Υπήρξα εθελοντής πυροσβέστης πολλά χρόνια. Η διαδικασία με άλλαξε σαν άνθρωπο και μου εμφύτεψε πολλά που άνθισαν και άλλα που μαράθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Όλα άλλωστε σε αυτή τη ζωή κάνουν το κύκλο τους. Βίωσα πολλά με σημαντικότερο όλων το κοινό σκοπό και στόχο που φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Ανεξάρτητα από την υπόσταση αυτού. Το καλό και η προσφορά δεν έχουνε ταμπέλες ούτε θρησκείες ούτε συμφέροντα άλλωστε. Εντός αυτής της ομάδας ένιωσα να ανήκω κάπου. Παράλληλα εμπλούτισα τις γνώσεις μου μέσα από σεμινάρια, διαλέξεις για το περιβάλλον κ.α. πολύ χρήσιμα πράγματα για όποιον έχει την τάση να θέλει να μάθει τι συμβαίνει γύρω του και κατ΄επέκταση μέσα του.
Ένιωσα τις τελευταίες ανάσες της γης να λιώνουν τις μπότες μου, την κούραση να με καταβάλλει και την αγωνία να με νανουρίζει το βράδυ της βάρδιας. Ένιωσα τη στολή δεύτερο πετσί μου και τους όσους ελάχιστους συνεθελοντές ανάμεσα σε χιλιάδες συμπολίτες, αδερφούς και αδερφές μου. Θέλαμε να είμαστε πολλοί αλλά μας παρηγορούσε η ρήση ενός φίλου εθελοντή χρόνια πριν από εμάς . «Καλύτερα λίγοι και λύκοι παρά πολλοί και πρόβατα». Φυσικά και δε τα πας καλά με όλους, ούτε βρίσκονται όλοι σε μια ομάδα για να προσφέρουν το ίδιο ή να αποκομίσουν τα ίδια πράγματα, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενο.
Κάποια χρόνια πριν σκεφτόμουν να καταθέσω τα χαρτιά μου για να γίνω πυροσβέστης. Μετά από μια περίοδο γραφειοκρατίας του πάνω κάτω και του ψάξε βρες, δεν ξανάπιασα μάνικα ποτέ, μετά και την απόρριψή μου από την πυροσβεστική υπηρεσία στην εισαγωγή των πυροσβεστών πενταετίας επειδή είμαι 1.68 και όχι 1.70. Ήξερα για το ζητούμενο πριν καταθέσω χαρτιά και μπω στη διαδικασία, αλλά δε το θεώρησα σημαντικό. Το θεώρησα αμελητέο μπροστά στην προϋπηρεσία μου. Tα γρανάζια του μηχανισμού έπρεπε κάπως να φιλτράρουν τη μαζική κατά εκατοντάδες εισροή υποψηφίων πενταετών πυροσβεστών.Θυμάμαι το παλικάρι που μετρούσε το ύψος. Μου είπε να σηκωθώ στις μύτες και του έγνεψα χωρίς να το σκεφτώ καν, όχι.
Μην περιαυτολογήσω, γιατί έσπασε κάτι μέσα μου και συλλογιζόμενος παράλληλα την οικονομική μου κατάσταση αλλά και την απαραίτητη άμεση αλλαγή των πλάνων μου συθέμελα, σταμάτησα να κάνω εθελοντισμό επί της δασοπυρόσβεσης για να προχωρήσω σε άλλα μονοπάτια. Ο εθελοντής υπάρχει εν δυνάμει μέσα μας, ανεξαρτήτως του πως, με ποιους και σε ποια τοποθεσία. Έτσι έχω αποφασίσει να προσφέρω διαφορετικά στο περιβάλλον μου. Σιωπηλά ή όχι, μόνος ή μέσα σε ομάδες η ανιδιοτελής δράση ακόμα και στη μικρότερη (και μόνο στα δικά μας μάτια ασήμαντη) προσφορά, μας πλάθει καθημερινά σε καλύτερους ανθρώπους. Ιδίως αν το επιλέξουμε τη χρονική στιγμή που υφίσταται αυτή η ανάγκη γύρω μας αλλά και μέσα μας, με μάτια ανοιχτά, για να δούμε και να αντιληφθούμε. Με τα χέρια μας ανοιχτά για να αγκαλιάσουμε και να αποδεχτούμε την πραγματικότητα γύρω μας.
Ο πυροσβέστης – εθελοντής που προσέχει τα ζώα και μεριμνά για στειρώσεις, ταΐζει απόρους, φυλάει το δάσος, περιθάλπει ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, προσφέρει το αίμα του κυριολεκτικά σε όσους το χρειάζονται, να θυμάστε πως θυσιάζει στο βωμό της πίστης του επί της διαδικασίας τον σημαντικότερο πλούτο των ημερών μας: το χρόνο του χωρίς αντάλλαγμα. Γιατί πιστεύει ακράδαντα πως η αλλαγή θα επέλθει ριζικά. Χωρίς να χρειάζονται αποδείξεις ή χαρτούρα ή κέρδος από κάτι που ένιωσε ικανός να αναγνωρίσει, να επιλέξει και να πράξει. Γιατί πιστεύει στην ανιδιοτελή προσφορά στο σύνολο και πως αν όλοι έκαναν κάτι από λίγο, τότε κάτι μπορεί να αλλάξει πολύ.
Ουτοπικό μεν επί της παρούσης που ο καθένας ψάχνει να γραπωθεί εναγωνίως από κάτι. Να βρει μια δουλειά, να μπει το κεφάλι του κάτω από ένα κεραμίδι, και να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Ναι, αυτή η κατάσταση είναι ικανή να κλονίζει συθέμελα την έννοια του εθελοντισμού ανά τον κόσμο. Μπορεί όμως και να την διαποτίζει με το πείσμα, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο για αυτούς που έρχονται. Εγώ προσωπικά θέλω να ξέρω πως στην τελευταία μου αναπνοή, θα έχω κάνει ο,τι καλύτερο περνούσε απ το χέρι μου. Δε μπορούμε να κάνουμε θαύματα ούτε η αλλαγή είναι πάντα ένας λαγός που βγάζεις από το καπέλο μαγικά και άμεσα. Αλλά θεωρώ πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Μεθοδευμένα συλλογικά και με τάση πραγμάτωσης, όλα γίνονται. Ίσως ακόμα και τα θαύματα. Αλλά ειλικρινά δε ξέρω τι να πρωτοεκφράσω για όλο αυτό το αμάγαλμα θλίψης, απώλειας και καπνού κάθε καλοκαίρι που με βρίσκει μακριά από το μέτωπο… Από τους ανθρώπους που έχασαν το σπίτι τους στα ζώα που έχασαν τη ζωή τους και τους ήρωες που τζογάρουν τη ζωή τους για ψωροδεκάρες χωρίς κατάλληλο εξοπλισμό, χωρίς σωστά συντηρημένα κατασβεστικά οχήματα και αεροπλάνα, με απώλεια νερού, ύπνου και την αυτονόητη ηθική υποστήριξη των συμπολιτών τους. Γιατί αυτό είναι σήμερα στην Ελλάδα ο πυροσβέστης.
Εκεί που πραγματικά δεν έχω λόγια είναι για αυτό που ο κάθε ξέμπαρκος, που δεν έχει ιδέα και είναι πάνω σε μια ξαπλώστρα, κριτικάρει το τι και πως μακριά από τον κίνδυνο. Ξαφνικά ο πυροσβέστης και ο εθελοντής βαφτίζονται ήρωες από διάφορους κάθε χρόνο αυτή την εποχή. Είναι οι ίδιοι διάφοροι που όλο τον υπόλοιπο χρόνο τους λένε ταβλαδόρους και φραπεδομάχους. Είναι αυτοί που κατηγορούν εθελοντές που όλο το χρόνο εργάζονται εθελοντικά. Κανείς από αυτούς τους διμηνίτες δεν είναι εκεί για δύο μήνες μόνο. Η δουλειά αυτή δεν πληρώνεται (καμία δουλειά πλέον αξιοκρατικά, αλλά αυτή και κάποιοι ένστολοι ακόμα έχουν απαξιωθεί εντελώς). Όμως ο θεσμός του εθελοντή είναι να ξέρετε εκ βαθέων ιερός. Γι΄αυτό ας σταματήσουν να τον λερώνουν αυτοδαφνίζουσες διαδικασίες και κάποιες ΜΚΟ που μόνο ΜΚΟ δεν είναι.
Οι περισσότερες πυρκαγιές μέχρι και πριν κάποια χρόνια στατιστικά ξεκινούσαν από αμέλεια. Δεν θέλω ειλικρινά να σκέφτομαι την πιθανή αντίστροφη στατιστική των ημερών μας. Δηλαδή των επιχειρείν πυρκαγιές μεθοδικά και στοχευμένα από “εθελοντές”, υπεργολάβους και πυρομανείς… Καλή δύναμη σε όσους μάχονται αυτές τις μέρες σε κάθε μέτωπο, η σκέψη μας μαζί σας!