Και ξάφνου τρεντάρει παντού το όνομα «Γιάννης Μπέζος». Και όχι για κάποια (καινούρια) σειρά, ταινία ή θεατρική παράσταση. Αλλά επειδή βρέθηκε στο συνέδριο «Greece Talks 2025 », έχοντας απέναντί του τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και έκανε, λένε κάποιοι, το «έγκλημα» να μην την «πει» στον πρωθυπουργό, προτιμώντας να μιλήσει για γενικότερα ζητήματα και περιορίζοντας την όποια κριτική του στον Αλέξη Τσίπρα και στο βιβλίο του…
Πάλι τα ίδια, δηλαδή. Έχει γίνει πια τόσο κουραστικό. Ζητάμε από καλλιτέχνες να παίξουν το ρόλο της αντιπολίτευσης ακριβώς επειδή δεν υπάρχει μία της προκοπής αυτή τη στιγμή στη χώρα. Μεταφέρουμε το δικό μας φαντασιακό σε μια επίσης επίπλαστη σκοτεινή αίθουσα που εμείς καμωνόμαστε πως ορίζουμε το σενάριο. Δεν είναι άσπρο ή μαύρο, παιδιά.
Ναι, θα μπορούσε ο Γιάννης Μπέζος να «στριμώξει» τον πρωθυπουργό με ερωτήσεις ή παρεμβάσεις που έχουν να κάνουν με τη ζωή όλων μας. Την ακρίβεια, το 13ώρο, τα Τέμπη, τα διάφορα σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ, τη μετανάστευση των νέων σε ξένες χώρες. Θα μπορούσε. Δεν το έκανε.
Τον κάνει αυτό «απαράδεκτο» ή «πλυντήριο» ή «ξεπουλημένο» για να αναπαράγουμε μερικούς από τους χαρακτηρισμούς που τον «στόλισαν» ορισμένοι στα social media; Θα ήταν εξαιρετικά άβολο, αναποτελεσματικό και αμήχανο, ο Γιάννης Μπέζος να την «πέσει» στον πρωθυπουργό σε αυτήν την εκδήλωση, με αυτόν τον τρόπο. Και ούτε θα άλλαζε κάτι. Ίσα ίσα θα έριχνε λάδι στη φωτιά της στείρας αντιπαράθεσης και της παραγωγής memes αντίδρασης χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.
Λες και δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Πως τα cancel γεννούν cancel, πως μια κουλτούρα αρνητισμού και τοξικότητας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αυτό που θέλουμε θεωρητικά να καταπολεμήσουμε. Είναι τόσο εύκολο να τα «χώνεις» στον κάθε Μπέζο όταν το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Στην (μη) παραγωγή πολιτικής. Είναι τόσο κουραστικό κάθε φορά να βρίσκει κάθε πλευρά ποιος «Μπέζος» της φταίει και να πέφτει σύρμα και να αρχίζει το «χώσιμο». Το ίδιο είδαμε να συμβαίνει και πριν από λίγες ημέρες με το θάνατο του Διονύση Σαββόπουλου.
Ο καθείς έχει σχηματίσει την δική του αλήθεια, με βάση το δικό του συμφέρον, και έτσι πορεύεται. Επίσης παγιδευμένοι στο echo chamber της διαδικτυακής τους παρουσίας, ορισμένοι νιώθουν να επιβεβαιώνονται και να κερδίζουν σε μια μάχη που, χωρίς να το καταλαβαίνουν, είναι μόνοι τους. Έχοντας παγιδευτεί σε μια καθημερινότητα που δεν τους αρέσει, γίνονται επαναστάτες του πληκτρολογίου και απαιτούν από άλλους να παίξουν ένα ρόλο που αυτοί αδυνατούν.
LIVE C
Ο Γιάννης Μπέζος και η μοναδική μεγάλη αλήθεια…
Σε τεράστια αντίθεση με το πώς τον έχουμε δει κατά καιρούς σε ρόλους που έγραψαν ιστορία (Γιάννης στους Απαράδεκτους, Κάκαλος, Δόγκανος…), ο Γιάννης Μπέζος δεν είναι ένας «εύκολος» άνθρωπος στην καθημερινότητά του. Κρατάει αποστάσεις ανάμεσα στη δουλειά και στην προσωπική του ζωή, λέει πράγματα που πιστεύει, όχι για να γίνει αρεστός, βγάζει επίσης συχνά έναν ελιτισμό. Αλλά, πολύ σημαντικό, δεν είναι αγενής. Έχει ένα επίπεδο, μια βαθιά παιδεία. Και αυτό τον κάνει να ξέρει να ξεχωρίζει ποιες μάχες αξίζει και ποιες όχι να δοθούν. Και σε ποιο πλαίσιο. Ο Γιάννης Μπέζος συνεπώς έκρινε, για τους δικούς του λόγους, πως δεν ήταν σωστό ούτε δόκιμο να είναι επιθετικός προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε αυτήν τουλάχιστον την περίσταση. ‘Η απλά δεν ήθελε να το κάνει.
Επειδή ακριβώς ο ηθοποιός έχει συχνά ξανοίξει το πεδίο της σκέψης του, με τοποθετήσεις που πάνε πολύ μακριά από το επαγγελματικό, είναι κατανοητό πώς κάποιοί θα περίμεναν πως θα ήταν περισσότερο «πολιτικός» μπροστά στον πρωθυπουργό. Αυτό, ναι, είναι μια γόνιμη κριτική και προφανώς μπορεί να γίνει. Ως άνθρωπος του πνεύματος που θέλει να πηγαίνει και πιο πέρα από το αμιγώς επαγγελματικό κομμάτι, είναι θεμιτό να δίνει κατευθύνσεις, αφορμές για σκέψη και συζήτηση. Δεν είναι όμως λογικό να απαιτούμε να παράξει πολιτική – εκτός αν επιλέξει ο ίδιος να κατεβεί σε αυτό το «στίβο». Πόσο μάλλον από την πλευρά που έχουμε προαποφασίσει. Το «ανάθεμα», οι «κατάρες», τα «για μένα τελείωσε» τι αλήθεια εξυπηρετούν; Πέρα από ορισμένα like στα social ή ένα «κομματοσκυλέ» μπράβο;
Ο κόσμος έχει σοβαρά προβλήματα, πολύ σοβαρότερα από το αν ο Γιάννης Μπέζος την είπε στον Μητσοτάκη ή στον Τσίπρα. Ο 69χρονος καλλιτέχνης παραμένει ειλικρινής στις δικές του αλήθειες με τον τρόπο που αυτός τις αντιλαμβάνεται. Συχνά με μεγάλο κόστος και μηδαμινό όφελος. Σήμερα είναι αυτή του η στάση που τον φέρνει αντιμέτωπο με την οργή ορισμένων. Θα περάσει και αυτό(ς). Και θα πάμε στον επόμενο που θα (τους/μας) φταίει. Και που δεν θα είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για τίποτα. Απλά θα έχει κάνει το «έγκλημα» να μην σηκώσει τη σημαία μιας επανάστασης που υπάρχει μόνο στη φαντασία ορισμένων και θα έχει υπάρξει κι αυτός παράπλευρο θύμα, πληρώνοντας κατά βάση τις παθογένειες ενός φριχτά ελλιπούς πολιτικού συστήματος, κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά, που αντανακλάει φτώχια σκέψης, λόγου και δράσης.