Όταν κάποιο άλλο μεγάλο θέμα (τεχνηέντως ή όχι, δεν έχει σημασία) κυριαρχήσει στην επικαιρότητα, να είστε βέβαιοι ότι ελάχιστοι από όσους τώρα ζητούν να «χυθεί άπλετο φως» στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ θα ασχολούνται με την υπόθεση. Και καθώς θα απομακρυνόμαστε από τα γεγονότα και η σκόνη θα καταλαγιάζει, ένα πράγμα μόνο θα είναι σίγουρο.
Φυσικά, δεν αναφερόμαστε στις ενδεχόμενες καταδίκες ενόχων, την αποπομπή επίορκων στελεχών ή σε άρσεις ασυλιών πολιτικών προσώπων. Αυτά θα ήταν δεδομένα για τα ήθη και τα… έθιμα άλλων χωρών, αλλά για την Ελλάδα μας αποτελούν ευσεβείς πόθους και μεγαλόσχημα κλισέ, κενά οποιουδήποτε περιεχομένου.
Σεβασμός στην ελληνική «παράδοση»
Όσο κι αν η παρούσα κυβέρνηση επιχειρεί, χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο μέσο (και.. Μέσο) να εξωραΐσει την εικόνα της και να προβάλει το προσωπείο της δύναμης που σέβεται και προωθεί τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη» και μάχεται για τον εκσυγχρονισμό του κράτους, η αλήθεια είναι πως παραμένει… πιστή στα ελληνικά πατροπαράδοτα πρότυπα.
Εκείνα που βάζουν στην καρδιά της λειτουργίας των πάντων τις πελατειακές σχέσεις και τους «ημέτερους». Μια συνθήκη που παρέμεινε ίδια και απαράλλαχτη στο πέρασμα του χρόνου, με τη μόνη διαφορά να εντοπίζεται στα κατά καιρούς «παραθυράκια» που ανακαλύπτει το μυαλό του παμπόνηρου Έλληνα προκειμένου να μπορέσει τελικά να βολευτεί -αν μιλάμε για πολίτη- ή να βολέψει τους δικούς του, στην περίπτωση που μιλάμε για πολιτικούς.
Κάποτε τα πράγματα ήταν απλά. Ο υπουργός, ο δήμαρχος, ένας γενικός γραμματέας, ένας διευθυντής μιας υπηρεσίας, κάποιος υψηλόβαθμος στρατιωτικός, ακόμη κι ένας υπάλληλος μιας κρατικής τράπεζας θα μπορούσε να κάνει την «δουλειά». Να σηκώσει ένα τηλέφωνο, να μιλήσει με κάποιον ή να ρίξει μια υπογραφή και η… υπόθεση του «πελάτη» να διευθετηθεί. Δίχως να λαμβάνονται υπόψη τυπικά προσόντα, πτυχία, προϋπηρεσίες, ανάγκες και άλλα τέτοια… άσχετα, το «παιδί» θα έβρισκε διορισμό, θα έπαιρνε μια καλή μετάθεση, θα κέρδιζε κάτι βρε αδερφέ, προσπερνώντας τον ανταγωνισμό.
Μαντέψτε, όμως… Για να συμβεί αυτό, κάποιος νομοτελειακά θα έπρεπε νωρίτερα να το έχει ζητήσει…
Οι δύο όψεις της διαφθοράς
Προφανώς και με την παραπάνω διαπίστωση δεν προσπαθούμε να «ξεπλύνουμε» κανέναν ούτε να τον απαλλάξουμε από ευθύνες. Η αλήθεια είναι πάντως ότι η διαφθορά δεν έχει μόνο το πρόσωπο εκείνων που κατέχουν θέσεις εξουσίας τις οποίες εκμεταλλεύονται καταστρατηγώντας κάθε έννοια ισονομίας. Αν γυρίσεις το νόμισμα από την άλλη πλευρά, θα δεις ότι έχει τη δική μας φάτσα. Αυτή του «λαού». Των ψηφοφόρων, χειροκροτητών, κλακαδόρων, αφισοκολλητών που περιμένουν από τους… από πάνω να τους επιβραβεύσουν για την στήριξη την οποία προσφέρουν.
Και όταν αυτό συμβεί, οι ίδιοι είναι που θα αποθεώσουν το σύστημα και τους λειτουργούς του που κατάφεραν να τους… εξυπηρετήσουν. Παράλληλα οι συμπολίτες μας θα περηφανεύονται διπλά. Για τους εαυτούς τους που είχαν το σωστό «κονέ» αλλά και για τους ανθρώπους στα κέντρα αποφάσεων που τους πρόσεξαν κι έπραξαν τα δέοντα.
Έτσι απλά και όμορφα λειτουργούσαν όλα και καθώς μία στο τόσο έμπαιναν εμπόδια τύπου ΑΣΕΠ και άλλα τέτοια… μοντέρνα, σταδιακά ο χώρος και ο τρόπος δράσης μετατοπίστηκε σε επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις και άλλες μεθόδους με τις οποίες δημόσιο χρήμα θα καταλήξει στις τσέπες των «δικών μας παιδιών».
Μια… μαφία είμαστε όλοι
Στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο σύστημα στήνεται, λειτουργεί και υπακούει στους όρους που έχει θέσει η Μαφία. Όχι μόνο η κλασική ιταλική, αλλά και κάθε οργάνωση που ακολουθεί τα ίδια πρότυπα.
Όπως βλέπαμε και στις ταινίες, οι μαφιόζοι μπορεί να έδιναν εντολές για δολοφονίες, εκβιασμούς, ξυλοδαρμούς και άλλα τέτοια χαριτωμένα, αλλά στα μέλη της «φαμίλιας» πάντα «ξηγιόταν»… σπαθί. Τους δικούς τους τους πρόσεχαν και εκείνοι ανταπέδιδαν την εμπιστοσύνη, στηρίζοντας με τον τρόπο τους.
Αν το σκεφτείς, δεν υπάρχουν και πολλές διαφορές σε σχέση με όσα συμβαίνουν σε ένα κράτος όπως είναι η Ελλάδα. Υπό την έννοια πως μπορεί την διαφθορά να την κατακρίνουμε, αλλά μόνο έτσι γενικά και αόριστα.
Όταν αυτή σχετίζεται με δικές μας ανάγκες, οι καταγγελίες πάνε περίπατο, οι φωνές χαμηλώνουν και αποκτάμε και πάλι «συλλογική συνείδηση» μόνο όταν διαπιστώσουμε ότι έχουμε μείνει στην «απ’ όξω» και αυτές οι δουλειές γίνονται από άλλους.
Θα παραμείνουν «ήρωές» μας
Στα μάτια του μέσου Έλληνα εκείνος που του γέμισε την τσέπη είναι ήρωας. Το φαινόμενο προφανώς δεν είναι σημερινό και για αυτό μνημονεύονται και θα μακαρίζονται αιωνίως άνθρωποι που αγκάλιασαν και τάισαν τον λαϊκισμό, αδειάζοντας ταμεία.
Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι απλά ακόμη μία στάση και όχι ο τερματικός σταθμός αυτής της διαδρομής η οποία θα συνεχιστεί, πάντοτε με τη δική μας ανοχή –αν όχι παρότρυνση. Και φυσικά αυτούς τους επίορκους απατεώνες θα θέλαμε να τους δούμε στη φυλακή μόνο στην περίπτωση που δεν κάναμε εμείς κάποια δουλίτσα μαζί τους.
Αντίθετα, αν πρόκειται για ανθρώπους που… ευεργέτησαν με οποιοδήποτε τρόπο, ειδικά αν αυτό συνέβη κατά παράβαση κάθε έννοιας δικαίου, θα τους ηρωοποιήσουμε και στην πρώτη ευκαιρία (στην περίπτωση πολιτικών) θα τους επιβραβεύσουμε, στηρίζοντάς τους ξανά και ξανά όταν βρεθούμε μπροστά στην κάλπη.
Στο κάτω-κάτω της γραφής είναι οι δικοί μας καλοί άνθρωποι που με ένα κλείσιμο του ματιού θα μας υπενθυμίζουν ότι… αφουγκράστηκαν τα προβλήματά μας και παραμένουμε πάντα μέλη της ίδιας «φαμίλιας»…