Φινλανδία. Σουηδία. Ολλανδία. Δανία. Αυστρία. Ελβετία. 18%, 17,6%, 13%, 21%, 26%, 29%. Όχι δεν έχω πάθει εγκεφαλικό, ούτε αραδιάζω χώρες και άκυρα ποσοστά. Είναι μια ακολουθία. Κάθε αριθμός πάει πακέτο με μια χώρα. Τι δείχνουν αυτά τα δύο μαζί; Την πολιτική έκφραση των ακροδεξιών/εθνικιστικών κινημάτων σύμφωνα με το τελευταίο τους ποσοστό στις εκλογές.
Αναμφίβολα δε μπορούμε να μιλάμε με ίδιο περιεχόμενο για κάθε χώρα και να αποδίδουμε όρους που αλλιώς τους έχουμε τοποθετημένους στην ελληνική κοινωνία. Εδώ το ακροδεξιό και το εθνικιστικό έχουν μια σφόδρα άσχημη ουσία βάσει των πράξεων και του παρελθόντος. Στην Ολλανδία ή την Ελβετία μπορεί να μην μιλάμε για τόσο ακραίο εξτρεμισμό. Μπορεί να μιλάμε για μια ρητορική και όχι για πράξεις.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως εδώ και μια 4ετία η Ευρώπη είναι τόπος γέννησης εξτρεμιστικών αντιλήψεων. Κυρίως προς την πολύ δεξιά πλευρά. Το γιατί συμβαίνει αυτό έχει αναλυθεί πολλάκις. Και κάθε χρόνο προστίθενται νέες αιτίες. Κάποιος θα μπορούσε να αναφερθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα που ανάγκασαν μέσω της Ένωσης άλλες χώρες να παράσχουν οικονομική βοήθεια.
Άλλος την εποχή του υβριδικού πολέμου που έχει απλώσει στην Ανατολική Ευρώπη η Ρωσία και εν μέρει και η Τουρκία. Το πόρισμα για όλες τις αιτίες είναι ένα. Η ανάδυση του εξτρεμισμού σε βαθμό ναζισμού πάτησε μεν στο όνομα μιας αόρατης οικονομικής κρίσης, αλλά δεν έχει τελικά σχέση με αυτή. Έχει από καιρό απεξαρτηθεί. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει πολλές σταθερές και ευημερούσες οικονομίες της Ευρώπης. Και με υψηλές θέσεις σε δείκτες ευτυχίας των πολιτών.
Στις χώρες του χάρτη υπάρχουν διάφορα δείγματα. Είναι η Σουηδία, η Δανία, η Ολλανδία, η Ελβετία που στέκονται μόνες τους στα πόδια τους και αποτελούν την πραγματική δύναμη στην Ένωση. Είναι η Φινλανδία που ανέκαθεν είχε τέτοια ποσοστά, άρα ίσως δεν είναι χρήσιμο να μπει στο σκεπτικό μας.
Είναι η Ουγγαρία με δύο κόμματα δεξιάς και ακροδεξιάς στις πρώτες θέσεις των τελευταίων εκλογών. Είναι η Βουλγαρία, η Ελλάδα, η Κύπρος. Χώρες που έζησαν σε διαφορετικό βαθμό την αποσταθεροποίηση κοινωνίας και οικονομίας. Είναι η Τσεχία και η Σλοβακία, δύο αυτόνομες δυνάμεις από το δεύτερο ίσως και τρίτο ράφι της Ευρώπης.
Και τέλος είναι η Γαλλία, η Γερμανία και η Ιταλία. Οι φερόμενες ως μεγάλες δυνάμεις της Ένωσεις. Στην πράξη βέβαια έχουν άπειρα προβλήματα που τα καλύπτει η πληθυσμιακή τους ισχύς. Ειδικά στις δύο πρώτες. Η Γαλλία στάθηκε τυχερή προς το παρόν με τον Μακρόν, αλλά ποιος ξέρει τι θα συμβεί αν αποτύχει;
Και ως κορωνίδα όλων αυτών είναι η ιδιάζουσα Βρετανία. Εκεί όπου ψηφίστηκε Brexit πριν δύο χρόνια, αλλά εσχάτως ακούγονται συνεχώς οπισθοχωρήσεις από την Μέι. «Αν δεν γίνει το Brexit, δε θα είναι καταστροφή» έχει πει δύο φορές στο 2018.