Σεξισμός είναι οι πράξεις που σχετίζονται με διακρίσεις που αφορούν το φύλο ενός ατόμου. Δεν το λέω εγώ. Τα λεξικά το λένε. Ωστόσο, κανείς από τους 25 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που υπογράφουν την επιστολή με την οποία ζητούν από το ΕΣΡ να λάβει μέτρα εναντίον της Ελληνοφρένειας δεν φαίνεται να μπήκε στον κόπο να το ψάξει.
Το επίμαχο απόσπασμα το οποίο προκάλεσε την οργή των εκπροσωπών του λαού στη Βουλή, μπορείτε να το δείτε στο παρακάτω βίντεο. Διαρκεί μόλις 20”, από το 12.50 μέχρι το 13.10. Σύμφωνα με την επιστολή που συνέταξαν, σε αυτά τα 20 δευτερόλεπτα διέκριναν «σεξιστικό λόγο και αναπαραγωγή σεξιστικών στερεοτύπων… οδηγούν, τελικά, όχι μόνο σε διακρίσεις εις βάρος των γυναικών αλλά, εν τέλει, απενοχοποιούν τη σεξουαλική βία», όπως αναφέρουν. Αυτό που βλέπουμε απέχει πολύ από τη θέση τους. Είναι σεξουαλικό (όχι σεξιστικό) υπονοούμενο και μια απόπειρα -μέσω του ηχητικού ντουμπλάζ- χιούμορ. Σίγουρα δεν ήταν η καλύτερη στιγμή της Ελληνοφρένειας. Κακό χιούμορ, μπορεί. Φτηνό χιούμορ, σίγουρα. Αλλά σεξισμός; Καμία σχέση.
Σε μια κοινωνία όπου ο σεξισμός κυριαρχεί, ξεκινώντας από τις διαφημίσεις για γιαούρτια και φτάνοντας μέχρι την ίδια την πολιτική ζωή, 25 βουλευτές είδαν τη θέση της γυναίκας να υποβιβάζεται από αυτό το κομμάτι. Τουλάχιστον το συγκεκριμένο ήταν που κέντρισε το ενδιαφέρον τους, σε μια κίνηση που αν δεν έχει πολιτικά κίνητρα (ας πούμε, κόντρα της κυβέρνησης με το κανάλι που προβάλλει την εκπομπή), μαρτυρά υποκρισία.
Γιατί μόνο υποκριτικό μπορεί να είναι το να μην αντιλαμβάνεσαι τι άλλο γίνεται γύρω σου και να στέκεσαι σε εκείνο το μισό λεπτό. Μια κίνηση εντυπωσιασμού, με στόχο μάλλον πολύ διαφορετικό από τον αγώνα για την γυναικεία χειραφέτηση και την καταπολέμηση των ανισοτήτων. Στο βίντεο της Ελληνοφρένειας, η «πρωταγωνίστρια» μπορεί απλά να πει όχι στην υποτιθέμενη πρόταση. Δεν έχει απολέσει κανένα δικαίωμα αυτοδιάθεσης, ούτε της επιβάλλεται κανείς. Αντίθετα, αν κοιτάξουμε γύρω μας θα βρούμε πολλά τέτοια παραδείγματα, που μόνο για να γελάει κανείς δεν είναι.
Κάθε πατριαρχική κοινωνία -και όλες παραμένουν τέτοιες- επιφυλάσσει πολύ συγκεκριμένους ρόλους στη γυναίκα.
Στην Ανατολή, είναι η «σκιά» που περπατά 5 μέτρα πίσω από τον άντρα της, δεν οδηγεί, δεν έχει γνώμη, παντρεύεται στα 12 και καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του κορμιού της από τα ξένα μάτια. It is what it is…
Στη Δύση, από την άλλη, οι «ανάγκες» μας, μας οδήγησαν στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Εμείς τη γυναίκα την θέλουμε σεξοβόμβα. Έτοιμη να ικανοποιήσει κάθε φαντασίωσή μας. Ακόμη και την ώρα που μας βάζει βενζίνη ή μας δίνει τα ρέστα στο σούπερ μάρκετ. Και σαν να μην έφτανε αυτός ο συγκεκαλυμμένος σεξισμός, ανεχόμαστε ως κοινωνίες και τον άλλον. Τον φανερό και πανθομολογούμενο, αλλά περιέργως ανεκτό.
Είναι «ΟΚ» το να πας στο κολάδικο για κονσομασιόν, ή να κάνεις το bachelor σκορπώντας φράγκα σε ζαρτιέρες κοριτσιών που ήρθαν εδώ για να δουλέψουν σερβιτόρες ή καθαρίστριες ή ξέρω ‘γω τι άλλο, και κάποιοι τους πήραν τα διαβατήρια. Κι εμείς κολλάμε στην Ελληνοφρένεια και στέλνουμε επιστολές στο ΕΣΡ. Τη στιγμή που Αθήνα και επαρχία έχουν μετατραπεί -δεκαετίες τώρα- σε ένα απέραντο, παράνομο μπουρδέλο. Λες και δεν ξέρουμε, δεν φανταζόμαστε, δεν συμμετέχουμε στο χειρότερο είδος εκμετάλλευσης. Αυτό του ανθρώπου από άνθρωπο.
Παρά τους αγώνες και τις μάχες που έδωσαν οι γυναίκες στο πέρασμα του χρόνου, ο κόσμος μας παραμένει ένα άκρως φαλλοκρατικό μέρος. Η ισότητα, οι ίσες αποστάσεις, οι εργασιακές συνθήκες ή τα δικαιώματα, μόνο στη θεωρία αποτελούν δεδομένα. Το Σύνταγμα τα κατοχυρώνει, αλλά η κοινωνία συνεχίζει να τα αγνοεί και πορεύεται με τα δικά της «παραδοσιακά» βήματα. Εκείνα που θέλουν τις γυναίκες να βρίσκονται στο επίκεντρο, αλλά με τον λάθος τρόπο. «Υπακούοντας» στο αντρικό στερεότυπο του «όλες πουτ@νες είναι».
Στην κλίμακα «σεξιστικών φαινομένων στην Ελλάδα» τα 20 δευτερόλεπτα της Ελληνοφρένειας πρέπει να βρίσκονται στην εκατομμυριοστή θέση. Το πραγματικό πρόβλημα των 25 βουλευτών είναι η ίδια η… Βουλή. Πώς είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα στο λίκνο της Δημοκρατίας, στο δικό τους εργασιακό περιβάλλον. Όχι κύριε τσολιά μας. Κανείς δεν τον σφυράει σε κανέναν μέσα στο Κοινοβούλιο. Είναι δυνατόν να μας γλεντάνε με τα τσαρούχια; Όχι βέβαια. Κι έτσι, με κάλυψη-απόκρυψη τον σεξισμό και τη θέση της γυναίκας, κάνουν αυτό για το οποίο έχουν κατηγορήσει (ως πολιτικός χώρος) αμέτρητες φορές όλους τους άλλους. Επαναφέρουν -και καλά- τη συζήτηση περί ορίων της σάτιρας, που ποτέ δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα ωραίο τρικ για να περιορίσεις την ελευθερία της έκφρασης. Την οποία σε ένα σωρό ακατανόητες αηδίες είναι οι πρώτοι που τρέχουν να την υπερασπιστούν. Αρκεί να μην σπάει πλάκα μαζί τους.