Σε μια κατάσταση διεκδίκησης αυτών που θεωρείς δικαιώματά του ή απώθησης αυτών που θεωρείς λαιμητόμο σου, καλείσαι να πάρεις μια απόφαση. Πώς θα πετύχεις τον σκοπό σου; Αυτό το ερώτημα σε οδηγεί ξαφνικά σε ένα πιο βαθύ. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Αν κάναμε αυτή την ερώτηση 60 και 70 χρόνια πίσω θα σου απαντούσαν ξεκάθαρο Ναι.
Για παράδειγμα η απελευθέρωση της χώρας ή εν γένει η ανάκτηση της ελευθερίας δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς αθέμιτα ή «άγια» μέσα. Στην σημερινή εποχή όμως δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Υπάρχει ένα μέρος της κοινωνίας που δεν θα τολμούσε με τίποτα να τραμπουκίσει κάποιον για να αλλάξει τη μοίρα του. Θα επέλεγε να το κάνει με φωνή, με συνελεύσεις, με προκαθορισμένες συζητήσεις, με μια κάποια διάθεση συνεννόησης.
Υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι, διόλου ευκαταφρόνητο, που δεν θα επέλεγε, δεν επιλέγει αυτόν το δρόμο. Έχει προαποφασίσει ότι αν χρειαστεί θα φτάσει στα άκρα. Άκρα που καθορίζονται από την περίσταση. Στην περίπτωσή μας άκρο δεν είναι η σωματική βία και το ανελέητο ξύλο. Είναι ακραίο να βλέπεις έναν μεγάλο αριθμό φοιτητών να εισβάλλει ετσιθελικά στο υπουργείο Παιδείας και να ουρλιάζει μπροστά στον υπουργό κ. Γαβρόγλου.
Το πιο πιθανό είναι ότι αυτά τα παιδιά δεν κατέφυγαν σε αυτή τη λύση ως πρώτο πλάνο. Ούτε όμως ήταν και η ύστατη λύση τους. Είναι αναμφίβολο ότι κάθε νέα γενιά που μεγαλώνει, μεγαλώνει με θυμό. Κι ο θυμός δεν έχει γενικό κανόνα αντιμετώπισης. Επαφίεται στον καθένα. Στον κάτοχο.
Στην δική μου κοσμοθεωρία, η εικόνα εξαγριωμένων νεαρών που έχουν περικυκλώσει έναν άνθρωπο και του φωνάζουν, ανεβαίνουν στο γραφείο του, δείχνουν μια διάθεση να τα σπάσουν, αφαιρεί οποιοδήποτε δίκιο κι αν υπάρχει. Όχι μόνο για το στερεοτυπικό περί της γυναίκας του Καίσαρα. Αλλά και για την ουσία του πράγματος.
Τέτοιες συμπεριφορές, τις οποίες ειρήσθω εν παρόδω η κυβέρνηση που είναι ο δέκτης τους τώρα τις έχει χαϊδέψει στο παρελθόν, δεν απέχουν πολύ από άλλες χειρότερες. Η εμπειρία όλων μας έχει δείξει ότι αν γίνει μία έκπτωση στο νόμο της ζούγκλας, θα έρθουν σιγά σιγά και οι επόμενες. Κι αν δεν έρθουν σε αυτή την κατάσταση, θα φυτευτούν και θα ποτιστούν για να εκδηλωθούν σε μια άλλη ευκαιρία.
Το χειρότερο «φυτό» που φανερώθηκε ότι κάνει φωτοσύνθεση σε κάθε έναν από εμάς και δυστυχώς δεν αλλάζει ως νοοτροπία, είναι αυτή η αδολεσχής αντίληψη ότι το να πληρώνουμε φόρους μεταφράζεται σε «μου ανήκουν όλα και μπορώ να μπαίνω στα δημόσια κτήρια όποτε γουστάρω».
Κάποιοι από τους φοιτητές διέταξαν τον υπουργό να φύγει από το γραφείο του γιατί δεν έχει δικαίωμα να κάθεται σε αυτή τη θέση και το καταλαμβάνουν. Κάνουν κατάληψη γιατί έτσι θέλουν. Λες και το υπουργείο ή το κάθε δημόσιο κτήριο τους ανήκει. Ως πότε θα τα βλέπουμε όλα σαν τσιφλίκι μας;
Δεν έχω σκοπό να τσουβαλιάσω, να κολλήσω ταμπέλες στους φοιτητές αυτούς, ούτε να μειώσω το δίκαιο των αιτημάτων τους και την αγανάκτηση που νιώθουν. Το έκαναν οι ίδιοι πριν από μένα και πριν απ΄όλους αυτούς που θα σπεύσουν να χαρακτηρίσουν φιλελέδες, χαρτογιακάδες, βολεψάκηδες, συστημικούς, πασιφιστές και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο αναγράφει το ιδεολογικό τους όρντινο.
Θέλω να ελπίζω πως όταν τα συγκεκριμένα παιδιά μεγαλώσουν και αντικρύσουν φωτογραφίες τους από αυτό το περιστατικό, θα νιώσουν έστω και λίγη μετάνοια. Όχι για τον σκοπό τους. Αλλά για τα μέσα τους. Γιατί είναι τελικά τα μέσα που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα σε αυτό που κατηγορούμε και σε εμάς τους ίδιους.
Δυστυχώς η ζωή δεν είναι ταινία να πεις «θα παίξω με τους κανόνες του άλλου» και στο τέλος θα έχει happy end. Η ζωή στην εποχή μας οφείλει να κλείνει την πόρτα σε έναν εαυτό βίαιο και να κυνηγάει χωρίς οίκτο το δίκιο που έρχεται με εξ ορισμού άγια μέσα.