Το σημερινό πρωινό δεν ήταν εύκολο. Να ξυπνάς, να ανοίγεις το λάπτοπ να δεις αν το μη χείρον αναδείχθηκε Πρόεδρος των ΗΠΑ και εν τέλει να έρχεσαι αντιμέτωπος με αυτό που φοβόσουν. Μένεις στο απόλυτο κενό, τα πόδια σου τρέμουν, η γη κινείται από κάτω σου. Κάτι τέτοιες στιγμές θες έναν άνθρωπο στιβαρό που θα σου δείξει με λόγια ή με πράξεις ότι θα το αντιμετωπίσετε μαζί και στο τέλος θα βγείτε νικητές. Η Χρυσηίδα Δημουλίδου που το βράδυ της Κυριακής ζητούσε από τον Θεό να μην τη βάζει στον πειρασμό των σκέψεων που καταλήγουν σε συγγραφή, άφησε το Κελάρι της Ντροπής, και πιάνει τον Μακελάρη της Ντροπής, aka Ντόναλντ Τραμπ.
Για την ακρίβεια αποφάσισε να αναρτήσει ένα στάτους με τις αντιδράσεις του νέου Πλανητάρχη και της ηττημένης Χίλαρι από την οπτική ματιά της συγγραφέως. Ένα στάτους που χρειάστηκε πολύ Μελάνι-α και που φυσικά μόνο εμείς το έχουμε.
«Είναι πια βαθιά μεσάνυχτα. Όχι εδώ, στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Εδώ έχει ξημερώσει. Αν και στην καρδιά μιας γυναίκας έχει πάντα σκοτάδι. Η θλίψη και οι χαρακιές της ζωής μένουν για πάντα μέσα της. Στο θάνατο στέκεσαι μόνος. Αλλά και στην ήττα. Η Χίλαρι έχει συγγενείς, παιδιά, έναν άντρα. Είναι όμως μόνη. Λυπημένη. Στέκεται πάνω από το τηλέφωνο και ένα δάκρυ κατακρημνίζει το λυκόφως της ήττας. Ξέρεις τι θα πει νάσαι γυναίκα; Ένας άγγελος που παλεύει με τον δαίμονα. Κάθε μέρα… Μη μου μιλάς για ενοχές, δεν προλαβαίνω να τις φθάσω…
Βάζει το δάχτυλο στο καντράν του τηλεφώνου κι ας έχει iPhone 7. Πληκτρολογεί τον αριθμό αυτού που την εχθρεύτηκε όσο κανείς. “Συγχαρητήρια” του λέει με μια σιωπηρή φωνή. Αυτός που λέρωσε την ψυχή της χωρίς να την ξεπλύνει, δέχεται τώρα έναν κουτσό έπαινο. Μια μπουγάδα στο Θεό όλοι πρέπει να την κάνουμε.
(Παύση για να απαντήσει στην Ελένη-Κώστας Γεωργίου που της έστειλε “Υποκλίνομαι!!! Εάν αναλογιστεί κάνεις τι περάσατε όλη την περίοδο που ξεκινήσατε και τελειώσατε αυτό το βιβλίο, το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να σας θαυμάζει!!! ” και για να στείλει στο whatsapp στην Ελένη Μενεγάκη)
Δεν έχει κάτι άλλο να του πει. Τα χιλιοειπωμένα λόγια δεν έχουν ήχο, δεν έχουν λόγο, δεν έχουν σημασία, δεν υπάρχουν. Τα έφθειραν οι πράξεις. Δεν έχει πια το κουράγιο να βγει να μιλήσει. Θέλει να είναι μόνη, αγκαλιά με το μαξιλάρι που είχε μικρή. Να κοιτάζει το λυκαυγές της μάχης της που την άφησε μισή. Εγώ η Χρυσηίδα σε νιώθω. Σου πήραμε ένα δώρο μαζί με τη Ζήνα Κουτσελίνη. Το επόμενο μου βιβλίο θα είναι για σένα Χίλαρι. Βλέπεις ο Θεός ερεθίζει το μυαλό μου, αν και τον παρακάλεσα. Τα δάκρυα του φυτρώνουν στις σκέψεις μου.
(Δεύτερη παύση για να ανεβάσει ένα ανέκδοτο για ξανθιές στον τοίχο της. Δε νιώθει ταύτιση. Οι παύσεις είναι τα παιδιά της ύπαρξης. Χωρίς αυτές θα ήμασταν ανιαρές συνέχειες. Μια selfie δίπλα σε έναν κάδο σκουπιδιών γεμάτο με κουτάκια μπύρας από το παρελθόν δίνει το στίγμα της ψυχής της.)
Στην άλλη πλευρά της γραμμής, ο Δονάλδος, αυτός ο σατράπης με το επιτακτικό κάλεσμα, δέχεται την ανωτερότητα με μια αρχική αδιαφορία. Πώς μας κάνουν έτσι οι περιστάσεις; Τι σκληρό περίβλημα έχει ένας άντρας γύρω από το μόριο του την ψυχή του; Ακόμα κι ένας Κυανοπώγων πέφτει στα πατώματα. Μετά από αρκετές στιγμές περισυλλογής αυτό το “Συγχαρητήρια” έσπασε τις άμυνες του. Ευθυτενής και ολόφωτος ανέβηκε στο βάθρο της επιτυχίας. Μέσα του όμως ήξερε ότι κάτι του λείπει. Η αγκαλιά, η παρουσία στις σκιές και η αποχή από την τύρβη είναι πράγματα που τα έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή. Οι σοφίτες των συναισθημάτων του έχουν άπειρες μνήμες που ξεπετάγονται τώρα. Οι γονείς. Τα αδέρφια. Οι θύμησες. Ο κόσμος πια του ανήκει. Κάτι λείπει ξανά…
Το όνομα μου είναι Γυναίκα. Εγώ η Χρυσηίδα σε συγχωρώ»