Ότι και να έχει να προσάψει κανείς στη Μαρία Καρυστιανού δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί ότι η μαχητικότητά της είναι παροιμιώδης. Ότι δεν αφήνει τη μοίρα να την ορίσει, αλλά προσπαθεί εκείνη να ορίσει τη μοίρα. Πόσες φορές κατά τη διάρκεια της ζωής μας δεν έχουμε σκεφτεί ότι σε κάποιες περιστάσεις έπρεπε να ήμασταν πιο διεκδικητικοί, πιο δραστήριοι και παρεμβατικοί ώστε να αποκομίσουμε κάποιο όφελος από μια διαδικασία που τελικά αφήσαμε – απαθείς – να εξελιχθεί περιμένοντας στωικά την έκβαση της;
Η Μαρία Καρυστιανού κάνει το ακριβώς αντίθετο. Kαι το κάνει σχεδόν κάθε μέρα που περνά. Παρεμβαίνει προσπαθώντας να επηρεάσει τα πάντα, ακόμα και κάποια που δεν θα έπρεπε να επιδιώκει να επηρεάσει, συνομολογούν οι επικριτές της. Είναι διαρκώς επί σκοπόν, ο βαθμός επαγρύπνησης, εγρήγορσης και ανάληψης δράσης είναι κάτι πρωτόγνωρο στο δημόσιο διάλογο.
Η ολιστική παιδίατρος και μητέρα της αδικοχαμένης Μάρθης τελεί εδώ και δύο χρόνια σε αποστολή. Θα έλεγε κανείς ότι όσο την πληγώνουν τόσο την πωρώνουν, οι απόπειρες για δολοφονία χαρακτήρα δεν ίδρωσαν το αυτί της, η πυγμή της δεν χαλάρωσε στο ελάχιστο. Είναι διαρκώς εκεί για να αναδεικνύει τα κακώς κείμενα στη διαχείριση της υπόθεσης των Τεμπών, να βγάζει στη σέντρα ατοπήματα και μεθοδεύσεις.
Έχει ξεπεράσει κάθε βιολογικό όριο αντοχής σε πνευματικό και ψυχολογικό επίπεδο. Και όσο εξακολουθούν να τη χτυπούν με λύσσα, τόσο επιμένει να περιφρονεί τα κατευθυνόμενα πυρά. Ασυμβίβαστη, αλύγιστη και άοκνη. Δεν έχει «σπάσει» έως τώρα ούτε μία φορά. Ποτέ δεν τους έκανε τη χάρη να παρασυρθεί από το συναίσθημα.
Όσοι παρακολουθούν στενά τη δράση της γνωρίζουν ότι έχει υποπέσει και σε κάποιες αστοχίες. Ωστόσο υπάρχει τόσος κόσμος εκεί έξω που θεωρεί ότι τον ενέπνευσε ώστε να μην έχει χώρο στο κεφάλι του για οτιδήποτε μελανό. Δεν είναι άλλωστε υπερβολικός ο ισχυρισμός ότι αν δεν υπήρχε η Καρυστιανού πιθανότατα τα Τέμπη θα είχαν κριθεί στις εκλογές του 2023, όπως ήλπιζε… φωναχτά ο Μάκης Βορίδης. Οι δύο μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 26ης Ιανουαρίου και 28ης Φεβρουαρίου ασφαλώς φέρουν τη δική της υπογραφή.
Και το ερώτημα βέβαια που πλανάται πλέον κατά κύριο λόγο ως ευχή (κατ’ επέκταση και ως κατάρα…) είναι αν η κ. Καρυστιανού σκοπεύει να εξαργυρώσει την τεράστια απήχηση της αποφασίζοντας να πολιτευτεί. Όλο και περισσότεροι χρήστες των social media της το γράφουν πλέον ανοιχτά, αλλά εκείνη δεν σχολιάζει το παραμικρό. Διάδραση δεν υπάρχει, η πρόεδρος του συλλόγου «Τέμπη 2023» τηρεί σιγή ιχθύος. Δεν αντιδρά ούτε θετικά, ούτε αρνητικά.
Επίσης όλο και περισσότεροι από τους κύκλους της κεντροαριστεράς βλέπουν στο πρόσωπο της εκείνη που θα ηγηθεί ενός νέου σχηματισμού, με ορίζοντα την ανατροπή της καθεστυκήιας τάξης. Είναι βέβαιο ότι ένα «κιχ» να έβγαζε θα προσπαθούσαν να στοιχηθούν πίσω της, διαγκωνιζόμενοι, κόσμος και κοσμάκης. Mε το κενό που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην αντιπολίτευση και τo συσσωρευμένο κλίμα αποστροφής κατά της κυβέρνησης, ένας πολιτικός φορέας με επικεφαλής τη Μαρία Καρυστιανού θα σάρωνε με το «καλημέρα» στις δημοσκοπήσεις, κατά πάσα πιθανότητα υποσκελίζοντας και τη ΝΔ.
Βεβαίως άλλο είναι οι δημοσκοπήσεις και άλλο οι εκλογές, αυτό που θα ακολουθούσε θα δοκίμαζε περισσότερο από ποτέ τις αντοχές τις «σιδηράς κυρίας» των Τεμπών.
Μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς τι είδους αντανακλαστικά θα πυροδοτούσε μια τέτοια πρωτοβουλία. Η προπαγάνδα δεν έχει σεβαστεί το status της ως χαροκαμένη μητέρα, φανταστείτε τι θα εξαπολυθεί εναντίον της αν κάνει το βήμα για το οποίο προειδοποιούσαν οι κατήγοροί της καταλογίζοντάς της «υπόγεια» κίνητρα εξ’ αρχής. Ασφαλώς ένα τέτοιο εγχείρημα θα είχε τεράστιο πολιτικό και κοινωνικό ενδιαφέρον, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει όμως εκ των προτέρων αν θα ήταν και επιτυχημένο. Φυσικά δεν τίθεται θέμα για το αν θα έμπαινε η κ. Καρυστιανού στη βουλή, αλλά αυτό θα ήταν το μίνιμουμ των προσδοκιών, καθώς πιθανή εμπλοκή της με την πολιτική θα είχε το χαρακτήρα του «all in» και την απόπειρα να στραφεί η χώρα σε ένα εντελώς διαφορετικό μοντέλο διακυβέρνησης.
Το κριτήριο για το αν πρέπει να πάει η Μαρία Καρυστιανού σε μια τέτοια κίνηση – σε περίπτωση βέβαια που το θέλει – είναι το πόσο γερό στομάχι μπορεί να διατηρήσει. Σε κάθε περίπτωση όμως, αν τελικά το κάνει, θα αντιμετωπίζεται απ’ όλους – ακόμα και από τους σημερινούς υποστηρικτές της – ως μια διαφορετική Καρυστιανού. Θα αξιολογείται και θα κρίνεται ως μία πολιτική οντότητα. Και ίσως το πιο σκληρό για την ίδια θα ήταν όχι μόνο ότι θα απεμπολούσε εν μια νυκτί το ρόλο της μητέρας – θύμα, αλλά ότι θα αξιολογούταν και θα κρίνοταν ως εν δυνάμει πρωθυπουργός!
Και αυτό είναι ένα παιχνίδι που στη σημερινή ζοφερή ελληνική δημοκρατία μια απλή πολίτης είναι μάλλον αδύνατο να παίξει…