Το debate θεωρητικά έκλεισε στις 16 Ιουλίου. Τη μέρα που ο Ρότζερ Φέντερερ κατέκτησε (χωρίς να χάσει σετ) το Wimbledon και έφτασε τον αριθμό – ρεκόρ των οχτώ τροπαίων στο σπουδαιότερο Γκραν Σλαμ και τα 19 στο σύνολο.
Τα δύο από τα τρία Major της χρονιάς είχαν γίνει δικά του, σε ένα μυθικό come back, που από εκείνη την ημέρα συναγωνίζεται αυτά των Μοχάμεντ Άλι και Μάικλ Τζόρνταν.
Ο Ράφα Ναδάλ είχε μείνει ξανά στο -4. Αποτυγχάνοντας και πάλι στο γρασίδι, κόντρα σε παίκτη που στο χώμα δεν θα του πρόσφερε ούτε μια γερή προπόνηση. Ο 34χρονος Λουξεμβούργιος Ζιλ Μίλερ, Νο. 26 τότε στον κόσμο, τον είχε λυγίσει ύστερα από 5 ώρες αγώνα, στερώντας του την πρόκριση στα προημιτελικά.
Για τους οπαδούς του Φέντερερ ήταν μία ακόμα απόδειξη ότι αν δεν υπήρχε χώμα, ο Ισπανός θα ήταν απλώς ένας μεγάλος αθλητής. Η κόντρα των μεν και των δε υπερβαίνει σε ένταση την αντίστοιχη στην μπάλα για χάρη των Μέσι και Ρονάλντο! Οι «Ναδαλικοί» απαντούν με το head-head στις μεταξύ τους αναμετρήσεις (23-14) και τη διαφορά ηλικίας: λίγους μήνες αφότου ο 31χρονος σήμερα Ναδάλ κατέκτησε το πρώτο Σλαμ της καριέρας του (2005) ο κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερος του Φέντερερ έφτανε τα εφτά.
Η μεγάλη ευκαιρία του Ράφα να πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής ήταν ο φετινός τελικός του Australian Open. Στο 5ο σετ ήταν μπροστά με 3-1, αλλά ο «maestro» έπαιξε εκπληκτικό τένις έκτοτε και με πέντε διαδοχικά νικηφόρα γκέιμς πήρε το σετ με 6-3 και μαζί τον πρώτο major τίτλο του από το 2012.
Ακολούθησαν δύο πολύ εύκολες νίκες του Ελβετού απέναντι στον μεγάλο αντίπαλό του στα δύο σημαντικά τουρνουά των ΗΠΑ (Ίντιαν Γουέλς και Μαϊάμι), τα οποία και κατέκτησε. Για πρώτη φορά είχε το πάνω χέρι στη μεταξύ τους διελκυστίνδα. Και με τον Νόβακ Τζόκοβιτς να έχει πάρει τον κατήφορο, ήταν ξανά ύστερα από χρόνια, το αδιαφιλονίκητο Νο. 1 του κόσμου.
Τον περασμένο Μάη ο Ναδάλ κατέκτησε τον 10ο τίτλο του στο Ρολάν Γκάρος (επίσης χωρίς να χάσει σετ), φτάνοντας τα 15 Σλαμ, απόντος του Φέντερερ που δεν συμμετείχε στο χωμάτινο tour. Δεν το χάρηκε όμως για πολύ… Η παγκόσμια υπόκλιση στο «βασιλιά» δύο μόλις μήνες μετά για το θρίαμβό του στο χόρτο (ακόμα και φημισμένοι τενίστες ξεστόμισαν τότε για πρώτη φορά το «GOAT»), επισκίασε ολοκληρωτικά μια επιτυχία που στο τέλος της μέρας μοιάζει (δυστυχώς…) για αυτόν σχεδόν δεδομένη.
Αυτό όμως που φαίνεται επίσης πλέον δεδομένο είναι ότι ο Ναδάλ δεν θα συμβιβαστεί ποτέ με το Νο. 2 στις συνειδήσεις των οπαδών του τένις. Έστω και αν αυτό το Νο. 2 δεν εξαντλείται στην εποχή που ζούμε, αλλά εκτείνεται στην ιστορία του αθλήματος…
Ενόψει του US Open, που ολοκληρώθηκε τα ξημερώματα της Δευτέρας, ο Φέντερερ ήταν το φαβορί των book. Ο Ναδάλ δεν έμοιαζε άνετος ούτε στη σκληρή επιφάνεια, χάνοντας από τον 18χρονο Καναδό Σαποβάλοφ στο Μόντρεαλ και από τον Νικ Κύργιο στο Σινσινάτι. Παρ’ όλα αυτά ο τραυματισμός του Ελβετού στην πλάτη, που του στέρησε τη συμμετοχή στο Σινσινάτι, επέτρεψε στον Ισπανό να επιστρέψει στο Νο. 1 της παγκόσμιας κατάταξης.
Το πράγμα είχε μπερδευτεί. Ο Φέντερερ δεν είχε κάνει την καλύτερη δυνατή προετοιμασία, ο Ναδάλ έδειχνε εξαιρετικά ευάλωτος στο συνθετικό τερέν, ενώ οι Τζόκοβιτς, Μάρεϊ και ο υπερασπιστής του τίτλου Βαβρίνκα έμειναν εκτός του US Open λόγω τραυματισμών.
Στους πρώτους αγώνες τους και οι δύο αντιμετώπισαν προβλήματα, χάνοντας σετ από σχετικά άσημους παίκτες. Ως νούμερο 1 του ταμπλό και λόγω της απουσίας τόσων σπουδαίων παικτών (Ράονιτς και Νισικόρι εκτός των προαναφερόμενων), ο Ναδάλ είχε ευνοϊκές κληρώσεις.
Το πρώτο πραγματικά μεγάλο ματς της διοργάνωσης ήταν ο προημιτελικός του Φέντερερ με τον Χουάν Μάρτιν Ντελ Πότρο. Ο Αργεντίνος έκανε την έκπληξη, με εντυπωσιακή εμφάνιση απέκλεισε τον (εμφανώς όχι στα καλύτερα του) Ελβετό και στον ημιτελικό τον περίμενε η… Χάρυβδη.
Ο Ράφα έπαιζε σε κάθε αγώνα και καλύτερα, βρίσκοντας ρυθμό και αυτοπεποίθηση, με πανεύκολες νίκες στους «16» και στους «8». Δεν είχε τεσταριστεί όμως κόντρα σε ισχυρό αντίπαλο. Οι οπαδοί του το θυμήθηκαν, ανήσυχοι, όταν τον είδαν να χάνει το πρώτο σετ με 6-4, ανήμπορο να βρει το αντίδοτο στο ισχυρότερο forehand του παγκόσμιου tour.
Αυτό που ακολούθησε ήταν κάτι που προσωπικά δεν έχω ξαναδεί στα 30 και πλέον χρόνια που παρακολουθώ τένις.
Ο Ναδάλ επέστρεψε για το δεύτερο σετ, έχοντας αλλάξει τελείως τη στρατηγική του. Διαπιστώνοντας ότι η άμυνα – που του έχει δώσει τόσες και τόσες μεγάλες νίκες στο παρελθόν – δεν αποδίδει κόντρα στον Αργεντίνο, αποφάσισε να πάρει την πρωτοβουλία στο γήπεδο και να επιτεθεί μανιασμένα.
Ήταν ίσως ο πιο aggressive Ναδάλ της ιστορίας σε επιφάνεια πλην του χώματος. Εγκατέλειψε το δικό του αγαπημένο στιλ και το έκανε με τέτοιο απαράμιλλο τρόπο, που το ταμπλό έγραψε 0-6 για το δεύτερο σετ. Αυτό που αγγίζει τα όρια του ακατόρθωτου όμως είναι ότι παρότι έπαιξε στα όρια, έκλεισε το σετ με ένα μόνο αβίαστο λάθος (οι φαν του αθλήματος ξέρουν ότι κάτι τέτοιο απλώς δεν… γίνεται)!
Το ποτάμι δεν γινόταν να γυρίσει πίσω. Εξακολουθώντας να χορεύει στο κορτ σαν 20χρονος, ο Ισπανός κατέκτησε εύκολα (6-3, 6-2) και τα άλλα δύο σετ, σε μια παράσταση βγαλμένη από τις πιο ολοκληρωτικές εμφανίσεις του στο χώμα. Η Νέα Υόρκη θύμιζε πια… Παρίσι και ο Νοτιοαφρικανός big server Κέβιν Άντερσον ήταν αδύνατο να τον προβληματίσει στον τελικό. Ο Ναδάλ επιβλήθηκε άνετα με 3-0 και έφτασε τα 16 Σλαμ. Το κυριότερο όμως ήταν γύρισε με τη σειρά του το χρόνο πίσω.
Γιατί, αν δεν το ξέρετε, και αυτός ήταν «ξοφλημένος» ένα χρόνο πριν. Με δήθεν διαλυμένα γόνατα, που τον άφησαν επί μία τριετία εκτός μεγάλων τίτλων και τον κατέστησαν έκπτωτο για δύο σερί σεζόν απ’ το «βασίλειο» του. Το 2015 συνετρίβη από τον Νόβακ Τζόκοβιτς με 3-0 στο Ρολάν Γκαρός και το 2016 αποσύρθηκε λόγω τραυματισμού μετά το δεύτερο γύρο. Είχε γίνει επιπλέον «πελάτης» του Νόλε με 0-7 στο μεταξύ τους head to head.
Όταν τον Γενάρη ξεκινούσε το Αυστραλιανό Open ο ένας (Ρότζερ) ήταν στο Νο. 17 του κόσμου και ο άλλος στο Νο. 9. Είχαν αφιχθεί στη Μελβούρνη απλώς για τη… συμμετοχή. Η δημοτικότητα του τένις εξέπεμπε SOS, καθώς η δύση της καριέρας των δύο ιερών τεράτων έμοιαζε μη αναστρέψιμη. Τόσο… ζοφερό προδιαγραφόταν το μέλλον, που εννιά μήνες μετά αναζητείται (ξανά) αντίπαλος να τους κοντράρει!
Δεν χρειάζεται… Έχουν ο ένας τον άλλο. Όπως συμβαίνει εδώ και 12 χρόνια, σε μια αντιπαλότητα που ωθεί τον καθένα στα όρια του. Και που για χάρη της καμαρώνουμε δύο θαύματα της φύσης, με την πνευματική θέληση υπερανθρώπων, που έχουν ανακαθορίσει τον ορισμό της έννοιας «κίνητρο».
Ο Ναδάλ δεν θα γίνει ποτέ όσο εντυπωσιακός ο Φέντερερ (το βασικό… δικό μας επιχείρημα), μετά τη Νέα Υόρκη όμως ακόμα και οι «Fed fans» δεν έχουμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι και το δικό του come back θυμίζει πια Μοχάμεντ Άλι και Τζόρνταν!
Για πρώτη φορά, στην ιστορία οποιουδήποτε σπορ, μεσουρανούν ταυτόχρονα δύο αθλητές που ερίζουν για τον τίτλο του GOAT. Υπό αυτή την έννοια το 16ο του Ράφα αποτελεί «ερέθισμα» για το 20ό του «βιονικού» Ρότζερ και την περαιτέρω παράταση της καριέρας του. Και αντίστροφα, όσο δεν λέει να κρεμάσει τη ρακέτα του ο «βασιλιάς», τόσο πεισμώνει ο σφετεριστής του θρόνου. Προς τέρψιν βέβαια του φίλαθλου κοινού.
Δεν χρειάζεται να ματαιοπονούμε. Έως ότου αποσυρθούν αμφότεροι, την απάντηση για το ποιος είναι ο κορυφαίος δεν μπορεί να τη δώσει κανείς. Επί της παρούσης, αυτό που ξέρουμε είναι μόνο ότι το εν λόγω rivalry είναι το best seller στην ιστορία του ατομικού αθλητισμού.
Και μεταξύ μας όσο περισσότερο αργήσει η «ετυμηγορία» τόσο το καλύτερο. Είτε είσαι από τη μία, είτε από την άλλη πλευρά, οφείλεις να γουστάρεις με τα χίλια που το debate συνεχίζεται…