«Τραγωδία για τη Ρεάλ…», τιτλοφόρησε στο σχόλιο του ο αρθρογράφος της «Marca» Χουάν Ιγνάσιο Γκαρσία-Οτσόα. Ερμηνεία μάλλον εν βρασμώ, υπό το συναισθηματικό βάρος του μυθιστορηματικού three-peat. Ήταν η πρώτη αντίδραση στην ψυχρολουσία της ανακοίνωσης Ζιντάν, γαρνιρισμένη από μια δόση clickbait. Μετά τον αιφνιδιασμό όμως έρχεται το ζύγισμα. Η δευτερογενής, ψύχραιμη ματιά. Και έχω την αίσθηση ότι σε αυτήν των οπαδών της Ρεάλ ουδόλως απηχεί η φράση «τραγωδία». Ο τίτλος ήταν εγνωσμένα μίας χρήσης. Με προσδόκιμο ζωής μερικών ωρών. Ίσως ήδη στις συνειδήσεις των Μαδριλένων, να έχει αντικατασταθεί από το «ευλογία»…
Ο αρθρογράφος επικαλείται ασφαλώς τη μυθική διάσταση του Ζινεντίν Ζιντάν μετά και την κατάκτηση του τρίτου σερί Τσάμπιονς Λιγκ, υπενθυμίζοντας παράλληλα ποια Ρεάλ ανέλαβε και ποια Ρεάλ αφήνει. Ήταν Νοέμβρης του ‘15, μετά το 0-4 κόντρα στην (άνευ Λίονελ Μέσι) Μπάρτσα, όταν το «Σαντιάγο Μπερναμπέου» έβραζε κατά του Ράφα Μπενίτεθ.
Ο διάδοχός του αποδείχτηκε ένας ηγέτης με διαχειριστικές ικανότητες υπεράνω πάσης φαντασίας. Χάρη στην προσωπικότητα του και την αυταπόδεικτη αποτελεσματικότητα του στο ψυχολογικό κομμάτι, μετέτρεψε σε «σούζα» τα αποδυτήρια της Ρεάλ.
Και αν κάποιοι αγνοούν τι σημαίνει αποδυτήρια της Ρεάλ είναι αυτά που «έφαγαν» τον Ζοσέ Μουρίνιο και που αποκαλούσαν ειρωνικά τον Μπενίτεθ «ο 10» (κοινώς το δεκάρι), θεωρώντας ότι ένας προπονητής που δεν πέτυχε τίποτα στη ζωή του ως ποδοσφαιριστής δεν μπορεί να δίνει οδηγίες σε παίκτες παγκόσμιας κλάσης (σε αντίθεση με τον προκάτοχο του, Κάρλο Αντσελότι).
Ο Ζιντάν κατάφερε να αλλάξει ακόμα και το αγωνιστικό προφίλ του Ρονάλντο, που εμφανώς έγινε πιο ομαδικός, αφαιρώντας από το παιχνίδι του εκείνα τα σουτ απελπισίας, που κατέστρεφαν δεκάδες αντεπιθέσεις, επιδεικνύοντας τον ατομισμό του εις βάρος του ομαδικού στόχου.
Κατάφερε να κρατήσει «ζεστό» και πρόθυμο να αλλάξει τη ροή του ματς ως αλλαγή τον Γκάρεθ Μπέιλ, μολονότι ο Ουαλός έβλεπε να είναι πίσω στην επετηρίδα ακόμα και από τα new kids on the block Μάρκο Ασένσιο και Λούκας Βάθκεθ. Έντυσε τους δύο τελευταίους με το μανδύα του εκκολαπτόμενου σταρ (μουντιαλικοί προσεχώς) και ξόδεψε μεταγραφικά με ζηλευτή φειδώ – εκ διαμέτρου αντίθετη εν τέλει με την αθρόα συλλογή τροπαίων.
Κυρίως όμως ήταν εκεί πάντα, πριν από κάθε αγώνα Τσάμπιονς Λιγκ ως σημείο αναφοράς, για να αισθάνονται οι παίκτες του πανέτοιμοι τακτικά και πνευματικά να κυνηγήσουν κάθε νέα πρόκληση. Ναι, το απίθανο σερί των τριών κατακτήσεων περιείχε μπόλικη τύχη (ιδίως στα φετινά ματς με την Μπάγερν) και ολίγον από διαιτητική εύνοια, αλλά χωρίς τούτα είναι σαφές ότι δεν γίνεται να ισοφαρίσεις ένα ρεκόρ 42 ετών, πόσο μάλλον σε συνθήκες πολύ πιο έντονου ανταγωνισμού απ’ ότι τότε.
Είναι επίσης σαφές ότι με το ποδόσφαιρο της αυτή η Ρεάλ δεν πρόκειται να σμιλέψει το χνάρι της στην ιστορία του football. Δεν άνοιξε νέους δρόμους, δεν παρήγαγε κάτι πρόσφορο προς αντιγραφή, δεν είχε καν μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα, απείχε αρκετά βράδια ακόμα και από την έννοια «κυριαρχική». Επουδενί είχε την εικόνα ομάδας που κυριάρχησε πλήρως στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Είχε όμως πιο ανεπτυγμένο από κάθε άλλη ομάδα το γονίδιο του νικητή. Η δίψα της στο τέλος της μέρας είναι αυτή που θα μνημονεύεται ως παροιμιώδης.
Η διαδρομή έως την κορυφή είναι επίπονη, αλλά όταν βρεθείς εκεί διαπιστώνεις ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν προς τα κάτω. Ο Ζιντάν κοντοστάθηκε πέρσι εκεί πάνω, πρωταθλητής Ευρώπης και Ισπανίας μαζί, αλλά δεν φοβήθηκε την άβυσσο. Τόλμησε να δοκιμάσει ξανά τις αντοχές του. Και δικαιώθηκε. Διαπίστωσε όμως ότι η πτώση ήταν πολύ κοντά.
Το Δεκέμβριο, με τη Ρεάλ ήδη νοκ-άουτ από τη μάχη του τίτλου, η απόλυση ήταν πολύ κοντά. Δεν είχε κανένα λόγο να παίξει πια την υστεροφημία του κορώνα-γράμματα. Θα είναι πια για πάντα ο προπονητής που πήρε τρία Τσάμπιονς Λιγκ σε δυόμισι χρόνια! Έπαιξε κόντρα σε όλες τις πιθανότητες και έφερε διαδοχικά εξάρες.
Το τερμάτισε. Δεν του έχει μείνει πια κάτι άλλο να αποδείξει στο «Μπερναμπέου», ούτε άλλο κίνητρο να τον ιντριγκάρει. Το είπε ξεκάθαρα στη συνέντευξη Τύπου. «Μαζί μου θα είναι πολύ δύσκολο να συνεχίσει η ομάδα να νικάει. Χρειάζεται και αυτή κι εγώ μια αλλαγή».
Λόγια σοφού ανδρός. Και απόφαση που ποιεί πολύτιμη υπηρεσία και στο club. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ δεν είχε κανένα λόγο να επιθυμεί την παραμονή Ζιντάν. Δεν μπορούσε φυσικά ωστόσο και να τον διώξει.
Στη Ρεάλ δεν υπάρχει μεταβατική σεζόν, οφείλει να κυνηγήσει και του χρόνου κάθε τίτλο. Με τον καπετάνιο κορεσμένο από προκλήσεις, το πλήρωμα θα ξέμενε νωρίς από πυξίδα. Το timing για αποχώρηση έμοιαζε κατάλληλο και πέρσι τέτοια εποχή. Το φετινό την επιβάλλει. Ο Ζιντάν ξεζουμίστηκε. Είχε την μαγκιά να μη θαμπωθεί από το κλέος ολόγυρα του και με καθαρό μυαλό να το αναγνωρίσει. Μεγεθύνοντας το μύθο του ακόμα και στο «αντίο» του.
Και κάνοντας νεύμα στον επόμενο να μην φοβηθεί τη σύγκριση.
Διότι, εξ’ ορισμού δεν θα μπορεί κανείς να συγκριθεί πια με τον τεχνικό που εγκατέλειψε οικειοθελώς την τρις πρωταθλήτρια Ευρώπης.