Εντάξει, το μουσικό επίπεδο της Eurovision είναι ούτως άλλως χαμηλό. Ακόμα κι αν για κάποιο περίεργο λόγο είσαι φανατικός οπαδός της διοργάνωσης, δεν περιμένεις ν’ ακούσεις κομμάτια που θα γράψουν ιστορία. Και είναι γεγονός ότι ακόμα και τραγούδια που νίκησαν στο παρελθόν θα μπορούσαν εύκολα να χαρακτηριστούν «ηχορύπανση».
Σε αυτή την «κακοποίηση» λοιπόν που υφίσταται συχνά η μουσική στον συγκεκριμένο διαγωνισμό εννοείται ότι έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας (παρότι φέτος η ελληνική συμμετοχή με την Αμάντα Γεωργιάδη είναι αν μη τι άλλο αξιοπρεπής).
Ότι έχουμε συμβάλλει ως χώρα στο να πληγωθούνε αυτάκια και ματάκια. Με συμμετοχές-μνημεία κακογουστιάς, που έμειναν ανεξίτηλα στη μνήμη για την παταγώδη αποτυχία τους.
Όπως, για παράδειγμα, τα εξής:
Κλόουν – Αφροδίτη Φρυδά (1988)
Από πού να πρωτοξεκινήσεις; Από το φόρεμα-τσιχλόφουσκα της (συμπαθέστατης κατά τ’ άλλα) καλλιτέχνιδος; Από το κενό (χρησιμότατο για να στερεώνεις το τσιγάρο) στην οδοντοστοιχία του παρτενέρ; Ή από τον αφόρητα επαναλαμβανόμενο στίχο «κλόουν, κλόουν, είμαι ο κλόουν», λες και δεν το πιάσαμε με την πρώτη; Αν και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί σε γραφικότητα με την κραυγή «χα-χα-χα-χα» που θα ‘κανε το «It» να μοιάζει… γατάκι.
Χωρίς Σκοπό – Χρήστος Κάλοου και Wave (1990)
Η συμμετοχή της συγκεκριμένης χρονιάς ήταν ακριβώς αυτό που έλεγε ο τίτλος του κομματιού: Χωρίς σκοπό! Βασανιστικά αργό, υπερβολικά γλυκό και τελικά… νερόβραστο, το τραγούδι μοιάζει σήμερα πιο ντεμοντέ και από το μαλλί-λασπωτήρα του ερμηνευτή. Και να σκεφτείς ότι η μοίρα «προειδοποίησε» όταν η ελληνική αποστολή έχασε το πούλμαν για να πάει στον τελικό. Κι ενώ είχε μια ωραιότατη ευκαιρία να σωθεί, πήγε με… περιπολικό και πήρε εντέλει τη 19η θέση.
S.A.G.A.P.O. – Μιχάλης Ρακιντζής (2002)
Τόσο γραφικό, τόσο περίεργο, τόσο κακόγουστο, που κατέληξε στο τέλος να είναι… συμπαθητικό! Η αλλόκοτη κομπανία του Ρακιντζή (που έμοιαζε περισσότερο με άσβερκους μηχανοκίνητους μπράβους παρά με καλλιτέχνες-οργανοπαίχτες) καταποντίστηκε στη 17η θέση. Δεν… agapithike από το κοινό, θα έλεγε κάποιος με αίσθηση χιούμορ επιπέδου Δελφιναρίου. Παρά την ατελείωτη γιούχα που έφαγε ωστόσο, καθιερώθηκε (τουλάχιστον) ως μνημείο μουσικής καλτίλας.
Never Let You Go – Μαντώ (2003)
Ανέκαθεν η επιλογή μπαλάντας έμοιαζε καταδικασμένη για την Ελλάδα στο διαγωνισμό. Ακόμα κι αν ήταν ένα σχετικά αξιοπρεπές κομμάτι, όπως αυτό που στείλαμε το 2003. Ακόμα κι αν το ερμήνευε μια καταξιωμένη τραγουδίστρια, όπως ήταν εκείνη την εποχή η Μαντώ. Ακόμα κι αν είχαν προσφερθεί δυο επιπλέον λόγοι (που ασφυκτιούσαν μέσα στο κορδονάτο δερμάτινο ντεκολτέ) για να δελεαστεί το κοινό της… Γιουροβύζιον!
Argo – Utopian Land (2016)
Η απόπειρα να παντρευτεί το παραδοσιακό σκέλος με το ραπ είχε ως αποτέλεσμα όχι απλά… διαζύγιο, αλλά μια μουσική τερατογένεση. Ένα κομμάτι «αναποφάσιστο» και αδύνατο να το κατατάξεις σε κάποιο είδος. Για να εκμηδενιστεί λοιπόν η πιθανότητα να χρειαστεί να το ξανακούσει, το κοινό της διοργάνωσης το άφησε με συνοπτικές διαδικασίες εκτός τελικού.