Πάνω που πας να χαρείς με την τόσο άμεση και καθολική κινητοποίηση όλων των πολιτών για τη βοήθεια των πυρόπληκτων, έρχεται αυτό το ζιζάνιο της σκατοψυχιάς που κατοικεί μέσα μας να μας πάρει πίσω κάθε χαρά. Όχι φίλε, δεν θα χαρείς τίποτα. Θα σου δείξουμε το αληθινό μας πρόσωπο. Καμία καλοσύνη, καμία αλληλεγγύη δεν θα μας αλλοιώσει. Εμείς ξέρουμε μόνο να κρίνουμε και το κάνουμε χωρίς να έχουμε κανένα δείγμα. Υποθέτουμε και κάνουμε τις υποθέσεις μας δεδομένες. Και μετά πάμε να τις επιβάλλουμε ως απόλυτα σωστές. Δεν ντρέπεσαι ρε εφοπλιστή να κάνεις μια τόσο μικρή προσφορά; Τόσα λεφτά βγάζεις ρε;
Τέτοια και χειρότερα από τα παραπάνω έχουν γραφτεί και ειπωθεί αυτές τις μέρες. Από τον τελευταίο μπάρμπα που νομίζει ότι ξέρει τα πάντα κι έχει κονέ τον μπατζανάκη του σοφέρ της αρχιμαγείρισσας του Βαρδινογιάννη, μέχρι και ανθρώπους που έχουν κάποιο δημόσιο λόγο. Ανθρώπους που κάποιο μέσο τους έδωσε τη δύναμη να επηρεάζουν κόσμο κι εκείνοι δεν αντιλήφθηκαν το προνόμιο ως υποχρέωση. Το είδαν ως δικαίωμα. Θα κράξουμε ό,τι κινείται. Μόνος στόχος μας να παίρνουμε πολλά like.
Ας τα βάλω όμως σε μια σειρά. Όλα ξεκίνησαν από την ανακοίνωση των εφοπλιστών που έλεγαν ότι στέλνουν όλη τη θετική τους σκέψη στους πληγέντες και η ανακοίνωση δεν ανέφερε κάτι για ποσό προσφοράς. Δεν ήθελαν και πολύ διάφοροι που κουνάνε συνέχεια το κοντάρι της ηθικής σαν κάτοχοί του. «Τι περιμένατε δηλαδή από τους εφοπλιστές; Αυτοί με τσιγκουνιά έβγαλαν τα λεφτά τους» ο ένας, «Δε ντρέπονται οι αλήτες» ο άλλος.
Το πιο κωμικό με αυτές τις άθλιες φιγούρες είναι ότι κάθε φορά που κάποιος κάνει βούκινο την φιλανθρωπική του δράση, πάλι τον μέμφονται. «Η προσφορά δεν είναι για να την λες, αλλά για να την κάνεις». Άρα γιατί μας καίει τόσο πολύ να μάθουμε τι έδωσε ο ένας και ο άλλος;
Ας εξαιρέσουμε το γεγονός ότι λίγα 24ωρα αργότερα κάποιοι εφοπλιστές βούλωσαν τα ανούσια στόματα. 5 εκατομμύρια το Ίδρυμα Ωνάση, άλλα τόσα το Λάτση, 25 εκατομμύρια το Νιάρχος, δωρεά και ανόρθωση των εγκαταστάσεων στο Λύρειο Ίδρυμα η οικογένεια Βαρδινογιάννη. Ακόμα όμως και να μην είχαν προβεί σε αυτές τις δωρεές, ποιος μας δίνει το δικαίωμα να τους αποκαλέσουμε το οτιδήποτε;
Είναι αρκετό δείγμα για να τους χαρακτηρίσουμε ως ανθρώπους η παρούσα καταστροφή; Πού ξέρει ο καθένας από εμάς τι κάνει ο οποιοσδήποτε στην ζωή του χωρίς να το διατυμπανίζει; Πού ξέρω εγώ αν ο κάθε εφοπλιστής, βιομήχανος, ψιλικατζής, νταλικέρης, βγάζει κάθε χρόνο από την τσέπη του ένα ποσό που νιώθει την ανάγκη ο ίδιος να δώσει και πού το δίνει; Πού ξέρεις εσύ πόσα λεφτά μπορεί να δίνει σε ιδρύματα και ανθρώπους;
Αυτό είναι όμως το σκληρό νταμάρι των καιρών μας. Το χέρι μας στο πληκτρολόγιο υπερβαίνει τη σκέψη. Μας αποφέρει ματαιόδοξα, εγωιστικά και αυτάρεσκα οφέλη. Οφέλη που πατάνε πάνω σε πτώματα. Το πτώμα της διαπομπευμένης αξιοπρέπειας των άλλων.
Είμαστε κριτές εμείς και ορίζουμε ότι αν ο μισθός σου είναι 10 χιλιάδες το μήνα και δεν δώσεις στους πυρόπληκτους το ένα χιλιάρικο, τότε δεν έχεις προσφέρει.
Δεν γνωρίζω πως τα έχετε στο αρρωστημένο σας μυαλό, αλλά η προσφορά πηγάζει από τον κάθε άνθρωπο. Από μέσα του. Και σε κάθε έναν έχει μια διαφορετική ώθηση. Επίσης, η προσφορά δεν έχει κάποιο μέτρο. Δεν υπάρχει πολλή ή λίγη. Το ένα ευρώ του παιδιού με τα 25 εκατομμύρια του Νιάρχου έχουν την ίδια αξία. Πρακτικά σαφώς και όχι, αλλά συμβολικά ναι. Το ίδιο θα ίσχυε κι αν ο Νιάρχος έδινε 500 ευρώ και ένας υπάλληλος έδινε 3 χιλιάδες ευρώ. Και οι δύο έδωσαν μια βοήθεια.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσουμε στ΄αλήθεια αν μας εξουσιάζει το φαίνεσθαι στη γυναίκα του Καίσαρα ή μας γοητεύει το είναι της. Μέχρι τότε οι κατάπτυστοι θα είναι όλοι αυτοί που καμώνονται τους ανώτερους ηθικά. Εκείνοι που πιστεύουν ότι ένα πράγμα οδηγεί σε ασφαλές συμπέρασμα για κάποιον.