Αν κάτσεις και συζητήσεις μαζί μου για διεθνή πολιτική, τότε θα καταλάβεις ότι σιχαίνομαι περισσότερο απ΄όλα την Αμερική. Ακόμα κι από τη Ρωσία ή απολυταρχικά καθεστώτα τύπου Ιράν. Κι αυτό γιατί εκείνα δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να αντικρύσουν την δημοκρατική πλευρά, αυτή που σέβεται τον άνθρωπο και τα δικαιώματα του. Οι ΗΠΑ από την άλλη, μόλις πριν δύο χρόνια είχαν διακυβέρνηση Ομπάμα και το ένιωθαν αυτό. Έστω στο μέτρο του δυνατού. Εν καιρώ Ντόναλντ Τραμπ έχουν φτάσει σε ένα εντελώς απεχθές σημείο και ευτυχώς υπάρχουν ορισμένοι τομείς που προσπαθούν να διασώσουν την αξιοπρέπεια μιας ολόκληρης χώρας. Την αξιοπρέπεια της ανθρωπότητας αν θέλετε. 2.000 παιδιά φέρουν στο πρόσωπο τους τον απόπατο μας ως είδος.
Έξι εβδομάδες τώρα οι αμερικανικές αρχές διαχωρίζουν παιδιά από ενήλικες στα σύνορα της χώρας με το Μεξικό. Αυτά τα παιδιά στοιβάζονται σε μέρη συγκέντρωσης στο Τέξας, κοντά στο Ελ Πάσο και σε γύρω περιοχές. Λες και είναι εγκληματίες. Λες και ζήτησαν να φύγουν από τις πατρογονικές τους γαίες και να ζουν σα να φύτρωσαν ξαφνικά στα νότια των ΗΠΑ.
Είναι όλοι οι μετανάστες που περνάνε τα σύνορα με καλές προθέσεις και αναζητούν μια καλύτερη ζωή; Μπορεί και όχι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα πρέπει να αντικρύζουμε στα πρόσωπα όλων εν δυνάμει εγκληματίες. Είναι κατανοητό πως η Αμερική είναι μια χώρα που έχει πονέσει πολύ από τρομοκράτες και εμπόρους ναρκωτικών, αλλά αυτό δεν δίνει άφεση αμαρτιών ούτε το δικαίωμα να γυρίσουμε σε άλλες εποχές.
Η στιγμή που θα αποφασίσουμε να κοιτάζουμε στα πρόσωπα των ξένων το κακό και το επικίνδυνο, είναι η στιγμή που αποφασίζουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό ότι είναι εγκληματίας και τρομοκράτης. Και αν υπήρχε ένα όριο στην ακατάσχετη μπαρουφολογία και ανικανότητα του Ντόναλντ Τραμπ και του επιτελείου του, μόλις ξεπεράστηκε. Κι αυτό δεν το κρίνω εγώ που είμαι τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Το λέει το ίδιο του το κόμμα που αναζητά τρόπους να αναχαιτίσει αυτή τη βάναυση πολιτική. Το λέει η ίδια του η γυναίκα, η Μελάνια, που σε σύγκριση με τα έργα και ημέρας του συζύγου της είναι κράμα Κένεντι και Ομπάμα σε επίπεδο ηγεσίας και πρωτοβουλιών.
Οι εικόνες που έδωσε στη δημοσιότητα το US Customs and Border Protection είναι πραγματικά η εσχατιά του ανθρώπου. Γονείς και παιδιά να διαχωρίζονται από κάγκελα. Γονείς να εκδιώκονται πίσω στην Κεντρική και Νότια Αμερική δίχως τα παιδιά τους.
These images were just released by border patrol @CBP showing the McAllen, Texas detention facility that we were allowed to tour today. For now, we can only rely on what they give us. They will not allow us inside to film on our own. Why? “Privacy”; they don’t want faces shown pic.twitter.com/laZAyEHwij
— David Begnaud (@DavidBegnaud) June 17, 2018
Καθώς αυτά τα 2.000 παιδιά περιπλανιούνται για 49 μέρες στους διαδρόμους των χώρων (α)φιλοξενίας, βλέπουν στους τοίχους φράσεις του Ομπάμα, του Κένεντι που λένε «Είμαστε και πάντα θα είμαστε ένα έθνος μεταναστών. Υπήρξαμε ξένοι κάποτε». Τα λόγια όμως δε συνάδουν με την αλήθεια. Κι η αλήθεια λέει ότι η Αμερική είναι στην πιο εσωστρεφή της φάση. Έφυγε από τη Συμφωνία του Παρισιού, είναι αντιμέτωπη με τον ΟΗΕ και την παγκόσμια κατακραυγή, έχασε 151 δισεκατομμύρια δολάρια και τώρα αυτό.
Το Reuters.com δημοσιεύει μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση μετανάστη. Ο Σεντένο, 40 ετών, έφυγε από το Eλ Σαλβαδόρ για να μη γίνει ο επόμενος νεκρός στο ανελέητο πόλεμο δύο συμμοριών, της Calle 18 και της MS-13. Μαζί με τη γυναίκα και τα παιδιά του πήγαν στο Μεξικό και προσπάθησαν να πάρουν κάρτα παραμονής ως μετανάστες, μέχρι να μαζέψουν λεφτά για να μεταβούν στην Αμερική. Κάτι που ήταν απαραίτητο για να μην τους απελάσουν. Λίγο καιρό μετά μετέβησαν στο Χουάρεζ, που είναι στα σύνορα με τις ΗΠΑ.
Μόλις όμως ο Σεντένο έμαθε τι γίνεται, πήρε τους 2 γιους και τη γυναίκα και γύρισαν πίσω στον τόπο διαμονής στο Μεξικό. Προτίμησαν δηλαδή να μείνουν εκεί που πάλι αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο των καρτέλ, παρά να διαχωριστούν στην ελεύθερη και «ασφαλή» Αμερική.
Το πιο χαρακτηριστικό δείγμα της απανθρωπιάς της Αμερικής είναι ένα 10χρονο κορίτσι με σύνδρομο Down. Με το που πέρασε με τη μητέρα της τα σύνορα, τις χώρισαν, παρά το ότι ο πατέρας της είχε έρθει λίγους μήνες νωρίτερα στη χώρα και είχε γίνει νόμιμος πολίτης. Άλλα παιδιά από το Μεξικό εστάλησαν στην Πενσυλβάνια, ενώ οι γονείς τους πήγαν στο Σιάτλ. Στα δύο άκρα της χώρας σχεδόν.
BREAKING: Border Patrol @CBP just gave us this video of the detention facility we toured yesterday in McAllen, Texas. We weren't allowed to bring in cameras, or interview anyone. To be clear: this is government handout video. pic.twitter.com/Zjy80qIZFZ
— David Begnaud (@DavidBegnaud) June 18, 2018
Τέτοιες ιστορίες θα βρείτε πολλές. Και άλλες που καταλήγουν σε απομόνωση των παιδιών. Γιατί οι γονείς αντιλαμβάνονται ότι αν δε μπορούν να διαφύγουν του κινδύνου οι ίδιοι, μπορούν τουλάχιστον να προσφέρουν αυτή την ελπίδα στα παιδιά τους.
Το καλό για την Αμερική είναι ότι οι δημοσιογράφοι στήνουν στον τοίχο κάθε μέρα τη Σάρα Σάντερς στα briefing που κάνει και την οδηγούν σε θέσεις που είναι ντροπή να εκφέρονται. Το κακό είναι ότι αν απέναντι σου έχεις αντικειμενικά ανίκανους και χαμηλής νόησης, τότε φωνή βοώντος. Πολλοί αναλυτές μάλιστα υποστηρίζουν ότι αυτή η τακτική του Τραμπ θέλει να αναγκάσει το Μεξικό να συμβάλει στην ανόρθωση του τείχους της ντροπής.
Σε κάθε περίπτωση, το επιμύθιο δεν αλλάζει. Τακτικισμοί και στρατηγικές αποτελούν ένα μίασμα για τον άνθρωπο ως είδος. Σαφώς δεν γίνεται να εξομοιωθούμε όλοι με τον Τραμπ. Ούτε καν οι ίδιοι οι Αμερικάνοι. Αλλά ελπίζουμε αυτοί που τον ψήφισαν – αν τον ψηφίσαν τόσοι πραγματικά – να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες της επιλογής τους.
Πάνω απ΄όλα ελπίζουμε η Ευρώπη να αντιληφθεί πόσο λάθος φέρθηκε στους δικούς της μετανάστες και να αλλάξει λογική. Για να δείξει ότι αυτή είναι ο δυτικός πολιτισμός και οι ΗΠΑ είναι χιλιόμετρα πίσω.