Κάθε μεγάλο επίτευγμα της Ιστορίας, κάθε στιγμή γενικά της Ιστορίας χρειάστηκε χρόνο για να γίνει αποδεκτή. Για παράδειγμα ο πρώτος άνθρωπος που θα έπιασε το στήθος μιας αγελάδας και θα του έκανε μαλάξεις, θα θεωρήθηκε ανώμαλος από τους γύρω του. Σήμερα όμως πίνουμε αγελαδινό γάλα. Το ίδιο συνέβη και με τα εμβόλια.
Στις πρώτες μέρες από την ανακάλυψη της πενικιλίνης από τον Φλέμινγκ και μετά στην γνώση για την αναπαραγωγή παθογόνων μικροοργανισμών με στόχο την ανοσία, όλοι οι άνθρωποι ήταν σκεπτικοί. Αποφάσισαν να πάρουν το ρίσκο και εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκαν. Στις μέρες μας υπάρχουν πολλές αρρώστιες που έχουν εξαφανιστεί. Ασθένειες που πριν από 30 χρόνια θέριζαν πληθυσμούς και τώρα υπάρχουν σε συγκεκριμένες περιοχές.
Ο νόμος της αναπλήρωσης βέβαια λειτουργεί σε κάποιες περιπτώσεις και εκεί που χάνεται μια ασθένεια, εμφανίζεται μια άλλη. Πιο ανθεκτική, με διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης. Αλλά αντιμετώπιση υπάρχει. Κι αυτή λέγεται εμβολιασμός. Πώς λοιπόν, ενώ υπάρχουν δεδομένα που δείχνουν ότι τα εμβόλια εκμηδένισαν τα κρούσματα, φτάσαμε στο σημείο να έχουμε αμφιβολίες;
Μπορεί σε 40 χρόνια από τώρα να αποδειχτεί ότι όσοι αρνούνται κατηγορηματικά να εμβολιάσουν τα παιδιά τους είναι οι έξυπνοι της υπόθεσης. Μπορεί τώρα να είναι μία από τις πάμπολλες στιγμές που μια αλλαγή χλευάζεται μέχρι να φανεί το πόσο χρήσιμη είναι. Μόνο που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ.
Βρισκόμαστε πάλι ανάμεσα σε αυτή τη διελκυστίνδα. Από τη μία το 95% των επιστημόνων ανά τον κόσμο κι από την άλλη ένα 5% που δημαγωγεί και καταφέρνει να ακούγεται. Ακούγεται και βρίσκει πάντα πρόσφορο έδαφος να αναπτυχθεί. Τι κι αν υπάρχουν εκατομμύρια έρευνες, ατράνταχτα δεδομένα για την αξία των εμβολίων…; Αυτοί θα πατήσουν πάνω στο πιο απίθανο πράγμα.
Κι αν μαντέψετε από πού ξεκίνησε όλη αυτή η λαίλαπα, δεν θα δυσκολευτείτε να το βρείτε με την πρώτη. Ναι, από την Αμερική. Ναι, από τον Ντόναλντ Τραμπ. Σε όλη την προεκλογική του εκστρατεία αναφερόταν αρκετά συχνά στον εμβολιασμό των παιδιών. Για να μην ξεφτιλιστεί τελείως δεν γινόταν κατηγορηματικός. «Δεν είμαι κατά του εμβολιασμού. Είμαι κατά του αριθμού των εμβολίων που δέχεται ένα παιδί».
Αυτή τη ρητορική ακολούθησαν πάρα πολλοί από το επιτελείο του. Τα επιχειρήματά του προωθήθηκαν και μέσα από το σάιτ του τότε επικεφαλής του επιτελείου του Στιβ Μπάνον, το Breitbart, και στην Αμερική ως συνήθως υπάρχουν πάντα ευήκοα ώτα για να αναμασήσουν κάθε είδους αβελτερία που θα ακούσουν. Στη σκιά των Απαλαχίων για παράδειγμα αφθονούν τέτοια ώτα.
Σε αρκετές πολιτείες εκφράζεται ακόμα και νομικά αυτό το κίνημα κατά των εμβολίων με προσάρτηση φιλοσοφικών και θρησκειολογικών προεκτάσεων. Μέχρι και απόψεις ότι τα εμβόλια δεν σώζουν, αλλά το κάνει ο Θεός, έχουν ακουστεί σε περιοχές όπως τα ενδότερα της Γιούτα.
Κι όχι σε απλούς πολίτες. Αλλά σε γερουσιαστές, σε κυβερνήτες. Τρανό παράδειγμα ο Νταν Μπέρτον. Εκλεγμένος στο Κογκρέσο από την πολιτεία της Ιντιάνα. Ο Μπέρτον ανέπτυξε ένα καταπληκτικό θεώρημα της λογικής αστυνομικός-όργανο-μπουζούκι.
«Δεν υπάρχει κανείς επιστήμονας να πει ότι με κανένα τρόπο τα εμβόλια δεν συνέβαλλαν στην αύξηση του αυτισμού. Όλοι θα σας πουν ότι δεν υπάρχουν έρευνες και μελέτες που να υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. Αν το αντιστρέψουμε όμως, θα δούμε πως δεν υπάρχουν έρευνες που να το απορρίπτουν.»
Τη σωστή απάντηση του την έδωσε ο Τζον Όλιβερ. Δες στο 120 λεπτό και μετά.
Πάνω σε αυτή τη λογική οικοδομήθηκε ένα ολόκληρο ρεύμα. Μετά τους «η Γη είναι επίπεδη», οι «τα εμβόλια προκαλούν αυτισμό». Μια θεωρία η οποία πρωτοακούστηκε το 1998 από κάποιον Άντριου Γουέικφιλντ, για τον οποίο απεδείχθη ότι είχε χρηματιστεί για να προκαλέσει πλήγμα σε φαρμακευτικές εταιρείες όταν υποστήριξε ότι τα εμβόλια ιλαράς, ερυθράς και παρωτίτιδας σε τοποθετούν στο φάσμα.
Ο Γουέικφιλντ μάλιστα «ξύπνησε» πριν από τρία χρόνια στο Τέξας και έκανε ξανά την δική του προπαγάνδα για να επηρεάσει τις ενδιάμεσες εκλογές και να δώσει υπόβαθρο στο Κίνημα Αντι-εμβολιασμού.
Μέχρι το 2015 αυτό το επιχείρημα ήταν αδρανές και όχι νεκρό. Οι αφελείς Αμερικάνοι δεν δυσκολεύτηκαν να ασπαστούν μια τέτοια αντίληψη και φυσικά δεν έλειπε ο Τραμπ που είναι ο πλέον αφελής και μηρυκάζει οτιδήποτε ακούσει. Αν αύριο του πει ένας φίλος του στο γκολφ ότι τα εμβόλια σε μετατρέπουν σε αχινό, θα το γράψει στο Twitter.
Το bandwagon effect έκανε τη δουλειά του, οι Μανούλες του Facebook εξαπλώθηκαν σε όλη τη Δύση και στεκόμαστε εν μέσω μιας δίνης επιχειρημάτων που απ΄όπου κι αν τα πιάσεις χωλαίνουν. «Οι γιατροί που στηρίζουν τον εμβολιασμό τα παίρνουν από τις φαρμακευτικές» θα ακούσεις να λένε. Ναι, κάποιοι τα παίρνουν, αλλά όχι για να στηρίξουν τον εμβολιασμό, αλλά για να σου προτείνουν ένα φάρμακο.
«Αφού αυτές οι νόσοι δεν υπάρχουν, γιατί να κάνω τα εμβόλια;» θα πει μια άλλη τρομαγμένη φωνή. Γιατί αν δεν κάνεις, αυτές οι νόσοι θα μας ξαναχτυπήσουν την πόρτα. Αν δεν εμβολιάσεις εσύ το παιδί σου, δεν θα το εμβολιάσει και η άλλη. Και μετά που το παιδί σου θα κολλήσει, θα αναρωτιέσαι τι έφταιξε.
«Δεν λέω να μην εμβολιάζεται το παιδί. Λέω να μην του γίνονται τόσα εμβόλια μαζεμένα» υπερισχύει μια άλλη φωνή. Μια άποψη που μπορεί πριν από 15 χρόνια να είχε μια λογική. Σήμερα δεν μπορεί να έχει, γιατί τα εμβόλια έχουν πλέον πολύ λιγότερα αντιγόνα σε σχέση με το 2000. Σε σχέση ακόμα και με το 2010.
Το πώς κατάφερε ακόμα και σε αυτή την κατρακύλα να επηρεάσει την Ευρώπη η Αμερική, είναι απορίας άξιο. Το πώς καταφέρνει μια χώρα όπως οι ΗΠΑ να προάγουν την επιστήμη, την ανακάλυψη, την πρόοδο και την ίδια στιγμή την παράνοια και την αμφισβήτηση της ίδιας τους της επιστήμης, είναι επίσης ανεξήγητο.
Μήπως να κάναμε μια ερώτηση σε μια μάνα από τη Λιβερία ή το Μάλι; Σε παιδιά από τη Νιγηρία ή το Πακιστάν; Γιατί σε αυτές τις χώρες που δεν υπάρχουν τα εμβόλια σε τέτοια κλίμακα, άνθρωποι πεθαίνουν για πλάκα. Παιδιά δεν προλαβαίνουν να φτάσουν ως τα 5 και ξεψυχούν. To 2015 μόνο πέθαναν 135.000 άνθρωποι παγκοσμίως από ιλαρά. Γιατί; Επειδή δεν εμβολιάστηκαν. Όχι γιατί είχαν την επιλογή και δεν τους έκανε κέφι. Γιατί δεν είχαν ποσότητα εμβολίων.