Είναι ένα από τα πιο ενοχλητικά φαινόμενα σε κουβέντα.
Μια ολοκληρωτικά προβλέψιμη και εκνευριστικά αναπόφευκτη αντίδραση συνομιλητή.
Μια διαχρονική μάστιγα που νομίζεις ότι τη βιώνεις ξανά και ξανά (απλώς με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά).
Πώς τρελαίνεσαι λοιπόν όταν διαπιστώνεις ότι 30 χρόνια ήταν καθεστώς το ΠΑΣΟΚ, αλλά τώρα σε σχετικές συζητήσεις διαπιστώνεις ότι… κανείς δεν το έχει ψηφίσει ποτέ;
Ε, το ίδιο συμβαίνει από την ανάποδη με κάποια συγκεκριμένα σημαντικά γεγονότα.
Όταν συνέβησαν ΟΛΟΙ ήταν παρόντες. Στατιστικά αδύνατος αριθμός ανθρώπων ήταν αυτόπτες μάρτυρες.
Θαρρείς (από την ανάγκη τους να πουν «ήμουνα κι εγώ εκεί») ότι δεν έλειπε ΚΑΝΕΙΣ από εκεί τη συγκεκριμένη ημέρα.
Όπως, για παράδειγμα, στις εξής περιπτώσεις:
Πολυτεχνείο
Αν δεν ήξερες το μέγεθος του χώρου και βασιζόσουν στις μαρτυρίες όλων όσων (υποτίθεται ότι) βρέθηκαν εκεί, θα πίστευες ότι το Πολυτεχνείο είναι περίπου σαν το ΟΑΚΑ. Όλοι είχαν ξεσηκωθεί, όλοι έσπευσαν να συμπαρασταθούν με κάθε τρόπο στους φοιτητές, όλοι έδωσαν τον αγώνα τους εναντίον της χούντας. Και ανεξαρτήτως αν πάμπολλοι απ’ όσους το ισχυρίζονται δεν πέρασαν… ούτε απέξω εκείνες της μέρες, είναι αναμφισβήτητο ότι κάμποσοι το χρησιμοποίησαν και ως «παράσημο» για να χτίσουν πάνω του πολιτικές καριέρες.
Θύρα 7 τη μέρα της τραγωδίας
Ακόμα και σε ένα τόσο οδυνηρό θέμα, ακόμα και με τόσο τραγική αφορμή, ο μέσος φανφαρολόγος Έλληνας θα επωφεληθεί της ευκαιρίας να τραβήξει το ενδιαφέρον. Σαν να είναι υποχρέωσή του να εκφέρει άποψη (πόσω μάλλον μαρτυρία) για τα πάντα, μόλις ακούσει σχετική συζήτηση θα σπεύσει να σημειώσει ότι ήταν παρών. Ακόμα κι αν δεν είναι Ολυμπιακός, θα σου πει «τότε πηγαίναμε όλοι και καθόμασταν ανακατεμένοι». Και είτε θα ισχυριστεί (αν είναι σεμνός) ότι βρισκόταν σε άλλη θύρα, είτε θα βάλει και σάλτσα λέγοντας «ήταν να πάω στην 7, αλλά αποφάσισα τελευταία στιγμή να πάω αλλού».
Φαντάρος την εποχή των Ιμίων
Κρίμα που (στην πλειοψηφία τους) πουλάνε φούμαρα. Κρίμα που απλώς θέλουν να πάνε με το ρεύμα. Κρίμα που δεν ισχύει το πόσοι (λένε ότι) υπηρετούσαν τη θητεία τους την εποχή της κρίσης των Ιμίων. Όχι πόλεμο με την Τουρκία, αλλά πόλεμο και με τις ΗΠΑ κερδίζαμε (που να μη χρειαζόταν να τις ευχαριστήσει κιόλας ο Σημίτης μετά). Στρατιωτικές ιστορίες που απλώς γύρευαν μια αφορμή για να ειπωθούν, περιγραφές γεγονότων «από μέσα» και φυσικά όλοι θυμούνται -κουνώντας σκωπτικά το κεφάλι- που βρίσκονταν σε επιφυλακή στη μονάδα τους. Ναι ok, μας πείσατε…
Τελικός Ευρωμπάσκετ του ‘87
Θα μπορούσε εύκολα στη θέση του να βρίσκεται ο τελικός του Euro 2004 στο ποδόσφαιρο. Θα είχε βάση όμως, γιατί ναι: Στην Πορτογαλία ταξίδεψε τότε κάθε καρυδιάς καρύδι. Ενώ ο τελικός του Ευρωμπάσκετ το 1987 θα έπρεπε να έχει διεξαχθεί μπροστά σε εκατομμύρια θεατές αν όντως ίσχυε το πόσοι δηλώνουν παρόντες. Λες κι ήσουν λιποτάκτης αν για κάποιο λόγο έλειπες. Λες και αν γίνει οικογενειακή συγκέντρωση όπου το φέρε κάποια στιγμή η κουβέντα, είναι ντροπή να μην πεταχτεί ο ενθουσιώδης (και συνήθως ψευτράκος) θείος ν’ αναφωνήσει «μέσα ήμουνα».
