Στις μέρες που ακολούθησαν τη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ, η κυβέρνηση Τραμπ και οι θιασώτες της εξαπέλυσαν καταιγισμό κατηγοριών κατά της «ριζοσπαστικής Αριστεράς», χαρακτηρίζοντας κάθε διαφωνία ως «εγχώρια τρομοκρατία» και δηλώνοντας ουσιαστικά ότι απλοί δημόσιοι υπάλληλοι, όπως εκπαιδευτικοί και νοσηλευτές αποτελούν πιθανούς «εχθρούς του κράτους».
Στην εκστρατεία αυτή έχουν συνταχθεί και πολλές μεγάλες επιχειρήσεις: υπάλληλοι αεροπορικών εταιρειών, δάσκαλοι, δημοσιογράφοι και άλλοι εργαζόμενοι έχουν απολυθεί απλώς επειδή εξέφρασαν επικριτικά σχόλια για τον Κερκ, μέσω ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης. Όχι, δεν είναι προπαγάνδα των αριστερών, είναι η τραμπική πραγματικότητα που κυριαρχεί πλέον – σαν δυστοπία – στις ΗΠΑ.
Επιπλέον, την Τρίτη 14/10 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανακοίνωσε πως ακύρωσε τις βίζες τουλάχιστον έξι αλλοδαπών που βρίσκονταν στις ΗΠΑ, διότι σύμφωνα με την ανακοίνωση «πανηγύρισαν την ειδεχθή δολοφονία του Τσάρλι Κερκ»! Η κυβέρνηση Τραμπ έχει ακυρώσει σε πολλές περιπτώσεις θεωρήσεις διαβατηρίων εξαιτίας πολιτικών απόψεων των δικαιούχων, ιδίως φοιτητών που εκφράστηκαν υπέρ των Παλαιστινίων.
Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που αναγορεύεται σε εθνικός ήρωας ένας άνθρωπος του οποίου οι πολιτικές θέσεις ήταν αδιαμφισβήτητα φασιστικές. Αποκορύφωμα της αγιοποίησης του Κερκ ήταν η παρασημοφόρηση του την Τρίτη με την κορυφαία αμερικανική πολιτική διάκριση, το προεδρικό μετάλλιο της ελευθερίας.
Ή μάλλον όχι αυτή καθ’ αυτή, αλλά τα λόγια με τα οποία επέλεξε ο Ντόναλντ Τραμπ να «ντύσει» το τελετουργικό και να μνημονεύσει το «μεγαλείο» του εκλιπόντα. «Ο Τσάρλι Κερκ ήταν μάρτυρας της αλήθειας και της ελευθερίας. Από τον Σωκράτη και τον Άγιο Πέτρο, έως τον Αβραάμ Λίνκολν και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, εκείνοι που άλλαξαν περισσότερο την Ιστορία… πάντα ρίσκαραν τη ζωή τους για τις αξίες που είχαν έρθει στη γη για να υπερασπιστούν», είπε ο Αμερικανός πρόεδρος, ο οποίος βλέπει το σχέδιο εξαγωγής υπεραξίας από τη δολοφονία του Κερκ να πηγαίνει περίφημα.
Η σύγκριση με Σωκράτη, Απόστολο Πέτρο, Λίνκολν και Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα μπορούσε να είναι και η τρολιά της ημέρας σε μια σχετική, παγκόσμια, ψηφοφορία στο Twitter.
Αν υπάρχει κάποιο ιστορικό πρόσωπο στον οποίο ο Κερκ έφερνε περισσότερο, τόσο σε φιλοσοφία όσο και σε πολιτικές τακτικές, αυτός είναι το σύμβολο του αντίθετου άκρου σε σχέση με όσα πρέσβευσαν οι προαναφερόμενοι. Είναι ο Τζορτζ Λίνκολν Ρόκγουελ, αρχηγός του Αμερικανικού Ναζιστικού Κόμματος τη δεκαετία του 1960.
Παρότι το όνομά του έχει ξεχαστεί από το ευρύ κοινό, ο Ρόκγουελ παραμένει πηγή έμπνευσης για την άκρα δεξιά στις ΗΠΑ (και όχι μόνο). Σκοπός του ήταν να δημιουργήσει μία λευκή φυλή, η οποία θα πολεμούσε ενωμένη του εχθρούς της, μαύρους, κομμουνιστές και Εβραίους. Αυτός εμπνεύστηκε το «εγχειρίδιο» που αργότερα ακολούθησε ο Κερκ: επισκέψεις σε πανεπιστήμια, κοστούμι και γραβάτα, συζητήσεις» με φοιτητές, δήθεν στο όνομα της ελευθερίας του λόγου. Ο Ρόκγουελ, με την χαρακτηριστική πίπα στο στόμα, παρουσιαζόταν ως πολιτικός φιλόσοφος και διανοούμενος, πρόθυμος να αντιμετωπίσει τους «αντιπάλους» του σε διάλογο. Αν και φανατικός ρατσιστής, είχε παραστεί ακόμα και σε συγκέντρωση των Μαύρων Μουσουλμάνων το 1961, χρησιμοποιώντας τέτοιες εκδηλώσεις για προβολή και στρατολόγηση μελών στη ναζιστική του οργάνωση.
Ο Ρόκγουελ δολοφονήθηκε τελικά τον Αύγουστο του 1967 από απογοητευμένο μέλος του ίδιου του κόμματός του. Η δημοσιογραφική κάλυψη είχε επικεντρωθεί τότε στην αποκάλυψη των ιδεών του. Οι σημαίες δεν κυμάτισαν μεσίστιες και κανένας δεξιός γερουσιαστής του Νότου δεν εκφώνησε επικήδειο για τον υποψήφιο «Αμερικανό Χίτλερ». Ο τότε πρόεδρος Λίντον Τζόνσον απέφυγε οποιαδήποτε επίσημη δήλωση.
Ήταν βέβαια άλλες εποχές. Μόλις δύο δεκαετίες μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα εγκλήματα και το ρατσιστικό μένος του Γ’ Ράιχ ήταν ακόμα νωπά στη συλλογική μνήμη.
Σήμερα όμως, στο αρχαιότερο εν λειτουργία συνταγματικό δημοκρατικό καθεστώς στον κόσμο, η αισθητική του Τραμπ έχει επιβάλλει ένα είδος λογοκρισίας και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, με αποτέλεσμα τα αμερικανικά συστημικά ΜΜΕ να έχουν τρόπο τινά συνθηκολογήσει: ο Κερκ δοξάζεται ως «θαρραλέος υπερασπιστής του διαλόγου», ενώ μια ένοχη σιωπή μοιάζει να καλύπτει τις θέσεις του ενάντια στον Νόμο περί Πολιτικών Δικαιωμάτων, τις εκπεφρασμένες ξενοφοβικές και σεξιστικές αντιλήψεις του, την περιφρόνησή του προς τη δημοκρατία, αλλά και την προώθηση της ακροδεξιάς θεωρίας της «Μεγάλης Αντικατάστασης», σύμφωνα με την οποία «η λευκή αγροτική Αμερική αντικαθίσταται με κάτι διαφορετικό».
Τι θα απαντούσε λοιπόν ο Άβρααμ Λίνκολν στον Ντόναλντ Τραμπ αν ζούσε σήμερα; Πιθανόν θα του υπενθύμιζε ένα κείμενο που είχε γράψει (το 1855) ως απάντηση στην ανάδυση του κινήματος των «Know Nothings», από το οποίο μοιάζει να κατάγεται πολιτικά τόσο ο Αμερικανός πρόεδρος, όσο και ο υπερσυντηρητικός ακτιβιστής και influencer, που δολοφονήθηκε άναναδρα στις 10 Σεπτεμβρίου.
Καθώς η δεκαετία 1845-1855 ήταν η περίοδος της μεγάλης μετανάστευσης προς τις ΗΠΑ, με τρία εκατομμύρια ανθρώπους να μετακινούνται από την Ευρώπη, εμφανίστηκε μια νέα, ταχύτατα αναπτυσσόμενη, πολιτική δύναμη. Το όνομα της στην καθομιλουμένη προερχόταν από την υποχρέωση που είχαν τα μέλη του κινήματος να απαντούν «I don’t know nothing» («δεν ξέρω τίποτα») όταν ρωτιόντουσαν για τις λεπτομέρειες του κινήματος από τρίτους.
Τους μήνες που ακολούθησαν τις προεδρικές εκλογές του 1852, οι «Know Nothings» συγκέντρωσαν πάνω από ένα εκατομμύριο μέλη, στηριζόμενοι στη θέση ότι μόνο Αμερικανοί πολίτες προτεσταντικής καταγωγής (και όχι ας πούμε Ιρλανδοί Καθολικοί που κατέφταναν σε ορδές στις ακτές των ΗΠΑ) θα έπρεπε να έχουν δικαίωμα να κατέχουν δημόσια αξιώματα. Ήταν ένα άκρως ξενοφοβικό κίνημα με κεντρικό σύνθημα «Μόνο Αμερικανοί θα κυβερνούν την Αμερική».
Για τον Λίνκολν, ο νατιβισμός (από το native = ιθαγενής) ήταν επικίνδυνος όχι μόνο λόγω του ρατσιστικού του χαρακτήρα, αλλά και επειδή υπονόμευε το κίνημα κατά της δουλείας.
Το 1854 ιδρύθηκε το Ρεπουμπλικάνικο κόμμα από ακτιβιστές κατά της δουλείας. Ένα χρόνο μετά τη γέννηση του κόμματος με το οποίο ο Λίνκολν έγινε 16ος πρόεδρος των ΗΠΑ, έγραψε το εξής:
«Δεν είμαι Know-Nothing, αυτό είναι βέβαιο. Πώς θα μπορούσα να είμαι; Πώς μπορεί κάποιος που απεχθάνεται την καταπίεση των μαύρων να υποστηρίζει τον εξευτελισμό τάξεων λευκών ανθρώπων; Ως έθνος, ξεκινήσαμε δηλώνοντας πως “όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι”. Τώρα το εφαρμόζουμε στην πράξη ως “όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι, εκτός από τους μαύρους”. Κι όταν οι Know Nothings επικρατήσουν, θα το διαβάζουμε ως “όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι, εκτός από τους μαύρους, τους ξένους και τους Καθολικούς”. Αν φτάσουμε εκεί, θα προτιμήσω να μεταναστεύσω σε μια χώρα όπου τουλάχιστον δεν προσποιούνται ότι αγαπούν την ελευθερία – στη Ρωσία, για παράδειγμα, όπου η τυραννία σερβίρεται καθαρή, χωρίς το κράμα της υποκρισίας…»