Σχεδόν ένα 24ωρο μετά το «μαύρο» στο Mega, οι αντιδράσεις για το κλείσιμο του μεγάλου καναλιού συνεχίζονται. Ολοένα και περισσότεροι από αυτούς που συνέδεσαν το όνομά του με το δικό τους -και πολλοί εξ αυτών έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό μέσα από αυτό- εκφράζουν τα συναισθήματά τους. Η κατάσταση δεν διαφέρει σε πολλά από μια κανονική και όχι μεταφορική κηδεία, όπου οι νεκρολογίες και οι επικήδειοι στέκονται στα καλά του «μακαρίτη».
Μάχη αναμνήσεων
Δεν χωρά αμφιβολία πως το Mega θα μας λείψει. Στα περισσότερα «συμβατικά» τηλεκοντρόλ, πριν την εποχή της ψηφιακής πλατφόρμας και της διαδικτυακής τηλεόρασης, είχε «καβατζώσει» το νούμερο 4 στα κουμπιά, καθιστώντας το νούμερο 1 στη συνείδηση του κόσμου. Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, εκείνο το κανάλι έφερε μια κοσμογονία, σημαδεύοντας το τέλος του κρατικού μονοπωλίου και σηματοδοτώντας την νέα εποχή.
Θυμάμαι πως μία από τις πρώτες «προγραμματικές» εξαγγελίες του –τότε- καινούριου καναλιού ήταν η δέσμευση για αυστηρή τήρηση των ωρών μετάδοσης. «Θέλουμε οι τηλεθεατές να βλέπουν το σήμα έναρξης μιας εκπομπής και να μπορούν να συγχρονίζουν τα ρολόγια τους» είχε πει ένα στέλεχος κατά την επίσημη παρουσίασή του.
Τελικά και αυτή, όπως και τόσες άλλες «δεσμεύσεις» ή προσδοκίες που δημιουργήθηκαν, αποδείχτηκε μακρινό όνειρο. Για την ακρίβεια, ο μετασχηματισμός του Mega από λατρεμένη συνήθεια σε προπύργιο διαπλοκής ήταν τόσο μεγάλος που να μην δικαιολογείται αυτή η «μάχη αναμνήσεων» που παρακολουθεί κανείς στο ίντερνετ.
Και Τρέμη και Πρετεντέρης και… και… και… και…
Στο fb και στο twitter ο καθένας έχει να κάνει μια μικρή κατάθεση ψυχής, προσθέτοντας δυο-τρία φορτισμένα, μελαγχολικά, γλυκά λογάκια κάτω από μια φωτογραφία του Μπονάτσου και να αποτίσει έτσι φόρο τιμής στο Μεγάλο Κανάλι που μας τελείωσε. Μακάρι αυτές οι αναρτήσεις να έλεγαν όλη την αλήθεια και να ήταν απολύτως αντιπροσωπευτικές του ρόλου που έπαιξε στον μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας προς το καλύτερο.
Ωστόσο απέναντι σε κάθε Μπονάτσο στους Απαράδεκτους μπορεί να σταθεί ως «εμπειρία Mega» και η… απαράδεκτη σχέση του καναλιού με αυτό που ο κόσμος ονόμασε «διαπλοκή» και το είδε να περνά από το Μεγάλο «πλυντήριο» της tv ώστε να χειραγωγηθεί η κοινή γνώμη και να μεταβληθεί η πραγματική ατζέντα της επικαιρότητας.
Και σε αυτό το «παιχνίδι» όλοι έπαιξαν τον ρόλο τους. Ο καθένας στο βαθμό που του επέτρεψε η συνείδησή του, η ιδεολογία του, η στάση του στη ζωή και ο τρόπος σκέψης του. Δεν μπορεί… Κι εσείς θα έχετε μάλλον να θυμάστε μια-δυο, χίλιες φορές που δοκιμάσατε τις αντοχές και τις ανοχές σας, προσπαθώντας να πνίξετε την έντονη επιθυμία να κάνετε την οθόνη της τηλεόρασης λαμπόγυαλο, εξοργισμένοι από όσα έβλεπαν τα μάτια σας ή έφταναν στ’ αυτιά σας σε ένα δελτίο ειδήσεων που παρουσίαζε η κυρία Όλγα Τρέμη ή στα στρογγυλά τραπέζια της «Ανατροπής» του κυρίου Γιάννη Πρετεντέρη.
Τι ήταν -τελικά- το Mega;
Και κάπως έτσι, φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι τι ήταν –τελικά- το Mega, αν του αφαιρέσεις την ωραιοποίηση που κουβαλά η νοσταλγία για κάτι που χάθηκε; Και η απάντηση είναι πως ήταν το πρότυπο πάνω στο οποίο δομήθηκε ολόκληρο το μιντιακό οικοδόμημα, όπως το βιώνουμε σήμερα. Ένα… matrix, μια εικονική πραγματικότητα, πολλές φορές εντελώς τσακωμένη με την αλήθεια. Η ίδια η πορεία και η μετεξέλιξή του άνοιξε τον δρόμο στο σύγχρονο σκηνικό της ενημέρωσης που παραμένει εντελώς απαξιωμένη και πλήρως καθοδηγούμενη από ανθρώπους που ελάχιστη σχέση έχουν με την αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων.
Σαν άλλος Ρασβάν Λουτσέσκου, πάντως, ο καθένας από εμάς μπορεί να αναφωνήσει «για μένα το Mega ζει» και να μην απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Μπορεί στις οθόνες μας να υπάρχει «μαύρο» στο κουμπί 4, αλλά δεν ισχύει το ίδιο με τα υπόλοιπα… κομβία. Τόσο οι παραδοσιακές δυνάμεις του παρελθόντος, όσο και οι επόμενες που αναδύθηκαν ως νέα τάξη πραγμάτων μετά την απολύτως ενδεικτική για το πού πάμε διαδικασία χορήγησης τηλεοπτικών αδειών, το φανερώνουν.
Μπορεί το Mega ως κανάλι να πέθανε, πρόλαβε όμως να μεταλαμπαδεύσει την κληρονομιά του στους επόμενους. Στους μιντιάρχες σύγχρονου τύπου, που ακολουθώντας τα διδάγματα του χθες, έφτιαξαν αυτό το τραγικό σήμερα και ετοιμάζονται για ένα ακόμη πιο δυστοπικό για την ενημέρωση αύριο.
Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, οι εφημερίδες, ο Τύπος της σύγχρονης Ελλάδας είναι τα «παιδιά» της λογικής του Mega. Όπου η ιδιοκτησία αποφασίζει και οι υπόλοιποι εκτελούν, εγκλωβισμένοι στη λογική του «να υπάρχει μεροκάματο», τη στιγμή που τα αφεντικά κάνουν τις υπόλοιπες δουλειές τους. ΟΚ, στο κουμπί 4 η προπαγάνδα μας τελείωσε. Με τα άλλα κουμπιά, αλήθεια, τι θα γίνει;