«Είναι τέλεια η Αθήνα τον Αύγουστο».
«Γιατί να μην είναι όλο τον χρόνο έτσι»;
«Καλά είστε στα νησιά, μη γυρίσετε πίσω».
Πολλές οι παραλλαγές, μια η κεντρική ιδέα.
Να πιστέψουμε, να πείσουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό, για ένα απ’ τα πιο εκνευριστικά κλισέ όλων των εποχών:
Ότι η πρωτεύουσα είναι πανέμορφη τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού!
ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΑΝΤΟΛΕΣ (όπως θα έλεγε διακριτικά και ένας από τους μεγαλύτερους σταρ αυτής εδώ της πόλης).
Επειδή το συγκεκριμένο διάστημα ηρεμεί, κάποιες από τις δυσλειτουργίες της ελαφραίνουν και κάποιες από τις κρυμμένες ομορφιές της όντως αναδεικνύονται αυτό δεν σημαίνει πως η Αθήνα γίνεται ξαφνικά το τελειότερο μέρος για να βρεθείς.
Ναι, είναι ωραία να βρίσκεις εύκολα πάρκινγκ. Να κάνεις τις δουλειές σου χωρίς ουρές. Να απολαμβάνεις μέρη και βόλτες που η πολυκοσμία δεν θα στο επέτρεπε.
Μεταξύ μας όμως, ας το παραδεχθούμε:
Αν είχες την ευκαιρία να ήσουν αλλού, θα ήσουνα. Δεν είναι τόσο ότι ευχαριστιέσαι τη φάση «Αύγουστος στην Αθήνα», όσο η ανάγκη να την ωραιοποιήσεις.
Και αγγίζεις τα όρια της αυθυποβολής όταν επιχειρηματολογείς για το πόσο ωραία είναι που -στη ντάλα του καλοκαιριού- εσύ βρίσκεσαι στο ίδιο μέρος που κατοικείς (και καταριέσαι) όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Μόλις περάσει λοιπόν το πρώτο δεκαήμερο του μήνα (και ενώ έχει αρχίσει ήδη ν’ ακούγεται η γραφική ευχή «καλή Παναγιά») ξεκινά η επίθεση αγάπης μέσω των social media στην Αθήνα.
Το σχετικό ποστάρισμα είναι σχεδόν τόσο «υποχρεωτικό», όσο το ν’ ανεβάσεις απόσπασμα του «Τσίου» τον Δεκαπενταύγουστο.
Όλοι μαζί στον αγώνα να στρουθοκαμηλίσουμε ότι είναι υπέροχα που βρισκόμαστε στο Γκάζι, την Καισαριανή, το Ίλιον και τη Γλυφάδα (για να μη λες ότι δεν επιλέγω και ωραία μέρη) αντί να βρισκόμαστε στην Κρήτη, τη Σαντορίνη, τη Μύκονο και την Κεφαλονιά.
Η αλήθεια όμως είναι μια: Εφόσον βρίσκεσαι Αύγουστο στην Αθήνα, η διάθεσή σου είναι ήδη κακή:
Αν έχεις πάει διακοπές, ζηλεύεις αυτούς που τις περνούν εκείνο το διάστημα. Αν δεν έχεις πάει, είσαι για τα καλά μπουχτισμένος (παρακολουθώντας πάνω από δυο μήνες τους άλλους στο facebook να κάνουν βουτιές και να πίνουν τεκίλες στα μπιτσόμπαρα).
Κι έπειτα οι συνθήκες για να κάνεις κάτι που θα φχαριστηθείς εκτός δουλειάς μόνο ευνοϊκές δεν είναι: Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) οι φίλοι σου λείπουν με άδειες.
Πολλά μαγαζιά είναι κλειστά και άλλα υπολειτουργούν. Την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου ούτε περίπτερο δεν βρίσκεις ανοιχτό.
Οι αναπόφευκτες συγκρίσεις με αυτό που ζεις όλο τον υπόλοιπο χρόνο σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε μια πόλη εγκαταλελειμμένη. Αυτή η ησυχία σου τρυπάει τ’ αυτιά.
Στην τελική, ρε μάστορα, αν ήθελες ησυχία, δεν θα είχες επιλέξει την Αθήνα για να ζήσεις.
Ακόμα και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της συγκεκριμένης περιόδου (η απουσία κίνησης στους δρόμους) αν το καλοσκεφτείς γυρίζει σε μειονέκτημα στο τέλος.
Γιατί το διάστημα των ημερών είναι τόσο μικρό, ώστε ΑΚΡΙΒΩΣ την ώρα που αρχίζεις και καλομαθαίνεις, επιστρέφουν όλοι και επιστρέφεις ανώμαλα στην πραγματικότητα.
Μην το κουράζεις λοιπόν και μην επιχειρείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου και τους άλλους. Αποδέξου το και πάρ’ το χαμπάρι.
Η πιθανότητα να ζηλέψει πραγματικά κάποιος που βρίσκεται αλλού σε διακοπές, διαβάζοντας στάτους «πόσο ωραία είναι η Αθήνα τον Αύγουστο» είναι μικρότερη κι απ’ το ν’ ανοίξεις τηλεόραση τα ξημερώματα και να ΜΗΝ πέσεις πάνω στον κ. Γιώτη να διαφημίζει το θεϊκό, κρυστάλλινο και ολύμπιο, θα έλεγε, νερό.
