Θα μπορούσε κάποιος να μας αποκαλέσει βλάχους ή μπας κλας για όσα πρόκειται να υποστηριχθούν στο παρόν κείμενο. Όμως δεν θα παρεκκλίνουμε των θέσεων μας ούτε εκατοστό.
Υπάρχουν κάποια μέρη που είναι αποδεκτό να φας κάτι και να συνδυάσεις το θέαμα με άρτον, αλλά δεν είναι και μπάτε σκύλοι αλέστε. Πρέπει να υπάρχει ένας περιορισμός επιλογών. Το σινεμά για παράδειγμα δεν είναι μέρος για να φέρεις τάπερ με κεφτεδάκια. Κάτι που δεν είναι επιστημονική φαντασία, αν δούμε πόσο εμπλουτίζουν τα σινεμά, ιδίως τα θερινά, το μενού τους.
Ποπ κορν και ντορίτος ή πατατάκια είναι αρκετές επιλογές. Δεν πάμε να δούμε ταινία για να χορτάσουμε. Είναι σαν να πας σε εστιατόριο και να του ζητάς να βάλει προτζέκτορα και πανί για προβολές ταινιών.
Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για την παραλία. Πέραν του ζητήματος των σκουπιδιών που είναι μεγάλο, είναι κι ένα ζήτημα πρακτικό κατά κάποιον τρόπο.
Στην παραλία δεν πας για να φας. Πας για να βουτήξεις, να δροσιστείς, να κάνεις ηλιοθεραπεία, να παίξεις ρακέτες ή βόλεϊ αν θες. Ως εκεί. Σε πιάνει προφανώς μια λιγούρα. Ένα τοστ, ένα σάντουιτς, ένα παγωτό, ένα φρούτο είναι μια χαρά για να σε κρατήσουν μέχρι να πας να φας ένα κανονικό φαγητό είτε σπίτι είτε μετά σε κάποιο μαγαζί.
Πώς φτάσαμε απ΄αυτό το σημείο στο να σερβίρονται πιατέλες με ποικιλία από σούσι, ακόμα δεν μπορώ να το εξηγήσω. Ναι, προφανώς αυτό ξεκίνησε στα νησιά που φιλοξενούν celebrities του θεάματος και του χρήματος από το εξωτερικό, αλλά γιατί έγινε σχεδόν δόγμα για κάθε πολυτελή χώρο η ύπαρξη αυτής της επιλογής στο μενού; Θες σούσι; Σηκώνεσαι από την ξαπλώστρα, πας να πιάσεις ένα τραπέζι και φάε ό,τι λαχταρά το στομάχι σου.
Είναι και κάπως creepy να τρως σούσι πάνω στην ξαπλώστρα, μπροστά στη θάλασσα. Σαν να πηγαίνεις μπροστά σε μια αγελάδα με μια μπριζόλα στο χέρι. Τύπου «ψαράκια δείτε, τρώω έναν φίλο σας, πολύ νόστιμος».
Αντίστοιχα με το σούσι, το ίδιο ισχύει και για οποιαδήποτε μορφή «καθιστικού» φαγητού. Είχε την πλάκα του όταν ήμασταν μικρά κι η μαμά φόρτωνε στην τσάντα τάπερ με μακαρόνια με κιμά ή με γεμιστά, αλλά αυτές οι εποχές πέρασαν. Η παραλία είναι για σνακ που τα τρως και στο όρθιο, τα πιάνεις με το χέρι και όλα τα συναφή.
Ούτε σούσι, ούτε μπιφτέκια με ρύζι, ούτε φέτα ψητή με σουσάμι και μέλι που έχουν δει κατά καιρούς τα μάτια μας. Ζήτω το τιμημένο κλαμπ, ζήτω τα ροδάκινα που μας κάθεται το κουκούτσι στο λαιμό και κοντεύουμε να πεθάνουμε. Κάτω τα σούσια και τα έθιμα της Μυκόνου!