Κατ’ αρχάς είναι προνόμιο από μόνο του να έχεις θέση με «ονοματεπώνυμο» στις επιλεκτικές σειρές των καθήμενων στην κηδεία ενός Διονύση Σαββόπουλου. Το πόσο δούλεψες για αυτό και αν άξιζες τέτοια τιμή, ας μην το θίξουμε εδώ. Αν και θα έπρεπε μάλλον να αποτελεί ένα ακόμη κριτήριο στη σκέψη κάποιου όταν αναρωτιέται αν θα κάνει χρήση αυτής της «προνομιακής» θέσης.
Όχι όμως, ούτε αυτό στάθηκε ικανό να βάλει νερό στο κρασί των ηγετών των κομμάτων της αριστεράς και κεντροαριστεράς. Τι ακριβώς στάθμισαν και οδηγήθηκαν σε αυτή την απόφαση, θα μείνει αναπάντητο και θα προστεθεί σε εκείνη τη λίστα των πολιτικών τακτικισμών, που μόνο σε μια συζήτηση πολιτικάντηδων θα μπορούσε να αιτιολογηθεί με κάποιο (πολιτικάντικο) τρόπο.
Καμαρώστε την… επίδειξη του περίφημου ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς. Που κρατάει μούτρα σε έναν από τους κορυφαίους τραγουδοποιούς που γνώρισε ο τόπος, ακόμα και τη στιγμή του θάνατου του.
Θα έπρεπε σε πρώτη φάση να τους πει κάποιος ότι δεν εκπροσωπούν μόνο τον εαυτό τους, το γούστο τους και την αισθητική τους. Οι θέσεις ήταν προορισμένες για τους αρχηγούς των κομμάτων. Εκπροσωπούν έναν ολόκληρο χώρο, υποτίθεται προοδευτικό και ανεκτικό, που πρεσβεύει την ενότητα της κοινωνίας. Πως αυτοαναιρείστε κύριοι και διαχωρίζετε τους ανθρώπους σε δεξιούς και αριστερούς; Πώς θα αξιώσετε κύριε Ανδρουλάκη μεθαύριο την ψήφο και των «δεξιών», όταν δεν επιθυμείτε να καθίσετε μαζί τους, ούτε καν να πάτε στην κηδεία τους;
Εδώ λοιπόν υπάρχει μια μέγιστη παρερμηνεία. Μια ύβρις. Ενώ η βασική αρχή της έννοιας «Αριστερά» είναι ο ανθρωπισμός, έχουμε την ανάδειξη ταξικών εχθρών που δεν αξίζουν ούτε ένα «αντίο» στο φευγιό τους. Πενθούμε δηλαδή μόνο τους «δικούς» μας ή τελοσπάντων αυτούς που δεν μας ενόχλησαν. Αυτό όμως δεν είναι Αριστερά. Αυτό, εκτός από μικροπρέπεια, είναι μισαλλοδοξία και εχθροπάθεια. Είναι ταυτόχρονα ο ορισμός της υποκρισίας.
Ο Σαββόπουλος είναι ένα πολιτιστικό κεφάλαιο για την Ελλάδα. Ένας άνθρωπος – σταθμός στη σύγχρονη καλλιτεχνική ιστορία μας. Κατήγγειλε μέσα από τα τραγούδια του την ανελευθερία και την έλλειψη δικαιοσύνης, εξήρε τις αξίες εκείνες που τον έκαναν σύμβολο ομάδων ανθρώπων που δήλωναν και δηλώνουν αριστεροί. Φιμώθηκε και φυλακίστηκε από τη χούντα. Ο Σαββόπουλος όμως δεν αξίωσε να γίνει σύμβολο για κανέναν, ούτε οικειοποιήθηκε και καπηλεύτηκε αυτή την συμπόρευση με την… ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς.
Αν κάποιος «πρόδωσε» τον άλλο, ήταν εκείνοι που είχαν προδώσει το δικό του όραμα, αυτό που είχε υμνήσει τραγουδώντας. Μια «προδοσία» που ελάχιστοι θα μπορούσαν να δώσουν τόσο αριστοτεχνικά όσο το έκανε εκείνος στον Πολιτευτή: «Θυμάσαι που βαλάντωνες εκεί στην εξορία και διάβαζες και Ρίτσο και αρχαία τραγωδία; Τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη…»
Αν λοιπόν ένας τέτοιος, «προοδευτικών» καταβολών στα νιάτα του καλλιτέχνης αυτού του διαμετρήματος, φτάνει να συντηρικοποιείται, ένας υγιής «προοδευτικός» χώρος θα έπρεπε να το δει ως αφορμή για διάλογο και αυτοκριτική, στη λογική του (μήπως) «στραβά αρμενίζουμε» (;) Και όχι βέβαια ως αφορμή για αφορισμό και ανάθεμα, προκειμένου (ο χώρος αυτός) να επιδοθεί στην προσφιλή τακτική δημιουργίας εχθρών, καμουφλάροντας τα δικά του «αμαρτήματα».
Πέρα από εκείνους τους «αριστερούς» του Πολυτεχνείου που θησαύρισαν στο όνομα του σοσιαλισμού, έχει περιγράψει και τους «εκλεκτούς» απόντες από την κηδεία του ο «Νιόνιος» στα τραγούδια του. Στον Άγγελο Εξάγγελο συγκεκριμένα, ως εκείνους που «αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μην μας πει κανένα…»