Οι ελάχιστες πιθανότητες που έχουμε για να αντιληφθούμε πως κάπου υπάρχει μια χώρα που λέγεται Σομαλία είναι συνήθως για κακό σκοπό. Εκεί, στο Κέρας της Αφρικής πολύ συχνά εμπορικά πλοία δέχονται επιθέσεις από Σομαλούς πειρατές, δίνοντας στη χώρα μερικά λεπτά δημοσιότητας στα δελτία ειδήσεων. Με το 43% του πληθυσμού να ζει με λιγότερο από 1 δολάριο την ημέρα και το κατά κεφαλή εισόδημα να μην ξεπερνά τα 216, μάλλον η πειρατεία και το πλιάτσικο δεν αποτελεί επιλογή επαγγελματικής καριέρας, αλλά κάτι σαν καθήκον. Τουλάχιστον γι’ αυτούς που θα ήθελαν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους να ξεπεράσουν τα 52 χρόνια ζωής, που είναι το προσδόκιμο στην περιοχή.
Σύντομα, αν δεν συμβαίνει ήδη, ο ήδη χαμηλός μέσος όρος αναμένεται να μειωθεί δραματικά. Οι παρατεταμένες ξηρασίες και οι εμφύλιοι πόλεμοι συνεχίζουν μια σπαραχτική αλληλουχία εμφάνισης και ο λιμός είναι αναπόφευκτος.
Για τρίτη φορά εδώ και 25 χρόνια (και δεύτερη από το 2011) η Σομαλία είναι αντιμέτωπη με μια τέτοια τραγική μοίρα. Κι αν την προηγούμενη άφησε πίσω της 260.000 νεκρούς, τώρα κινδυνεύουν περισσότεροι από 3.000.000 άνθρωποι, σύμφωνα με τις Αρχές. Σε μια χώρα που έχει λίγο μεγαλύτερο πληθυσμό από την Ελλάδα, έτσι για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είναι ακόμη πιο απαισιόδοξος στις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις του. Κάνει λόγο για 6,2 εκατομμύρια που χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια και για σχεδόν 400.000 παιδιά που -μοιραία- θα είναι μεταξύ των πρώτων θυμάτων του επερχόμενου λιμού.
Έχουν πραγματοποιηθεί εκκλήσεις προς τον πολιτισμένο κόσμο ώστε να κάνει κάτι προκειμένου να αποφευχθεί μια τέτοια εθνική καταστροφή. Το ίδιο βέβαια είχε συμβεί και στο Νότιο Σουδάν, που είχε ανάλογη τύχη πρόσφατα (τα Ηνωμένα Έθνη επίσημα ανακοίνωσαν την κατάσταση λιμού) και μετράει ήδη τους νεκρούς του. Οι εμφύλιες διαμάχες κάνουν την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη καθώς οι οδοί παροχής βοήθειας ελέγχονται από αντιμαχόμενες πλευρές.
Σκληρή μοίρα για ένα μέρος του πλανήτη που κατοικείται από τα προϊστορικά χρόνια. Με αρχαιολογικά ευρήματα του 4.000 π.Χ και με ιστορία που χάνεται στα βάθη του χρόνου. Μια ιστορία που κάποτε κινούνταν και καταγραφόταν με την ίδια «ταχύτητα» στα μεγαλύτερα κομμάτια του κόσμου. Τώρα πια για τους Σομαλούς ο Μάρτης του 2017 θα είναι «τότε που χτύπησε ξανά ο λιμός» και για κάποιους δυτικούς «τότε που βάλαμε σημαία Σομαλίας προφίλ στο facebook».
Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να πράξεις και πολλά περισσότερα πέρα από αυτή την έκφραση αλληλεγγύης, που συνοδεύεται ιδανικά με τη διαπίστωση πως κανένας δεν θα άφηνε το σπίτι και την πατρίδα του, αν δεν είχε κάποιον πάρα πολύ σοβαρό λόγο για να το κάνει.