Όταν η αριστεία προβάλλεται ως «κουσούρι», τη στιγμή που θα χρειαστείς άριστους για να αντιμετωπίσεις μια μεγάλη κρίση, δεν θα τους βρεις. Όταν έχεις ενισχύσει το μοντέλο των «ημετέρων» και της ελάσσονος προσπάθειας για την κατάληψη ενός αξιώματος, είναι δύσκολο και να ζητήσεις κατόπιν εορτής ευθύνες απ’ αυτούς που δεν γνώριζαν τι πρέπει να κάνουν την ώρα του πανικού.
Πολλοί θα πουν – λένε ότι με τα δείγματα γραφής που είχαμε και από προηγούμενες κυβερνήσεις, οι συνέπειες της καταστροφής στο Μάτι δεν θα ήταν λιγότερο τραγικές αν είχαν κληθεί να αντιμετωπίσουν μια παρόμοια κατάσταση. Ας το δεχτούμε χάριν της κουβέντας ή αν θέλετε και επειδή πράγματι δεν βιώσαμε κάποιου είδους κοινωνική ευαισθησία από τους εκάστοτε προκατόχους των νυν αρχόντων. Έστω και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που το 2017 έθεσε εκτός δράσης την ομάδα των δικυκλιστών «Θησέας», η οποία είχε συγκροτηθεί με οικονομική βοήθεια της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών και χάρη στις περιπολίες των ανδρών της είχε εντοπίσει αρκετές πυρκαγιές εν τη γενέσει τους στην Αττική.
Αυτό που είναι δύσκολο να δεχτεί κάποιος είναι ότι οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση απ’ αυτές που βιώσαμε μεταπολιτευτικά, θα έδινε τόσο μεγάλη αξία στο «φαίνεσθαι» κατά τη διάρκεια και μετά το τέλος μιας τέτοιας τραγωδίας. Οι χειρισμοί από την πρώτη στιγμή της κρίσης είναι τέτοιοι που σου προκαλούν απορίες για το αν το κυβερνητικό ενδιαφέρον εστιάστηκε περισσότερο στην αντιμετώπιση της συμφοράς, ή στην επικοινωνιακή διαχείριση της.
Η πρόγνωση της ΕΜΥ για ισχυρότατους ανέμους θα έπρεπε από μόνη της να οδηγήσει σε στοιχειώδη μέτρα πρόληψης. Αν όχι καταστολής του κακού (διότι στην Ελλάδα ζούμε…), τουλάχιστον στο επίπεδο έγκαιρης ενημέρωσης των πολιτών για το τι έπρεπε να πράξουν. Αντ’ αυτού ο συντονισμός θεσμικών οργάνων και κέντρων αποφάσεων πήγε περίπατο μπροστά στην τρομακτική ταχύτητα και ένταση εκδήλωσης του φαινομένου.
Έννοιες όπως συσπείρωση δυνάμεων και παρεμβατική ικανότητα του κρατικού μηχανισμού έλαμψαν διά της απουσίας τους. Είναι επίσης ανάγκη να εξακριβωθεί ποιος πήρε τη μοιραία απόφαση για το κλείσιμο της Μαραθώνος ώστε να αποδοθούν ευθύνες σε αυτόν που ενώ όριζε τις τύχες εκατοντάδων ανθρώπων και δίπλα του οι φλόγες λυσσομανούσαν, δεν είχε καμία συναίσθηση της πραγματικότητας.
Και ενώ όλα αυτά τα «αν» και τα «γιατί» βασανίζουν τις ψυχές των θυμάτων και τις συνειδήσεις των συγγενών τους, η κυβέρνηση θεώρησε σκόπιμο να στήσει ένα παιχνίδι εντυπώσεων πολύ περισσότερο απ’ όσο σήκωνε η περίσταση. Σκηνοθετώντας, με παραγωγό την ΕΡΤ, την ξεκάθαρα «στημένη» σύσκεψη το βράδυ της Δευτέρας στο κέντρο επιχειρήσεων του Πυροσβεστικού Σώματος, αναζητώντας εχθρούς στα προσφιλή λημέρια (ΣΚΑΪ και Πορτοσάλτε) και διοργανώνοντας μια έκτακτη συνέντευξη Τύπου, κατά την οποία ο Νίκος Τόσκας αποποιήθηκε κάθε ευθύνης, λέγοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι αν χρειαζόταν θα έκανε ξανά τα ίδια.
Παρεμπιμπτόντως ο Νίκος Τόσκας έχει ορκιστεί Υπουργός ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ.
Επίσης κανείς δεν κατάλαβε αρχικά για ποιο λόγο ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφτηκε εν κρυπτώ μια εβδομάδα αργότερα το (άδειο από κατοίκους) πεδίο της καταστροφής, ανακοινώνοντας ο ίδιος, μέσω του προσωπικού λογαριασμού του στο Twitter, την «ανείπωτη θλίψη» του, αλλά και τον «απέραντο σεβασμό» σε όσους βρέθηκαν στο πλευρό των πληγέντων.
Αργότερα όλοι κατάλαβαν το λόγο. Σκεφτείτε να είχαν ειδοποιηθεί οι τηλεοπτικοί σταθμοί και να έπεφτε πάνω σε κάποιον αγανακτισμένο, συγγενή θυμάτων. Η επίσκεψη ήταν απολύτως ελεγχόμενη. Ο πρωθυπουργός θέλησε να αποκαταστήσει το ηγετικό προφίλ του, δείχνοντας ότι έστω και καθυστερημένα βρέθηκε στον τόπο της τραγωδίας για να εμψυχώσει στρατιώτες, πυροσβέστες και εθελοντές.
Με τους δικούς του όρους όμως. Δεν είχε καμία διάθεση να εξαναγκαστεί σε διάλογο με τυχόν πληγέντες.
Επικοινωνία. Όλα εξακολουθούν να περιστρέφονται γύρω από αυτήν. Έτσι εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται την πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, στο σχετικό χάρισμα του οποίου λαξεύτηκε ο δρόμος προς την εξουσία. Αποδείχτηκε ότι ήταν ικανό να τον οδηγήσει και σε επανεκλογή. Ως πότε όμως θα λειτουργεί ως δεκανίκι, ως υποκατάστατο διαχειριστικής ικανότητας;
Μπορεί ως αντιπολίτευση να αποτέλεσε τον πυρήνα του σχεδιασμού, ως κυβέρνηση όμως δεν αρκεί. Έρχεται κάποια στιγμή που νομοτελειακά θα κριθείς από τις αποφάσεις σου. Ήρθε για τον ΣΥΡΙΖΑ η στιγμή που η επικοινωνιακή μανία λειτούργησε ως μπούμερανγκ.
Το τρένο της πραγματικότητας είναι τούτη τη φορά ισοπεδωτικό. Οι αφηγήσεις για τα απανθρακωμένα παιδιά ξεγυμνώνουν την ανάγκη για δημιουργία εντυπώσεων στα μάτια των πολιτών. Μια ειλικρινής «συγνώμη», μια παραίτηση, μια καρατόμηση, μια «ΕΔΕ» για την αναζήτηση ευθυνών, θα είχαν πολύ μεγαλύτερη αξία από τον όποιο προπαγανδιστικό ελιγμό.
Η αποφράδα 23η Ιουλίου του 2018 προορίζεται να αποτελέσει τη χαριστική βολή για την κυβέρνηση Τσίπρα. Διότι ξέμεινε πια και απ’ το άλλοθι του «δείξτε μου κάποιους που αποδεδειγμένα θα τα κατάφερναν καλύτερα».
Η πλειονότητα του κόσμου θεωρεί ότι τίποτε δεν μπορούσε να πάει χειρότερα. Τόσο σε επίπεδο επιχειρησιακής… αδράνειας, όσο και στον ακόλουθο ζήλο για επικοινωνιακή δράση…