Πωλήσεις-ρεκόρ. Εκδοτικό φαινόμενο. Η Ιθάκη του Αλέξη Τσίπρα σαρώνει στα βιβλιοπωλεία και το λες και λογικό. Όλοι θέλουν να μάθουν από πρώτο χέρι πώς αφηγείται ο πρώην πρωθυπουργός μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στην ιστορία της πατρίδας μας.
Αυτό πάντως που λένε πολλοί από όσους πρόλαβαν και διάβασαν τις 760+ σελίδες του βιβλίου (τους θαυμάζουμε για την ταχύτητα, παρεμπιπτόντως) αλλά και αυτό που προκύπτει από τα διάφορα αποσπάσματα που έχουν κυκλοφορήσει, είναι πως ο άλλοτε ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ βγάζει ξεκάθαρα το θυμό του απέναντι σε όσους πιστεύει πως τον υπονόμευσαν, δίνοντας παράλληλα τις δικές του απαντήσεις σε πράγματα που από καιρό ήθελε να ξεκαθαρίσει.
Περίμενε, ως φαίνεται, την κατάλληλη στιγμή να πει τις δικές του αλήθειες, μέσα από αυτό το βιβλίο. Βρίσκοντας την ιδανική ευκαιρία να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του με ανθρώπους που υπήρξε συνεργάτης, αλλά στην πορεία τα «έσπασαν».
Ένας εξ αυτών με τους οποίους «λύνει λογαριασμούς» είναι και ο Γιάνης Βαρουφάκης. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μπορούσε παρά να κάνει εκτεταμένη αναφορά στην περίοδο που ο διάσημος οικονομολόγος υπήρξε υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας.
Είναι πολλά τα σημεία που σηκώνεις τα χέρια ψηλά ως αναγνώστης, αλλά και ως πολίτης που σκέφτεται πως τότε είχες εναποθέσει τις ελπίδες της χώρας σου σε άπειρους ανθρώπους, που περνιόντουσαν για πολύ καλύτερους από αυτό που στην πραγματικότητα ήταν. Σε μια κυβέρνηση που ώρες ώρες θύμιζε τσίρκο στον τρόπο που λειτουργούσε.
Είμαστε αυστηροί; Διόλου. «Μετάφραση» κάνουμε των όσων αποκαλύπτει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Και φτάνουμε και στο απόλυτο «δεν μπορεί να έγινε και αυτό». Σε μια ντροπιαστική σκηνή.
Γυρνάμε πίσω στο ταραγμένο 2015. Ο Βαρουφάκης στέλνεται βάσει θέσης να εκπροσωπήσει τη χώρα στην Ουάσινγκτον, για να συναντήσει στο περιθώριο της Εαρινής Συνόδου του ΔΝΤ την επικεφαλής τότε του Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ και να τη διαβεβαιώσει ότι η ελληνική Κυβέρνηση παρέμενε δεσμευμένη στην κανονική αποπληρωμή του δανείου.
Παρότι η συνάντηση, όπως αποδείχθηκε μετά, δεν πήγε καθόλου καλά, ο Βαρουφάκης – σύμφωνα πάντα με τον Τσίπρα – τον πήρε τηλέφωνο γεμάτος ενθουσιασμό, για να του πει ότι είχαν τελειώσει τα βάσανά μας ως χώρα.
Και τότε ακολουθεί ο εξής διάλογος, για γέλια και για κλάματα:
-«Πρόεδρε, μην ανησυχείς καθόλου, η συνάντηση με την Κριστίν πήγε τέλεια».
– «Τι έγινε;» του λέω.
– «Έχουμε λύση, θα σου πω από κοντά. Παίρνω το πρώτο αεροπλάνο και θα έρθω απευθείας στο Μαξίμου».
Ναι. Είχε, νόμιζε, τη λύση, αλλά δεν έκρινε σκόπιμο να την πει απευθείας στον πρωθυπουργό, στον άνθρωπο που θεωρητικά και πρακτικά ήταν υπόλογος. Και γίνεται χειρότερο. Ξέρετε πότε τελικά μίλησαν; Μετά από… 2 ολόκληρες μέρες!
Ο κόσμος καιγόταν, δεν ξέραμε τι μας ξημερώνει, μπορεί να είχε γίνει μια συνάντηση που θα έκρινε το μέλλον της Ελλάδας και της Ευρώπης, φλερτάραμε με την (αυτό)καταστροφή και ο πρωθυπουργός με τον υπουργό Οικονομικών μίλησαν μετά από 2 ολόκληρες μέρες (το ξαναγράψαμε μπας και το χωνεύαμε, ε τσάμπα κόπος, δεν χωνεύεται με τίποτα…).
Βέβαια βλέποντας την κουβέντα που ακολούθησε καταλαβαίνουμε πως το όλο θέμα ήταν περισσότερο για σενάριο εκπομπής του… Μητσικώστα, όχι πάντως για υλικό αφήγησης ιστορίας ανθρώπων που καθόντουσαν σε τόσο σημαντικές θέσεις.
Ιδού πώς τα γράφει ο Αλέξης Τσίπρας στο βιβλίο του:
«Μια δυο μέρες αργότερα, μπήκα στο Μαξίμου και τον αντίκρισα με ένα κουτάκι αναψυκτικού να κάθεται χαλαρός, ακουμπώντας στο τραπέζι της αίθουσας των συσκέψεων.
– «Λύσαμε τα θέματά μας. Είμαι απολύτως αισιόδοξος. Συνάντησα την Κριστίν, η οποία συμφωνεί σε όλα μαζί μου».
– «Σε τι είναι σύμφωνη; Τι είπατε;» Είχα θετική διάθεση να μάθω αυτά που του είπε.
-«Συμφωνεί σε όλα μαζί μου. Δεν θα κάνουμε πρόγραμμα με την Τρόικα, θα καταθέσει η ελληνική Κυβέρνηση τις δικές της προτάσεις. Θα συμφωνήσει με το ΔΝΤ και αυτές τις προτάσεις θα υλοποιήσουμε. Δεν υπάρχει κανένα ζήτημα».
– «Και τα λεφτά ποιος θα μας τα δώσει, αφού δεν θα έχουμε πρόγραμμα;» Δεν μου απάντησε.
– «Τα λεφτά, Γιάνη, για τις υποχρεώσεις της χώρας», του επαναλαμβάνω, «ποιος θα μας τα δώσει; Η Κριστίν ή οι Ευρωπαίοι;»
– «Οι Ευρωπαίοι».
– «Α, ωραία, έτσι συμφωνώ κι εγώ. Άμα είναι να τα δώσει άλλος τα λεφτά, συμφωνώ κι εγώ μαζί σου, τζάμπα είναι».
Τελικά τώρα που το σκεφτόμαστε, καλύτερα να μην του έλεγε τίποτα από κοντά. Και σε μια επιπλέον ανάγνωση (του βιβλίου και όχι μόνο…), μάλλον φτηνά τη γλιτώσαμε ως χώρα το 2015…