Είναι ικανότητα και συνάμα παράσημο για κάθε ηγεσία να μπορεί να αφουγκράζεται τις ανάγκες της κοινωνίας και μέσω της εκπαίδευσης να αναλαμβάνει δράση με προγράμματα πρόνοιας στη σχολική διαδικασία.
Και αξίζουν όλα τα «μπράβο» στην κυβέρνηση που διέκρινε αδιαφορία και εγκατάλειψη της παραδοσιακής χειροτεχνίας από τους Έλληνες. Βρήκε το απόλυτο κενό στην εκπαίδευση και σπεύδει να το καλύψει: τα παιδιά μας θα μάθουν κέντημα και οι γονείς (νυν και μελλοντικοί) μπορούμε πια να κοιμόμαστε ήσυχοι.
Όχι, δεν κάνουμε πλάκα, η είδηση είναι αληθινή. Απλώς αστειευόμαστε μαζί της γιατί αλλιώς θα πρέπει να βάλουμε τα… κλάματα. Κυριολεκτικά, για το τι είδους φωστήρες αποφασίζουν για τη νέα γενιά. Το υπουργείο Παιδείας πήρε την απόφαση να φτιάξει ειδικούς χώρους-μικρά εργαστήρια σε όλα τα δημοτικά σχολεία προκειμένου οι μικροί μαθητές να μαθαίνουν υφαντική, κέντημα, πλέξιμο και κεραμική. Aνταποκρινόμενη στις… προκλήσεις του μέλλοντος, η κυβέρνηση θα αναβιώσει τις ελληνικές παραδοσιακές τέχνες, επιστρατεύοντας αργαλειούς, κλωστές, βελόνες, σταμπαριστά κεντήματα και πηλό.
Η έγκριση του σχετικού κονδυλίου για τον εξοπλισμό και τα υλικά, ύψους 4 εκατ. ευρώ, έχει ήδη προχωρήσει. Επίσημα, ο λόγος που έλαβε αυτή την απόφαση το υπουργείο είναι η μετάδοση της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας και η ενίσχυση της δημιουργικής εκπαίδευσης των μαθητών.
Το πρόγραμμα, το οποίο θα φέρει τον τίτλο «Πολιτιστική Παιδεία – Εργαστήρια Δημιουργίας και Χειροτεχνίας», θα περιλαμβάνει διδασκαλία υφαντικής, κεντήματος, πλεξίματος και κεραμικής και θα εφαρμόζεται σε όλα τα Δημοτικά Σχολεία της χώρας.
Μιλάμε για κανονική εκπαιδευτική τομή, που απαντά στις σύγχρονες κοινωνικές απαιτήσεις. Αντί να μάθουν τα παιδιά πώς να κυκλοφορούν με ασφάλεια στον δρόμο, τι σημαίνει και γιατί είναι τόσο σημαντική η φράση «συναίνεση» ή πως να διαχειρίζονται τα χρήματά τους, θα μάθουν σταυροβελονιά. Γιατί τίποτα δεν παραπέμπει σε σύγχρονη εκπαίδευση όσο ένα σεμεδάκι πάνω σε τραπεζάκι του σαλονιού.
H Ελλάδα είναι από τις λίγες Ευρωπαϊκές χώρες που δεν έχει συγκεκριμένη πολιτική στο θέμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Το μάθημα της Σεξουαλικής αγωγής δεν διδάσκεται, διότι πολύ απλά είναι… taboo, όπως εμμέσως πλην σαφώς απεφάνθη η Ιερά Σύνοδος το 2020. Δηλαδή ο «σκοταδισμός» ζει και βασιλεύει, ενώ τα στοιχεία του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας είναι σοκαριστικά. Ετησίως καταγράφονται 40.000 εκτρώσεις σε κορίτσια κάτω των 18 ετών, αν και ο συνολικός αριθμός εκτιμάται σε 300.000!
Κι όμως, η τεχνική του κεντήματος κρίθηκε πιο απαραίτητη και από τη καλλιέργεια εξάλειψης του σεξισμού και της έμφυλης βίας και από το μάθημα της κυκλοφοριακής αγωγής. Πληρώνουμε τόσο βαρύ φόρο αίματος στην άσφαλτο, έχουν αναφερθεί τόσοι και τόσοι ειδικοί στην ανάγκη εισαγωγής ειδικού μαθήματος στα σχολεία, αντί όμως για σήματα του ΚΟΚ και κανόνες οδικής ασφάλειας, τα παιδιά θα διδάσκονται αργαλειό.
Θα μπορούσαν πάμπολλα ακόμα να εισαχθούν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, φυσικά πολύ πιο χρήσιμα από τη χειροτεχνία (και μόνο που το γράφεις γελάς). Μάθημα πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη και τις εφαρμογές της, μάθημα χρηματοοικονομικών, καθώς πολλοί ενηλικιώνονται και αγνοούν βασικές έννοιες του χρηματοπιστωτικού τομέα. Ακόμα, μαθήματα περιβαλλοντικής αγωγής και συνείδησης ή εκπαίδευση πάνω στους κινδύνους και τα οφέλη των social media, τι συνιστά fake news, παραβίαση της ιδιωτικότητας κλπ.
Προφανώς, σε μια χώρα όπου η Παιδεία αντιμετωπίζεται περισσότερο ως ρετρό διακοσμητικό παρά ως θεμέλιο κοινωνικής εξέλιξης, το κέντημα φαντάζει… λογικό επόμενο βήμα. Και όσοι το εμπνεύστηκαν εκπροσωπούν κάτι εντελώς αντίθετο από τον προοδευτισμό που θα έπρεπε να πρεσβεύουν: ένα κινητό «μνημείο» αναχρονισμού.