Μην το πάρεις προσωπικά, φίλε αναγνώστη. Άλλωστε κι ο ίδιος ο γράφων σε τούτες τις γραμμές που ακολουθούν κομμάτια του εαυτού του αναγνωρίζει. Μέρος κι αυτός της μεγάλης πλειοψηφίας των ανθρώπων που είδαν το (ακόμα ένα) χρυσό μετάλλιο του Πετρούνια -και το αυτόματο πέρασμά του στην αιωνιότητα- ως έναν καλό λόγο για να φτιάξει η δική τους μέρα.
Αν μη τι άλλο, το επίτευγμα του Λευτέρη Πετρούνια που του εξασφαλίζει την είσοδό του στον κόσμο των θρύλων, ήταν μια τεράστια πολυεπίπεδη ευκαιρία. Ένα δώρο, ακόμη μία υπηρεσία που προσέφερε -όχι όποιος κι όποιος, αλλά κοτζάμ παγκόσμιος πρωταθλητής- μπας και καταφέρουμε να δούμε τον κόσμο μας με άλλο μάτι. Από μία οπτική την ύπαρξη της οποίας προτιμάμε ή απλά έχουμε συνηθίσει να αγνοούμε.
Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι ο γιος που κάθε γονιός θα ήθελε να έχει. Αν, όμως, αυτό το «θέλω», αυτή η επιθυμία, είναι αποτέλεσμα των μεταλλίων που κρέμονται στο στήθος του και των επιτυχιών που κουβαλά στους πληγωμένους από τραυματισμούς ώμους του, τότε φίλε αναγνώστη έχουμε χάσει όλη την ουσία.
Προφανώς το να προσδοκάς μεγαλώνοντας το σπλάχνο σου πως αυτό μια μέρα θα γίνει ο κορυφαίος του κόσμου ή ακόμη περισσότερο ο κορυφαίος στην ιστορία, δεν μπορεί παρά να είναι μια ουτοπία, πολύ μακριά από τα όρια του εφικτού. Τα απλά μαθήματα, όμως, που ρέουν αβίαστα από την παρουσία και την συμπεριφορά ενός αθλητή τέτοιου βεληνεκούς, είναι τόσο προσιτά που κανείς δεν δικαιούται να αγνοήσει.
Σε έναν κόσμο, τον δικό μας κόσμο της ήσσονος προσπάθειας, της ευκολίας και της πρόχειρης δικαιολογίας, ο Πετρούνιας δεν έχει καμία θέση.
Την Παρασκευή στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής και την Δευτέρα θα βρεθεί στην πολύ πιο αναπαυτική -σε σχέση με τους κρίκους- θέση ενός χειρουργικού κρεβατιού για να υποβληθεί σε μια επέμβαση για έναν τραυματισμό που θα αιτιολογούσε ενδεχόμενη αποτυχία του στην Ντόχα. Εκείνος προτίμησε να αγωνιστεί, να σταθεί απέναντι στον εαυτό του και να βρει τρόπο να νικήσει εκείνον που εδώ και χρόνια είναι ο μοναδικός του αντίπαλος: Τον πόνο.
Το έκανε απλά επειδή έτσι έμαθε να κάνει στην πορεία μιας καριέρας που δεν έμοιαζε πάντα να του επιφυλάσσει τις δόξες και τις τιμές που τώρα δικαίως απολαμβάνει. Και είναι βέβαιο πως ετούτες οι δάφνες που τον συντροφεύουν είναι αποτέλεσμα πρώτα και κύρια αυτής της νοοτροπίας του μαχητή που παλεύει κόντρα στις αντιξοότητες, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το ατόφιο ταλέντο ή το πνεύμα νικητή που αναμφισβήτητα κυλά σε τεράστιες ποσότητες μέσα σε όλο του το «είναι».
Κανένας μας, προφανώς, δεν μπορεί να αντιγράψει το πρόγραμμά του την ώρα που κουμαντάρει το κορμί του, κρεμάμενος από τους κρίκους. Μπορεί, όμως, να κάνει ένα copy της διαδρομής που τον έφερε ως εκεί και ένα paste προσαρμοσμένο στη δική του την ζωή ή εκείνη του παιδιού που μεγαλώνει.
Μαθαίνοντάς του την αξία του αγώνα, την σημασία της προσπάθειας και την ανάγκη της προσήλωσης, ως στοιχεία απαραίτητα για την επίτευξη ενός οποιουδήποτε -ακόμη και πολύ πιο ταπεινού- στόχου. Σε αντιδιαστολή με την πεπατημένη, με την εύκολη προσέγγιση που ψάχνει εναγωνίως μια πλάγια οδό, μια παράκαμψη που θα μας φέρει ύπουλα ένα βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους στο κυνήγι της δικής μας «επιτυχίας».
Πώς να αποκτήσεις έναν γιο που να μοιάζει στον Λευτέρη αν δεν του εμφυσήσεις ανάλογες αξίες; Πώς να απαιτήσεις να σε ξεπεράσει το παιδί σου όταν εσύ είσαι το παράδειγμα που πρέπει να αποφύγει;
Κι εκείνος, ο Πετρούνιας δηλαδή, συνεχίζει τα δωρεάν μαθήματα μέχρι και την ώρα που ετοιμάζεται να ανέβει στο βάθρο. Ακόμη και την στιγμή της απόλυτης αποθέωσης στέκεται σεμνός. Χαρούμενος, ναι. Ευτυχισμένος, σίγουρα. Περήφανος, το δίχως άλλο. Όχι υπερόπτης, αλαζόνας κι υπερφίαλος, μα ταπεινός όπως αρμόζει σε κάθε πραγματικά μεγάλο.
Το διαδίκτυο γέμισε με περισσότερο γαλανόλευκο κι από την 28η Οκτωβρίου χάρη στον Λευτέρη. Που φέροντας το εθνόσημο στο στήθος, κουβάλησε στις πλάτες του μια στάλα πατρίδα. Κανονική πατρίδα. Κανονική Ελλάδα. Κι έδωσε τη δυνατότητα απενεχοποίησης εννοιών που βρωμίζονται καθημερινά από την διεστραμμένη προσέγγιση πατριδοκάπηλων, διατεθειμένων να σφετεριστούν και να οικειοποιηθούν όσα αγαπάμε. Όσα τους επιτρέψαμε εμείς να αγγίξουν και να τα μεταχειρίζονται σαν να ‘τανε δικά τους, λερώνοντάς τα και υποβιβάζοντάς τα στο επίπεδο που θέλει το φανατισμένο και φασιστικό μυαλό τους.
Αυτός ο μέγιστος αθλητής, είναι ο γιος που θα ήθελες να έχεις. Που θα ήθελα κι εγώ να έχω, αδελφέ μου.
Εσύ κι εγώ πρέπει να σκεφτούμε ποια ήταν η τελευταία πράξη που κάναμε για να εξασφαλίσουμε πως κι άλλοι σαν τον Λευτέρη θα ανθίζουν μέσα στο νοσηρό περιβάλλον που δημιουργούμε με τις συμπεριφορές μας. Πότε ήταν η τελευταία φορά που με την στάση μας ευνοήσαμε την ανάπτυξη τέτοιων προσωπικοτήτων και -σε τελική ανάλυση- τέτοιων ανθρώπων. Αθλητές με τις επιτυχίες του Πετρούνια βγαίνουν μια φορά στα εκατό χρόνια, αλλά ανθρώπους με τον χαρακτήρα του Λευτέρη θα έπρεπε να δημιουργούμε κάθε μέρα. Το ότι δεν το κάνουμε είναι ξεκάθαρος μάρτυρας της δικής μας, ατομικής και συνολικής ως κοινωνία, αποτυχίας. Ας μην ευχόμαστε, λοιπόν, να είχαμε ένα παιδί σαν αυτό, αλλά ας «φτιάξουμε» τέτοια μπολιάζοντάς τα με την εικόνα του, όχι απαραίτητα την στιγμιαία στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, αλλά με εκείνη των ωρών της ατέρμονης προσπάθειας ως απαραίτητης προϋπόθεσης για κάθε λογής προσωπική επιτυχία.