Η εθνική Ελλάδας στο μπάσκετ βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Σαράντα λεπτά μακριά από το να βρεθεί στα νοκ άουτ παιχνίδια της οκτάδας ή να γυρίσει σπίτι της χωρίς καν να δώσει αγώνα κατάταξης για τις θέσεις 9-16. Την ήττα-σοκ από τη Βραζιλία ακολούθησε μία παντελώς απογοητευτική επιθετικά εμφάνιση απέναντι στην εθνική των ΗΠΑ, που έπαιζε με ελλείψεις.
Η νίκη στον αγώνα της Δευτέρας με την Τσεχία δεν αρκεί. Χρειάζεται μία διαφορά τουλάχιστον 12 πόντων και η εικόνα των δύο ομάδων μόνο απαισιοδοξία μπορεί να φέρνει στο ελληνικό κοινό. Παρ’ όλα αυτά το μπάσκετ είναι παιχνίδι που μία καλή ημέρα μπορεί να φέρει κάτι διαφορετικό από αυτό που η συνολική εικόνα μίας ομάδας δείχνει.
Μπορεί η ομάδα να αδυνατεί να βάλει ελεύθερο τρίποντο και τα σουτ από τη γωνία να βρίσκουν ταμπλό, μπορεί ο Γιάννης να βρίσκει απέναντί του τοίχους τεσσάρων αντιπάλων και οι πάσες στην περιφέρεια για εκτέλεση από τα 6,75 μ. να φαίνονται μονόδρομος, αλλά το μπάσκετ δεν είναι μονοδιάστατο.
Λύσεις υπάρχουν, κάθε σαραντάλεπτο μπορεί να μελετηθεί ξεχωριστά και να υπάρξει διαφορετικό σχέδιο που θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δύσκολα βγαίνουν λαγοί από το καπέλο, καθώς οι προπονητές δεν είναι μάγοι αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Ίσως αυτά τα «ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙ-ΚΑ πλάγια βήματα του Θανάση», που ούρλιαζε ο εθνικός μας σπορτκάστερ να είναι το σημείο καμπής της επόμενης αναμέτρησης. Ο κρυφός κάβουρας που περπατώντας πλάγια θα σβήσει τον Σατοράνσκι.
Ίσως ο Παπανικολάου θυμηθεί ότι στόχος είναι να μπαίνει η μπάλα μέσα στο στεφάνι και όχι να πετύχουμε όλα τα υπόλοιπα πιθανά σημεία της μπασκέτας.
Ίσως ο κόουτς Σκουρτόπουλος ντυθεί Ομπράντοβιτς και μελιτζανίσει έστω και σε έναν αγώνα. Αυτή είναι η χαρά του μπάσκετ, του αθλήματος των εκπλήξεων. Μήπως περίμενε κανείς ο Βραζιλιάνος αμυντικός να κάνει φάουλ σε ψευτοπροσπάθεια για σουτ από τα 20 μέτρα στα 2” πριν το τέλος, πάνω στον Σλούκα; Όχι. Οπότε γιατί να μην υπάρχει ένα κρυφό όπλο στην φαρέτρα του προπονητή που θα δώσει την πρόκριση;
Αυτό το κρυφό όπλο ερχόμαστε να αναλύσουμε με το φωτορεπορτάζ που ακολουθεί. Το υπερόπλο που θα κάνει σκόνη τους φορμαρισμένους Τσέχους και θα μας στείλει στην οκτάδα.
Ο Γιάννης πείθει τους οργανωτές Κινέζους, που τον λατρεύουν ως MVP του ΝΒΑ, ότι όταν είμαστε στην επίθεση το στεφάνι της μπασκέτας θα έχει 4-5 φορές μεγαλύτερο πλάτος. Στο ημίχρονο θα μεταφέρεται η μπασκέτα στο άλλο μισό του γηπέδου. Χλατς σε κάθε σουτ.
Η ομοσπονδία ντύνει τους περιφερειακούς μας με φανέλες των καλύτερων σουτέρ του κόσμου. Όπως σε κάτι ταινίες που ο πιτσιρικάς βρίσκει παλιά παπούτσια του Τζόρνταν και κάτι μαγικό επεμβαίνει και τον μετατρέπει σε μίνι Τζόρνταν. Κάπως έτσι. Ίσως και μία μάσκα Πόποβιτς για το πρόσωπο του Σκουρτόπουλου θα βοηθούσε.
Όλο το σύμπαν υπερηρώων της Marvel στην υπηρεσία του εθνικού μας προπονητή. Όλο και κάποιο όπλο από αυτά θα βοηθήσει. Ας του τα δώσουμε όλα.
Οι δύο καλύτεροι παίκτες, οι δύο μεγαλύτεροι ηγέτες, οι δύο άνθρωποι που μπορούν στα λόγια να κάνουν τον Παπαγιάννη να νιώσει Ολάζουον φορούν την φανέλα με το εθνόσημο και ρίχνονται στο παρκέ. ΚΑ ΤΑ ΠΛΗ ΚΤΙ ΚΗ κίνηση από την ομοσπονδία. Θα το πάρουν μόνοι τους, στα λόγια. Ποιος Τσέχος θα τους αντέξει 40 λεπτά;
Γύρος και ντονέρ, μπριζολάκια και παντσέτες, καλαμάκια και γεμιστό κεμπαμπάκι πολίτικο από τα χεράκια του κόουτς Σκούρτ, θα κάνει τους Τσέχους να λυγίσουν και να βουτήξουν με τη μούρη μέσα στις ποικιλίες κρεάτων του έμπειρου ψήστη. Μόνο σόδες μετά και ξάπλα στον πάγκο. Το +12 θα έρθει περπατώντας.
Πολλά σκόρδα και ένα τεράστιο μάτι. Είμαστε ξεκάθαρα ματιασμένοι. Έτσι θα μπουν τα σουτ, έτσι θα τρέξει η ομάδα στο τρανσίσιον, έτσι θα βγει η δουλειά του προπονητή. Φτου, φτου, άλλο κακό να μη μας βρει.
Ο κόουτς Σκουρτόπουλος αποφασίζει να ακολουθήσει τη συνταγή της επιτυχίας της Σαϊτάμα το 2006 και φέρνει τον Σοφοκλή Σχορτσανίτη στην ομάδα. Όχι όμως για να παίξει. Ο Μπιγκ Σόφο ρε ρόλο «πόρτας» δεν αφήνει κανέναν Τσέχο να μπει στον αγωνιστικό χώρο. Όχι αν τολμούν ας προσπαθήσουν να μπουν να κάνουν ζέσταμα. Η Ελλάδα παίρνει το ροζ φύλλο αγώνα στα χαρτιά. Ο Σοφοκλής είναι ο MVP του αγώνα.