Οι Έλληνες οπαδοί κατάφεραν να εξάγουν αθλητικό πολιτισμό ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου, στην αφιλόξενη Μελβούρνη της Αυστραλίας. Η απόσταση και το κουραστικό ταξίδι δεν τους εμπόδισαν να δώσουν το παρών και να στηρίξουν με μανία το είδωλό τους. Τον Στέφανο.
Η μεγαλειώδης πορεία του 20χρονου τενίστα μας, του Έλληνα τενίστα, του λεβέντη μας με τη ρακέτα και την ροζ κορδέλα, που μας έβγαλε στους δρόμους, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να τον αφήσει μόνο του να πολεμάει με τη ρακέτα τους τους βαρβάρους. Πολλές φορές η ένταση του αγώνα και η λατρεία μας για το άθλημα και τον Στεφανάρα μας μάς έβγαλε και από τα ρούχα μας, απλά θαυμάζοντάς τον από την μικρή οθόνη.
Ειδικά όμως τους οπαδούς, τους ορκισμένους φανς του, τους στεφανοχουλιγκάνους, δεν ντρέπομαι να το γράψω, τους έκανε να χάνουν τον έλεγχο των συναισθημάτων τους. Τα παιδιά που είναι πάντα δίπλα του, στις χαρές και στις λύπες μαζί. Στις νίκες και στις π…ες που μπορεί να φάει από τον Ναδάλ και τον κάθε πουθενά, φουσκωτό από τις πρωτεΐνες και τα βάρη.
Οι χούλιγκανς του Τσιτσιπά έβριζαν τον Ισπανό εν χορώ έξω από το γήπεδο και μετά το τέλος του Αυστραλιανού Open άφησαν το στίγμα τους σε όλη την Αυστραλία.
Το φωτορεπορτάζ που ακολουθεί δείχνει μόνο ένα μικρό μέρος των κατορθωμάτων των τσιτσιποχούλς.
Έβαψαν με τα ελληνικά χρώματα τα κοάλα της χώρας και τους έμαθαν τι σημαίνει ελληνική λεβεντιά.
Γέμισαν με μπαλάκια του τένις τα ποτάμια της Αυστραλίας. Για να θυμούνται όλοι τι σημαίνει Ελλάδα.
Γέμισαν με συνθήματα και την υπογραφή τους την Όπερα του Σίντνεϊ.
Έκαναν ντου σε φάρμες Αυστραλών σπάζοντας ό,τι έβρισκαν.
Μύησαν τα καγκουρώ στον ελληνικό αθλητισμό και τα έμαθαν να αγαπούν τον Στέφανο, την Ελλάδα και το τένις.
Μεταμφιέστηκαν σε Αβορίγινες και τραμπούκισαν όποιον οπαδικό στρατό αντιπάλου συνάντησαν.
Γέμισαν όλα τα γήπεδα τένις της χώρας με τη μόνη μεγάλη αλήθεια.