Στις 23 Απριλίου του 2018, μια αίθουσα στη Νομική Σχολή Αθηνών σείστηκε. Ένα ολόκληρο αμφιθέατρο παρασυρόταν από το χειροκρότημα των πολλών. Χειροκροτούσε ο ένας και «κολλούσε» και ο διπλανός του. Ήταν μια σπάνια στιγμή εκείνη. Μια στιγμή που αποτελεί την καλύτερη ζωντανή στιγμή που έζησε ο Σταύρος Τσακυράκης σε επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο. Αν όμως την τοποθετήσουμε στην ίδια κατηγορία με μεταβιώσιμες, μεταθανάτιες στιγμές, τότε ήταν η δεύτερη καλύτερη. Η καλύτερη είναι η σημερινή ημέρα. Μια μέρα που αν μετριόταν σε ντεσιμπέλ χειροκροτημάτων, θα ξεπερνούσε την 23 Απριλίου.
Ο Σταύρος Τσακυράκης αφυπηρέτησε της θέσης του στη Νομική Αθηνών τότε. Και αφυπηρέτησε χθες της θέσης του στη ζωή. Στην πρώτη ήταν πλήρης ημερών. Στην δεύτερη όχι. Ή και το ανάποδο. Γιατί ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι ο κ. Τσακυράκης δεν έχει να δώσει παραπάνω. Γιατί ποτέ δε μπορείς να πεις ότι όλα αυτά τα χρόνια στα έδρανα, αλλά και πιο πριν, δεν γέμισαν με μια πληρότητα έναν από τους σπουδαιότερους ανθρώπους του ΕΚΠΑ και συνολικά της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας.
Ο Σταύρος Τσακυράκης αντιμετώπισε τη Χούντα και υπερίσχυσε των ψυχικών της υπολειμμάτων. Αντιμετώπισε τον καρκίνο και δυστυχώς δεν υπερίσχυσε. Προσφέρει όμως την ευκαιρία για μια άλλου είδους νίκη. Νίκη δική μας. Με εκείνον προπονητή.
Η μόνη μου επαφή με τη νομική ήταν ότι στα πρώτα δύο χρόνια της σχολής των ΕΜΜΕ κάναμε μαθήματα σε κάποιες αίθουσές της. Από τις απόψεις όμως φίλων και γνωστών που πρόλαβαν έστω και λίγο τον κ. Τσακυράκη, μένει ένα απαύγασμα. Ήταν ένας καθηγητής που ξέφευγε από τους τύπους. Ήταν ένας άνθρωπος που προσπαθούσε να εμφυσήσει ανάσα σε όσα έχει τυποποιήσει ο νόμος. Μιλούσε συνέχεια για τα δικαιώματα. Όχι με την συνταγματική τους έννοια μόνο. Περισσότερο με την ηθική και ανθρωπιστική. Οφείλουμε όλοι να δεχόμαστε στον άλλο όσα διεκδικούμε για εμάς.
Αυτό ήταν το μότο του. Αυτός ήταν ο λόγος που ένα ολόκληρο αμφιθέατρο θέλησε να τρυπήσει τα χέρια του στο χειροκρότημα, θέλησε να βγάλει φουσκάλες.
Τέτοιοι θάνατοι στο μυαλό μου δεν είναι μόνο απώλειες. Δεν είναι μόνο γέννηση κενών που δεν ξέραμε ότι υπήρχαν. Είναι και μια διαρκής υπενθύμιση. Ο Σταύρος Τσακυράκης έκανε το δημόσιο πανεπιστήμιο να έχει αξία. Όπως το κάνουν τόσοι και τόσοι καθηγητές. Κι εμείς τους απαξιώνουμε είτε προσωπικά είτε με το να τους εντάσσουμε σε όλες τις παθογένειες της ακαδημαϊκής μας κουλτούρας.
Όσοι γνώριζαν εκ του κοντόθεν και σε διάρκεια των κ. Τσακυράκη, θα τον θρηνήσουν όπως νιώθουν και του αρμόζει. Όσοι τον γνωρίζαμε εξ ονόματος και έργου, δεν θα θρηνήσουμε. Θα τιμήσουμε. Θα τιμήσουμε με το να δείχνουμε στα παιδιά μας γιατί τα ΑΕΙ, τα ΤΕΙ, το δημόσιο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ένας θησαυρός. Ακόμα κι αν η επαγγελματική επιλογή δεν περνά μέσα από πανεπιστήμιο.
Θα δώσουμε αξία στο εν ζωή πέρασμα του με το να τονίζουμε τις προσφορές της ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας. Τις πνευματικές της πάνω απ΄όλα. Τις πνευματικές συναλλαγές με τη γνώση, αλλά και τις ανθρώπινες συναλλαγές ή και σχέσεις με τους καθηγητές και τους συμφοιτητές. Η δική μου φωνή δεν είναι δυνατή για να πείσει γι΄αυτό. Αν όμως χρησιμοποιήσει ως τηλεβόα τον αξιοθαύμαστο Σταύρο Τσακυράκη, τότε θα τρίξει αντιλήψεις. Την ίδια δύναμη έχει η φωνή του καθενός μας όταν σκεδάζεται στην άυλη πλέον παρουσία τέτοιων καθηγητών.
Το μόνο που μένει είναι τα αυτιά να ξεβουλώσουν…