Το να ασχοληθεί κάποιος με τα λεγόμενα του Αμβρόσιου είναι σαν να αποφασίζει να κάνει κύκλους στον λαβύρινθο της παράνοιας εφ’ όρου ζωής. Γι΄αυτό και τις τελευταίες φορές που έγραφε ή έλεγε δημόσια κάτι, δεν υπήρχε νοήμων άνθρωπος που να του δίνει σημασία. Όταν όμως κάποιος ξεπερνάει τα όρια, τότε ακόμα και οι νοήμονες παρανοούν. Την ώρα που 76 άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους, την ώρα που 200 είχαν τραυματιστεί, την ώρα που αβοήθητα ζωντανά είχαν υποστεί εγκαύματα και απίστευτο φόβο, την ώρα που είχαν καταστραφεί τα πάντα, εκείνος θεώρησε πολύ ανθρώπινο να μιλήσει για τον Τσίπρα και την αθεΐα του ή το ότι δεν έχει παντρευτεί την Περιστέρα.
Αν ο Πρωθυπουργός ήταν φανατικά χριστιανός και είχε κάνει και θρησκευτικό γάμο, τότε αμέσως ο Θεός θα έλεγε «ε, αφού τα έχει κάνει αυτά, ας ρίξω μια βροχή για να σβήσει η φωτιά». Επιστήμη και λογική πρέπει να τίναξαν τα μυαλά τους στον αέρα μετά απ΄αυτό.
Φυσικά αυτό το λιβελογράφημα μας έβαλε σε μια απορία που εκφράστηκε από αρκετούς. Για ποιο λόγο το κράτος στήριξε και στηρίζει οικονομικά την Εκκλησία; Για ποιο λόγο τα λεφτά που πάνε στο Ιερατείο δεν πήγαν σε δασοπροστασία και μέτρα πυρασφάλειας; Για ποιο λόγο δεν είδαμε πουθενά ανακοίνωση έμπρακτης συμπαράστασης και δεν διατέθηκαν χώροι της Εκκλησίας στους πληγέντες; Αν ο Αμβρόσιος είναι το χαρακτηριστικό δείγμα του κλήρου, τότε οι παραπάνω σκέψεις γίνονται πιο οργίλες.
Ευτυχώς, δεν είναι αυτός το χαρακτηριστικό δείγμα. Ούτε αυτός ούτε οι «βιτρίνες» που άγονται και φέρονται με τα χρυσά άμφια τους. Ακόμα κι ένας μη χριστιανός, όπως εγώ, αντιλαμβάνεται ότι η παρουσία του Αμβρόσιου σε τόσο υψηλό κλιμάκιο δεν τιμά την Εκκλησία, αλλά δεν έχει και ουδεμία σχέση με την αλήθεια του χριστιανισμού.
Η αλήθεια είναι ο πάτερ Σπυρίδων Παπαποστόλου, ο οποίος βρίσκεται ανάμεσα στα θύματα. Ένας παπάς που πάλεψε για να προστατευτεί και να προστατεύσει και όσους μπορούσε. Ένας άνθρωπος του κλήρου που βρισκόταν στη σκιά του κάθε Αμβρόσιου και Ιερώνυμου, αλλά ήταν αυτός που γνώρισε την ουσία της θρησκείας που υπηρετούσε. Και την τίμησε.
Όπως την τιμάει και ο πάτερ Νεόφυτος από την Καλαμάτα, που με την ανάρτησή του βάζει για πρώτη φορά στη θέση του τον Αμβρόσιο.
«Σεβόμαστε τους πάντες ιδιαιτέρως δε τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας , όμως σε έναν συγκεκριμένο υπερήλικα πρέπει κάποιος να του πει ένα… «ΣΚΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ» σταμάτα να πονάς και να σκανδαλίζεις τον ορθόδοξο και μη κόσμο δεν σου φταίει ο Χριστός και η Εκκλησία σε τίποτε σταμάτησε να τους βάζεις μπροστά για να βγάζεις την κακία σου . Είμαστε παπάδες και τα λόγια μας πρέπει να είναι ΑΜΒΡΟΣΙΑ και ΝΕΚΤΑΡ στις ψυχές των ανθρώπων όχι ΧΟΛΗ και ΞΥΔΙ».
Η επίσημη Εκκλησία και η κεφαλή της ορθοδοξίας στην Ελλάδα δεν πήρε καμία θέση για τα λεγόμενα του υψηλού αξιωματούχου της. Ή μάλλον πήρε. Αυτή την τρομερή θέση της μιας πρότασης, όπου δεν τον καταδικάζει καν. Απλώς λέει ότι εκφράζει τις απόψεις του και όχι σύσσωμο το ιερατείο.
Ένας απλός παπάς φρόντισε να βάλει τέλος στα άκαιρα και ασεβή σχόλια του ανωτέρου του. Και ξανάρχεται η στιγμή που αναρωτιόμαστε. Γιατί δεν ακούγονται περισσότερο φωνές όπως αυτού του πάτερ, αλλά ακούγονται οι άλλες; Η ερώτηση είναι ρητορική και η απάντηση προφανής.
Εμείς αυτό που έχουμε να κάνουμε, είτε πιστεύουμε είτε όχι, είναι να αποδυναμώνουμε με την αδιαφορία τα λόγια του κάθε Αμβρόσιου. Την ίδια στιγμή να αντιλαμβανόμαστε ότι η ιεροσύνη των ανθρώπων δεν βρίσκεται στα άμφια. Αλλά στις πράξεις που μένουν στη σκιά. Που δεν θέλουν να πάρουν εύσημα. Που γίνονται γιατί έχουν να προσφέρουν κάτι σημαντικό.
Τελικά η εκκλησία με μικρό έψιλον είναι πολύ πιο μεγαλειώδης από την Εκκλησία με κεφαλαίο έψιλον!