Όλοι μας έχουμε διαπιστώσει (σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα και με οδυνηρό τρόπο) ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν τι θέλουν.
Σπανίως γνωρίζουν τι είναι αυτό που τις ικανοποιεί -αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάτι τέτοιο.
Με αφορμή ωστόσο ένα πολύ στενάχωρο γεγονός, τον θάνατο του Luke Perry, θυμάσαι ότι υπάρχουν και πράγματα στα οποία είναι εντελώς κατασταλαγμένες.
Πρόσωπα που τις ενώνουν. Και καταστάσεις όπου έχουν ξεκάθαρη προτίμηση.
Όπως ήταν το μεγάλο (υποτιθέμενο) δίλημμα:
Μπράντον ή Ντίλαν.
Τώρα που περάσανε τα χρόνια και το «κακό παιδί» του Μπέβερλι Χιλς έγινε δυστυχώς μακαρίτης, μπορούμε πια να το παραδεχθούμε.
Δεν υπήρχε κανένα απολύτως δίλημμα. Τουλάχιστον όχι για τη συντριπτική πλειοψηφία των κοριτσιών.
Γιατί ναι, τα περισσότερα αγόρια στην κόντρα των δυο για την καρδιά της Κέλι υποστήριζαν τον κατσίφλωρα με τη χωρίστρα.
Ο βαρύμαγκας με τη φράντζα, τη φαβορίτα και το αλανιάρικο βλέμμα τους θύμιζε τον «εξωσχολικό» που ξελόγιαζε το γκομενάκι για το οποίο η καρδιά τους έπαιζε παλαμάκια.
Για τα κορίτσια όμως (όσο κι αν μας εκνεύριζε αυτό) το ματσάκι Μπράντον-Ντίλαν δεν ήταν καν ντέρμπι. Ήταν… διπλό από ημίχρονο.
Θες το προφίλ του «περπατημένου», που (αν και έφηβος) έχει προλάβει ήδη να φάει στραπάτσα στη ζωή του;
Θες το στιλάκι του αντισυμβατικού, που αδιαφορούσε για σχολεία και διαβάσματα και μόνη του έννοια ήταν να κάνει σερφ και να πηδάει;
Θες το μαγκιόρικο ύφος με τα μισόκλειστα μάτια και τη βραχνή φωνή, που συνδυαζόταν με καταχρήσεις, μπλεξίματα και συνεχείς επιδείξεις αντριλικιού;
Όλα αυτά μαζί έφτιαχναν ένα πακέτο «κακού παιδιού» που διαχρονικά (και όχι μόνο εκείνη την εποχή) αρέσει στις γυναίκες.
Πόσω μάλλον όταν συγκρινόταν με το απόλυτο ξενέρωμα: Με τον εκνευριστικά αψεγάδιαστο Γουόλς.
Εξαιρετικός μαθητής. Φοβερός γιος. Ο καλύτερος στο μπάσκετ. Αρχισυντάκτης στην εφημερίδα του σχολείου.
Τόσο εξοργιστικά τέλειος που στο τέλος καταντούσε βαρετός. Τόσο επιτυχημένος και ιδανικός που έκανε… υποχρεωτικό να τον συμπαθήσεις.
Τόσο προβλέψιμα αψεγάδιαστος που έκανε τον Ντίλαν να μοιάζει στα μάτια των κοριτσιών ακόμα πιο ενδιαφέρων.
Εξάλλου τι θα ‘χε να πει από τη ζωή του αυτός ο χαρτογιακάς προάγγελος του Τζάστιν Μπίμπερ μπροστά στα χουνέρια που είχε αντιμετωπίσει ο ΜακΚέι:
Πατέρας με μπλεξίματα, ο οποίος εντέλει δολοφονήθηκε. Γάμος που τον έριξε στα δίχτυα της μαφίας. Τραβήγματα με κομπίνες και ναρκωτικά.
Τι να λέμε τώρα…
Την ώρα που η μεγαλύτερη σκοτούρα του Μπράντον ήταν γιατί πήρε 19 (και όχι 20) στην Άλγεβρα, ο Ντίλαν έβλεπε την κοπέλα του να πεθαίνει στα χέρια του από σφαίρα που προοριζόταν για τον ίδιο από τον πατέρα της!
Πώς να μην έκαναν λοιπόν σαν παλαβά τα κοριτσάκια για πάρτη του; Πώς να προτιμούσαν τον άλλον τον σιδερωμένο που ήταν σαν να απέδρασε από διαφήμιση του Merito;
Και πώς το ίδιο το αντικείμενο του πόθου, η Κέλι Τέιλορ, να μην καταλήξει τελικά στην αγκαλιά του λογοτιμήτη αλανιάρη από το να διαλέξει την ωραιοποιημένη εκδοχή απουσιολόγου;
