Είναι απίθανα τα ψέματα και οι αλητείες στις οποίες καταφεύγουν οι κακοπροαίρετοι προκειμένου να σε πείσουν ότι ήρθε η ώρα να μετακομίσεις και πως όλα θα πάνε καλά. Ψιτ, φίλος… Δεν θα πάνε καλά…
Ότι εκεί που πας θα είναι καλύτερα
Κλεμμένη ατάκα από κηδεία ή μνημόσυνο, ωστόσο βρίσκει εφαρμογή και στις περιπτώσεις που αρχίζεις να γκρινιάζεις πως βαριέσαι να μετακομίζεις. Όλο και κάποιος σατανάς θα βρεθεί να σε χτυπήσει φιλικά στην πλάτη και να σου υπενθυμίσει ότι εκεί που θα πας θα είναι καλύτερα (κούφια η ώρα που τ’ ακούει). Τελικά, σχεδόν ΠΟΤΕ δεν είναι καλύτερα. Και αυτό είναι κάτι που αντιλαμβάνεσαι σε βάθος χρόνου. Για παράδειγμα, αν κι εσύ όπως κι εγώ φεύγεις από ένα σπίτι επειδή δεν έχει θέρμανση για να πας σε άλλο που θυμίζει καζάνι της κολάσεως από τη ζέστη, στην αρχή θα καραγουστάρεις. Τα σπίτια όμως είναι σαν τις γυναίκες, στην πορεία ανακαλύπτεις την αλήθεια. Έτσι, το τσαρδάκι που θεώρησες επίγειο παράδεισο θα μετατραπεί σε καθαρτήριο αργότερα κι αυτό μπορεί να συμβεί για πολλούς λόγους. Ίσως το καλοκαίρι «βράζει». Μπορεί ο γείτονας να αποφασίσει πάνω στην τρέλα του να ξεκινήσει μαθήματα βιολιού ή αυτοάμυνας πάνω στη σύζυγο και τα παιδιά του όταν γυρνά μεθυσμένος τα βράδια. Ίσως το σπίτι να έχει κατσαρίδες. Πιθανό δίπλα σου να υπάρχει μάλιστα κάτι ακόμη χειρότερο από κατσαρίδες. Φοιτήτριες… Ελεύθερες… Δίδυμες… Που θα σου χτυπήσουν την πόρτα για λίγη ζάχαρη… Και φυσικά θα αναγκάσουν το έτερό σου ήμισυ με συνοπτικές και αντιδημοκρατικές διαδικασίες να σε πείσει πως ήρθε η ώρα για μια μετακομισούλα πριν καν ξεπακετάρεις από την προηγούμενη.
Ότι θα απαλλαγείς από τη σαβούρα
Άλλο ένα δέλεαρ που σου πασάρουν εκείνοι που θέλουν το κακό σου (δηλαδή την μετακόμιση) είναι πως θα αποτελέσει ιδανική ευκαιρία για να κλείσεις μια και καλή τα πάρε δώσε με το παρελθόν. Όχι, όταν λέμε θα απαλλαγείς από τη σαβούρα ΔΕΝ εννοούμε την πρώην σου, αλλά ότι επιτέλους θα βρεις το κουράγιο να ξεφορτωθείς όσα μαζεύεις τα τελευταία χρόνια και αρνείσαι να πετάξεις. Στην πράξη, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όταν τελικά ανοίξεις την κούτα με τα μεμοραμπίλια αρχικά ξεφτιλίζεσαι σε όποιον άλλον είναι μπροστά, όταν για παράδειγμα ενώ γράφει απέξω «φωτό Γυμνάσιο» αποδεικνύεται πως εκεί μέσα βρίσκονται (στην καλύτερη περίπτωση) οι τόμοι «Ερωτικής Αρμονίας», «Ταρατατά» και «Διάβασέ Με» που είχες βουτήξει από τον αδερφό σου την περίοδο που ανακάλυπτες τη γυναικεία ανατομία και μέσω αυτής τη σεξουαλικότητά σου και πόσα ωραία πραγματάκια γίνονται στη λογική του «Me, myself and I»… Γρήγορα-γρήγορα κλείνεις ξανά τις κούτες (μην πάρει κάνα μάτι κι εκείνο το εισιτήριο από συναυλία των Πυξ Λαξ και δεν σε ξεπλένει τίποτα) και τις κουβαλάς στο επόμενο σπίτι.
Ότι όλα θα γίνουν στο πιτς φιτίλι
Με την ευκαιρία θα ήθελα να βρεθεί ένας χριστιανός (δεκτά και άλλα δόγματα ή θρησκείες) να μου εξηγήσει τι στο καλό είναι το πιτς και πώς από τη Formula 1 βρέθηκε να συνδέεται με τα φιτίλια. Προσπερνώ την άγνοιά μου κι επανέρχομαι στο θέμα μας. Στο πιτς φιτίλι μετακόμιζε μόνο ο Λεόν στην ομώνυμη ταινία. Τσίμπαγε τη γλάστρα του, το οπλοστάσιό του με καμιά 20αριά γκάνια κι ένα προκλητικά ανήλικο κορίτσι το οποίο γούσταρε (και για κάποιο λόγο αυτό θεωρήθηκε οκ όταν βλέπαμε το έργο) κι έπαιρνε τους δρόμους.
Επειδή, όμως, φαντάζομαι κανένας από όσους διαβάζουν δεν είναι επαγγελματίας χίτμαν, με προσωπικότητα που φλερτάρει με τα όρια του ευρέως φάσματος του αυτισμού, ούτε (ελπίζω) συναναστρέφεται με μαθήτριες Α’ Γυμνασίου, τελικά η δική σου μετακόμιση μοιάζει σαν την αποκάτω φωτογραφία. Κατά συνέπεια, περίπου το 85% των πραγμάτων που μεταφέρεις δεν θα τακτοποιηθούν ποτέ και σίγουρα όχι πριν την επόμενη μετακόμιση ή τη συνταξιοδότησή σου (ακόμη κι αν το όριο ηλικίας ανέβει στα 79).
Ότι δε θα κουραστείς καθόλου γιατί θα τα κάνει όλα η μεταφορική
Μέγα ψέμα. Τα μισά τα κουβαλάς ο ίδιος -και καλά- για να μειώσεις την τιμή ή έστω έτσι προσπαθείς να παραμυθιάσεις τον εαυτό σου. Στην πραγματικότητα το κάνεις επειδή είσαι μισάνθρωπος και θεωρείς τους κατά τα άλλα εξαιρετικούς κυρίους της μεταφορικής άξεστα ζώα που δεν θα δείξουν τον παραμικρό σεβασμό στους δίσκους σου, τα cd σου, τη συλλογή από πεταλούδες, το αγαπημένο σου σουβενίρ (μπονγκ) από κάθε ταξίδι στον Άμστερνταμ ή ότι θα σου χαράξουν το φτιαγμένο από πεπιεσμένο χαρτί τραπεζάκι σαλονιού, κλασικό σύμβολο της αθάνατης ποιότητας του ΙΚΕΑ. Ναι, καλά κατάλαβες. Είσαι στα όρια της παράνοιας και σκέφτεσαι όπως η μάνα σου για το σκρίνιο και τα απαίσια μπιμπελό στο σαλόνι της.
Ότι είναι ευκαιρία για ανανέωση
Για να λέμε αλήθειες, αυτό δεν είναι εντελώς μούφα. Εάν όμως δεν κέρδισες ξαφνικά κάνα τζόκερ ή έστω δεν έκλαψες γοερά για κάποιον ξεχασμένο θείο στη Γροιλανδία που την έκανε για τον άλλο κόσμο και σε άφησε μοναδικό κληρονόμο, μάλλον δεν θα είσαι σε θέση να ανανεωθείς τόσο όσο πιστεύεις. Και πώς να το καταφέρεις μπατιρομανίτσα μου με τα ίδια έπιπλα, τις ίδιες συσκευές, τα ίδια διακοσμητικά, τα ίδια χαλιά, τα ίδια χάλια και αυτά τα ξινισμένα μούτρα όταν τα σκέφτεσαι που κουβαλάς από σπίτι σε σπίτι…