Τέλειο σύστημα αεράμυνας δεν έχει υπάρξει ως τώρα… Όμως αν υπάρχει ένα που αγγίζει την τελειότητα, είναι πέρα από κάθε αμφιβολίας ο διαβόητος «Σιδερένιος Θόλος» που έχει εγκαταστήσει το Ισραήλ και –δυστυχώς- με όσα συμβαίνουν (για άλλη μία φορά στην ματωμένη Μέση Ανατολή) βρίσκεται και πάλι στην επικαιρότητα…
Το «Iron Dome» ή «Kippat Barzel» όπως προφέρεται στην γλώσσα του Ισραήλ, εγκαταστάθηκε στις 27 Μαρτίου 2011 στην Μπερ Σεβά και κάτι παραπάνω από δέκα ημέρες αργότερα κατέθεσε τα διαπιστευτήριά του. Πιο συγκεκριμένα, στις 7 Απριλίου εκείνου του έτους αναχαίτισε ρουκέτα που είχε εκτοξευθεί από την περιοχή της Λωρίδας της Γάζας και έκτοτε, αναπτύχθηκε στις μεγαλύτερες ή πιο κοντινές στους πολλούς εχθρούς που έχει ή έχει δημιουργήσει, αν προτιμάτε, η χώρα.
Η ουράνια ασπίδα
Σήμερα λειτουργούν 11 τέτοιες πυροβολαρχίες, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο, με τις περισσότερες πλέον να «κοιτούν» προς την Τεχεράνη. Την πρωτεύουσα του Ιράν που επιχειρεί να πλήξει στόχους, αλλά βλέπει την συντριπτική πλειοψηφία των βλημάτων του να καταστρέφονται στον αέρα.
Αυτός άλλωστε είναι και ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος το οποίο αναπτύχθηκε και συνεχίζει να λειτουργεί χάρη στην οικονομική και όχι μόνο συνεισφορά των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Για την δημιουργία του ένωσαν τις δυνάμεις τους η Rafael Advanced Defense Systems και η Israel Aerospace Industries, με το Κογκρέσο των ΗΠΑ να έχει εγκρίνει (μέχρι το 2022) την χρηματοδότησή του με πάνω από 2,6 δισεκατομμύρια δολάρια…
Υπολογίζεται ότι το κόστος για να στηθεί ένα τέτοιο σύστημα σε κάθε πόλη ξεπερνά τα 100 εκατομμύρια δολάρια, ενώ κάθε πύραυλος που χρησιμοποιείται για να αναχαιτίσει εισερχόμενα βλήματα, ρουκέτες, οβίδες, πυρά από όλμους, ακόμη και drone, κοστίζει κάμποσες χιλιάδες δολάρια.
Εκατοντάδες στόχοι ταυτόχρονα
Στο πέρασμα αυτών των περίπου 15 ετών το σύστημα όπως είναι εύκολα αντιληπτό, έχει βελτιωθεί. Στην αρχική του μορφή μπορούσε να πλήξει 3-4 στόχους ταυτόχρονα, αλλά πλέον αυτό συμβαίνει με πολλαπλάσιους.
Ακόμη και το «Iron Dome» ωστόσο έχει πεπερασμένες δυνατότητες. Σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν οι ειδικοί της πολεμικής βιομηχανίας, αν για παράδειγμα μια πόλη δεχτεί 800 και 1.000 ρουκέτες ταυτόχρονα, τότε μπορούν να καταρριφθεί ένα ποσοστό της τάξης του 80 με 90%.
Αυτό το ομολογουμένως ποσοστό επιτυγχάνεται κυρίως λόγο της τεράστιας διαφοράς στην τεχνολογία ανάμεσα στα αντιμαχόμενα μέρη. Από τη μία έχεις τους Παλαιστίνιους κατά κύριο λόγο οι οποίοι χρησιμοποιούν πιο παρωχημένα συμβατικά όπλα, ιρανικής, ρωσικής ή κινεζικής κατασκευής. Από την άλλη το «Iron Dome», βασίζεται σε εξελιγμένα ραντάρ τα οποία αναγνωρίζουν την απειλή. Στη συνέχεια υπολογίζεται η τροχιά του εισερχόμενου βλήματος.
Εάν η τεχνολογία αποφανθεί ότι θα πέσει σε μη κατοικημένη ή σημαντική από στρατιωτική ή στρατηγική άποψη περιοχή, δεν συμβαίνει τίποτα. Αν όμως φανεί ότι κατευθύνεται σε μια τέτοια, τότε ενεργοποιείται η εκτόξευση ενός πυραύλου τύπου «Tamir», που έχει και τη δυνατότητα κατεύθυνσης από το έδαφος.
Οι κάτοικοι ακούν συνήθως τον χαρακτηριστικό ήχο που σημαίνει πως το βλήμα εξουδετερώθηκε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Τα πολλά υπέρ και το ένα μειονέκτημα
Το σύστημα έχει λειτουργήσει τόσο καλά ώστε πλέον να τοποθετείται και σε πλοία του πολεμικού ναυτικού, ενώ στα θετικά του είναι και το γεγονός της πολύ γρήγορης ανάπτυξής του. Μια συστοιχία χρειάζεται μόλις μερικές ώρες για να στηθεί και μεταφέρεται με ευκολία, ενώ αποτελείται συνήθως από 3 ή 4 εκτοξευτές.
Οι πύραυλοι «Tamir» είναι ιδιαίτερα ευέλικτοι, με μήκος 3 μέτρα, διάμετρο περίπου 15 εκατοστά και βάρος 90 κιλά, ενώ μπορούν να αναχαιτίσουν πυραύλους, οβίδες κτλ σε αποστάσεις από 4 έως και 70 χιλιόμετρα.
Η Ελλάδα έχει εκφράσει το ενδιαφέρον της για τοποθέτηση ενός αντίστοιχου συστήματος αεράμυνας το οποίο θεωρητικά υπάρχει μόνο στο Ισραήλ. Και λέμε θεωρητικά διότι θεωρείται περίπου βέβαιο πως κάτι ανάλογο χρησιμοποιήθηκε με τις ευλογίες των δυτικών και στην άμυνα της Ουκρανίας, κατά κύριο λόγο του Κιέβου, στον πόλεμο με την Ρωσία.
Θεωρείται ιδανικό για τα νησιά του Αιγαίου, εκεί δηλαδή όπου η χώρα μας εντοπίζει την δυνητική απειλή της Τουρκίας. Ωστόσο, όπως αναφέραμε νωρίτερα, ο «Σιδερένιος Θόλος» δεν είναι άτρωτος. Το πρόβλημά του έχει να κάνει με τις επιθέσεις κορεσμού, όπως αποκαλούνται.
Το να πρέπει δηλαδή να αναχαιτίσει ταυτόχρονα εκατοντάδες επιθέσεις. Και όπως υποστηρίζουν κάποιοι, μπορεί να εξυπηρετεί ιδανικά τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στο Ισραήλ, αλλά σε ένα ανοιχτό πόλεμο Ελλάδας-Τουρκίας, ίσως να μην μπορέσει να κάνει τη διαφορά, τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή.