Δικαστές δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε ποτέ. Κριτές όσων λέγονται και συμβαίνουν επίσης. Μόνο απόψεις μπορούμε να εκφράζουμε από το δημόσιο βήμα που μας δίνεται και καλό είναι να το κάνουμε με σύνεση. Ιδίως όταν μιλάμε για ανθρώπους. Όταν προσωπικότητες και χαρακτήρες διακυβεύονται. Ο Μόργκαν Φρίμαν είναι μια περίπτωση χαρακτήρα που κανείς δεν θα περίμενε ότι θα βρεθεί σε τέτοια θέση. Μήπως όμως και για άλλους δεν ειπώθηκαν αυτά; Μήπως άνθρωποι του ίδιου φαίνεσθαι δεν έπαθαν τα ίδια και χειρότερα;
Η αντικειμενική θέση του Μόργκαν Φρίμαν αυτή τη στιγμή είναι ότι βρίσκεται σε θέση κατηγορούμενου για σεξουαλική παρενόχληση. Από 8 γυναίκες. Ο αριθμός είναι μεγάλος για να υποστηρίξει κάποιος ψευδείς κατηγορίες. Και είναι από τόσο άγνωστα και ετερόκλητα μεταξύ τους πρόσωπα. Η απάντηση του ίδιου του ηθοποιού επίσης δεν φαίνεται να αναιρεί τους τύπους των κατηγοριών. Ότι δηλαδή είπε κάποια πράγματα και προέβη σε κάποιες πράξεις.
Αυτό που αντικρούει η τοποθέτηση του είναι ότι υπήρχε σεξιστικό κίνητρο και διάθεση παρενόχλησης πίσω από λόγια και πράξεις. Το αν αληθεύει αυτό είναι κάτι που κανείς μας δεν το ξέρει. Είναι κάτι που θα φανεί εφόσον οδηγηθούν τα πράγματα σε ένορκη διαδικασία. Εκείνο που μπορούμε με βεβαιότητα να συζητήσουμε είναι η κατάρρευση της ηθικής στο Χόλιγουντ που συμβολοποιείται στο πρόσωπο του Μόργκαν Φρίμαν.
Μιλάμε για έναν ηθοποιό που όλα αυτά τα 30 χρόνια σχεδόν της πορείας του τον αποθέωναν. Που η παρουσία του σε μια ταινία ήταν εχέγγυο ποιότητας. Τον αποκαλούν Θεό. Αν ο Θεός είχε φωνή, θα ήταν η δική του. Είχε με λίγα λόγια μια εικόνα, ήταν μια φιγούρα αποδεκτή και σεβαστή απ΄όλους. Αυτό δεν τον εμπόδισε από το να κάνει και να πει αρκετά απ΄αυτά που τον κατηγορούν. Κι ας τα είπε με χιουμοριστική διάθεση όπως λέει. Ορισμένα ήταν αρκετά εκτός ορίων. Όπως αυτό που είπε στην δημοσιογράφο του CNN όταν την είδε έγκυο. «Μακάρι να ήμουν εκεί μέσα». Όσο χιούμορ και να έχει κάποιος, δεν γίνεται αυτό να το εκλάβει ως τέτοιο.
Τα όσα καταλογίζονται στον Μόργκαν Φρίμαν έρχονται να προστεθούν σε αυτά που οδήγησαν στην αφάνεια τον Κέβιν Σπέισι. Αναφέρω αυτούς τους δύο γιατί είχαν την ίδια ισχύ σε επίπεδο λόγου και εικόνας. Ο Σπέισι ειδικά οδηγήθηκε σε κλινική απεξάρτησης από το σεξ. Τι είναι λοιπόν αυτό που φέρνει τέτοιους ανθρώπους σε αυτό το σημείο; Γιατί κάποιος να χαλάσει τη ζωή του και να την κηλιδώσει;
Το πρώτο ψυχολογικό επίπεδο είναι η αίσθηση της εξουσίας. Ότι δηλαδή όλοι σε αποδέχονται, τους έχεις κατακτήσει και περνάει υποσυνείδητα στο μυαλό σου ότι θα υποκλίνονται και θα υπακούν. Ότι κανείς δεν πρόκειται να αντιδράσει γιατί είσαι εσύ. Κανείς δεν πρόκειται να ανοίξει το στόμα του γιατί εσένα θα πιστέψουν όλοι.
Σε δεύτερο βαθμό είναι μια άλλη εκδοχή της εξουσίας. Αυτή που λέει ότι η μόνη πιστοποιημένη κυριαρχία επάνω στον άλλον είναι το αμερικάνικο «i screw you». Η υποταγή του σώματος. Από ένα σημείο και μετά, αυτή η δίψα κυριεύει ακόμα και περιπτώσεις όπως του Μόργκαν Φρίμαν.
Το τρίτο στάδιο αφορά την ίδια τη δομή του Χόλιγουντ. Όχι με την έννοια του τόπου. Αλλά με την έννοια της ιδεολογίας. Ο χολιγουντισμός. Οι άνθρωποι που βρίσκονται στα κορυφαία σκαλοπάτια έχουν απενεχοποιήσει μέσα τους τα πάντα. Το χρήμα που έχουν κατακτήσει, τα πάρτυ που έχουν πάει, το σεξ που έχουν κάνει, όλα τους δημιουργούν την αίσθηση ότι έννοιες ηθικής και ελέγχου καταργούνται. Και σε αυτούς τους κανόνες είναι υποχρεωμένοι να παίξουν όλοι.
Γιατί δεν είδαμε ποτέ πρωτοκλασάτα ονόματα να κατηγορούν τον Σπέισι ή τον Φρίμαν; Γιατί μάλλον αυτοί έχουν λερώσει με τον ίδιο τρόπο τη φωλιά τους. Μόνο στην περίπτωση του Γουάινστιν συνέβη γιατί αυτός ήταν παρασκηνιακός τύπος.
Εκεί που μπορούν να επιβληθούν έχοντας πάντοτε το πάνω χέρι είναι στους άσημους. Στην βοηθό παραγωγής, σε μια κομπάρσο, σε ανθρώπους που ξέρεις ότι κατανοούν ότι η συνέχεια τους εξαρτάται από εσένα. Κι αν αυτοί οι άνθρωποι δεν βρουν σοβαρή στήριξη για να μιλήσουν ανοιχτά, μπαίνουν σε έναν φαύλο κύκλο.
Αυτός ο φαύλος κύκλος έσπασε και τώρα πονάει πιο πολύ αυτούς που εξουσίαζαν. Γιατί, ακόμα κι αν όλα είναι στο πλαίσιο της πλάκας και της απενεχοποίησης που αναφέραμε πριν, τώρα πια μετράνε αλλιώς. Κολλάνε πάνω τους σαν ρετσινιά. Γιατί είναι πιο ευάλωτοι απέναντι στον κόσμο. Οι κουρτίνες του παρελθόντος άνοιξαν και είμαστε όλοι στα μπαλκόνια και παίρνουμε μάτι.
Σε τέτοιες συνθήκες ακόμα και το αθώο φιλτράρεται αλλιώς!