Σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου, σε οποιαδήποτε εταιρεία, οποιαδήποτε υπηρεσία, ο κανόνας είναι πάντα ένας. Η καλύτερη εξυπηρέτηση του πελάτη-καταναλωτή είναι το παν. Όσο συμβαίνει αυτό κι όσο υπάρχει αυτή η αίσθηση στον καταναλωτή, τότε πάντοτε αυτός που προσφέρει θα απολαμβάνει του σεβασμού και της εκτίμησης. Με αιτία τη νέα ηλεκτρονική κάρτα, αναρωτιέμαι ποιο δικαίωμα οπλίζει την Αττικό Μετρό να έχει απαίτηση για σεβασμό…
Μπορεί να μιλάμε για μια επιχείρηση που σχετίζεται με το κράτος, αλλά δεν παύει να είναι επιχείρηση. Το ίδιο το κράτος είναι μια τέτοια. Τουλάχιστον στο επίπεδο της εξυπηρέτησης και διευκόλυνσης πρέπει να φέρονται ως τέτοιες. Αυτό που συμβαίνει από τις αρχές Οκτωβρίου με τη νέα ηλεκτρονική κάρτα και τα νέα εισιτήρια είναι η ντροπή και μια ακόμα απόδειξη ότι οι κρατικές υπηρεσίες δεν έχουν καμία μα καμία ιδέα του πως να προσφέρουν τις καλύτερες παροχές στο κοινό τους.
Για πολύ καιρό η Αττικό Μετρό, αλλά και γενικότερα οι διευθύνσεις των αστικών συγκοινωνιών μιλούν για τους λαθρεπιβάτες και στέλνουν τους ελεγκτές τους να ρίχνουν σωρηδόν τα πρόστιμα. Αλήθεια, με τι θράσος θα τολμήσουν οι ίδιες διευθύνσεις να ρίξουν πρόστιμο σε κάποιον που κυκλοφορεί χωρίς εισιτήριο ή κάρτα στα μετρό και τα λεωφορεία; Και δεν μιλάμε για τον κατά συρροή λαθρεπιβάτη. Αλλά γι΄αυτόν τον άνθρωπο που πήγε 3 και 4 φορές να βγάλει την κάρτα, είδε μια ουρά 50 ατόμων (στην καλύτερη) και σηκώθηκε να φύγει.
Ειδικά αυτό που συμβαίνει στο Σύνταγμα είναι εξωφρενικό. Σήμερα για παράδειγμα, αν περνούσες θα έβλεπες στοιβαγμένους σε εκείνη τη γωνία που βγαίνουν οι κάρτες, τουλάχιστον 150 άτομα. Ανάμεσα τους μεγάλους ανθρώπους και παιδιά. Λες και είχε στηθεί κάποιο εικαστικό δρώμενο σχετικό με συσσίτια ή τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Μπορεί να ακούγεται υπερβολική η αναγωγή, αλλά δεν είναι. Η ταλαιπωρία που υφίσταται το επιβατικό κοινό είναι εξοργιστική. Σήμερα μάλιστα υπήρξε για 20 λεπτά πρόβλημα στο σύστημα και δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν την περισσότερη μέρα. Ποιος θα βρει χρόνο να περιμένει μιάμιση ώρα σε μια ουρά; Ή κάποιες μέρες ακόμα και 3 ώρες;
Όλο αυτό το πρόβλημα βέβαια δεν συνέβη τυχαία. Είναι μέρος της κακής διοίκησης των αστικών συγκοινωνιών. Γιατί όταν στις αρχές Σεπτέμβρη υπάρχουν διαθέσιμα άτομα στα ταμεία όλων των σταθμών και στις αρχές Οκτώβρη υπάρχουν μόλις 7-8 σταθμοί να εξυπηρετούν πραγματικά, τότε η ευθύνη και η μούτζα ανήκει ολόκληρη στους κυρίους της Αττικό Μετρό, του ΟΑΣΑ και όποιου άλλου φορέα. Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και τις απεργίες-στάσεις εργασίας των εργαζομένων.
