Ο σάλος που προκλήθηκε με τον Πάρι Ρούπο και την απόλυσή του από την Pizza Fan δεν λέει να κοπάσει. Και λογικά: είναι μια υπόθεση φτιαγμένη από όλα εκείνα τα υλικά που κάνουν μια υπόθεση να τροφοδοτεί τον δημόσιο διάλογο. Μια σειρά από ζητήματα που έχουν να κάνουν από το μέχρι ποιο είναι το σημείο που νομιμοποιείται μια εταιρία να απολύει έναν εργαζόμενό της και επεκτείνονται μέχρι το ζήτημα της ελευθερίας του λόγου, τα όρια της σάτιρας και άλλα τέτοια αγαπημένα θέματα συζήτησης σε αυτά τα χρόνια της γιγάντωσης των social media.
Αν και το πιο «αντι-εμπορικό» κομμάτι του όλου ζητήματος, η απόλυση του Ρούπου από την Pizza Fan διαφοροποιείται σε σχέση με άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις επειδή στην περίπτωσή του, η απόλυση είναι κυριολεκτική: όπως έγινε γνωστό από τους συνάδελφους του Ρούπου, που έβγαλαν άμεσα ανακοίνωση προκειμένου να τον στηρίξουν, με την Pizza Fan ο τελευταίος δεν είχε μια συνεργασία. Αντίθετα, ήταν υπάλληλος της. Η Pizza Fan δεν ήταν συνεργάτης του αλλά εργοδότης του.
Νομότυπα λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια σκανδαλώδη απόφαση. Υπό την έννοια πως δεν μπορεί κανένας εργοδότης να υπαγορεύσει σε κανέναν εργαζόμενό του το τι θα κάνει και το τι θα πει έξω από τον εργασιακό του χώρο. Είναι προφανές πως ο Ρούπος βέβαια δεν υπήρξε ένας «τυπικός» εργαζόμενος της Pizza Fan αλλά το επικοινωνιακό της πρόσωπο. Όμως, αυτά τα ζητήματα έχουν την τάση να δημιουργούν προηγούμενα ανεξάρτητα από τα ειδικά τους χαρακτηριστικά. Και κάτω από αυτό το σκεπτικό οφείλουμε να αναλογιστούμε: πόσο απέχει από την δυστοπία το να νομιμοποιείται ένας εργοδότης να σουτάρει έναν εργαζόμενό του για λόγους άσχετους με την επαγγελματική τους σχέση;
Ο δεύτερος άξονας συζήτησης αναφορικά με την απόλυση του Ρούπου είναι πιο διευρυμένος. Η απόλυση προέκυψε εξαιτίας ενός viral διαδικτυακού κύματος, το οποίο ξεκίνησε από τον Μπογδάνο και συνεχίστηκε από διάφορους χρήστες των social media με τις ίδιες πολιτικές αντιλήψεις, που ώθησε την Pizza Fan να εκτιμήσει πως οι πολιτικές απόψεις του Ρούπου έτσι όπως καθρεφτίστηκαν στο επίμαχο σκετσάκι του, θα της προξενούσαν επικοινωνιακό πρόβλημα.
Είναι αμφίβολο βέβαια το αν αυτή η εκτίμηση ήταν σωστή για την Pizza Fan: εν τέλει μεγαλύτερο επικοινωνιακό πρόβλημα προκύπτει για αυτή λόγω της απόλυσης σε σχέση με αυτό που θα αντιμετώπιζε αν απλά αγνοούσε τον Μπογδάνο και τους ομοϊδεάτες του. Όμως, η ουσία δεν αλλάζει: μια πολιτική τάση απαίτησε και τελικά, πέτυχε την απόλυση κάποιου λόγω των φρονημάτων του. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια ΄πολιτική απόλυση.
Θα μπορούσε αυτή η πτυχή του ζητήματος να κριθεί αδιάλλακτα ως εξίσου σκανδαλώδης με το αμιγώς εργασιακό σκέλος της. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση προκύπτει ένα ζητήματάκι. Το «canceling» που επιχείρησε ο Μπογδάνος και οι φίλοι του στον Ρούπο (και το οποίο είχε ως πρακτική του απόληξη την εν λόγω απόλυση) δεν είναι μια πρακτική που χρησιμοποιούν μόνο οι «Μπογδάνοι». Αποτελεί αντίθετα μια ιδιαιτέρως διαδεδομένη λογική αντίδρασης και από τα αριστερά. Κάποιοι επέμεναν εδώ και καιρό πως η οικειοποίηση μιας τέτοιας πρακτικής «από τα αριστερά» είναι μια παρά φύση λογική, που αναπόφευκτα οδηγεί σε μια συνθήκη εχθρική.
Με άλλα λόγια, όσο άβολο και αν φαντάζει, ο Ρούπος μοιάζει το πρώτο θύμα μιας πρακτικής που σε μεγάλο βαθμό νομιμοποιήθηκε από τμήμα όσων σήμερα με φανατισμό τον υπερασπίζονται. Και για να ξέρουμε τι λέμε: καλά κάνουν και τον υπερασπίζονται. Αλλά η καλλιέργεια της ψευδαίσθησης πως η περιπλοκότητα των κοινωνικών σχέσεων και των πολιτικών αντιθέσεων μπορεί να λυθεί με αξιώσεις περί απολύσεων ήταν κάτι που νομοτελειακά θα γυρνούσε μπούμερανγκ και ορισμένοι κύκλοι καλό θα ήταν να κάνουν την αυτοκριτική τους…