυμαστές του, στην πολύπαθη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ένα παράδειγμα θέλησης και αντοχής που σε κάνει να πιστεύεις πως αυτά που αποφασίζουν «μεγάλα κεφάλια» πίσω από κλειστές πόρτες, με γνώμονα τα συμφέροντα και τους εγωισμούς τους χωρίς να λογαριάζουν τίποτα άλλο, δεν θα καταφέρουν τελικά να σβήσουν κάθε ψήγμα ανθρωπιάς.