Κατά καιρούς έχουμε μπει όλοι στο τριπάκι.
Πάνω στη στενοχώρια που βλέπουμε κάποιον δικό μας να υποφέρει, πάνω στην αμηχανία, πάνω στην προσπάθεια να τον κάνουμε γρήγορα να νιώσει καλύτερα όλοι έχουμε πέσει στην παγίδα.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν πρόκειται για μια μίνι μάστιγα. Για ένα φαινόμενο που είναι καθήκον όλων μας να παταχθεί.
Για μια αστειότητα που καταντάει πολύ εκνευριστική όταν εκδηλώνεται:
Τις κλισέ, ανούσιες (και κατά συνέπεια ηλίθιες) συμβουλές που όλοι λέμε ή ακούμε…
Όπως, για παράδειγμα, οι εξής:
«Μην αγχώνεσαι»
Τέλεια! Πώς δεν το είχα σκεφτεί μόνος μου ότι η καλύτερη λύση όταν αγχώνομαι για κάτι είναι… να μην αγχώνομαι; Πραγματικά σωτήρια παρέμβαση. Αυτομάτως σε κάνει να αναθεωρείς, να βλέπεις με άλλο μάτι τα πράγματα, να υπολογίζεις ψυχραιμότερα τις καταστάσεις. Με το πού φτάνει στ’ αυτιά σου ξέρεις ότι έχεις να κάνεις μ’ έναν φίλο που (δεν πετάει την πρώτη κλισεδούρα που θα του ‘ρθει στο μυαλό αλλά) θα σε βοηθήσει πραγματικά να πάρεις τα πάνω σου.
«Μη στενοχωριέσαι»
Άλλη πρωτότυπη -και κυρίως δραστική- παροχή συμπαράστασης. Έχεις τον πόνο σου επειδή πέθανε κάποιος δικός σου, έχεις τις σκοτούρες σου γιατί χρωστάς λεφτά, έχεις τον νταλκά σου επειδή σε παράτησε η γκόμενα και έχεις και τον εκάστοτε μαλάκα σε κάθε περίπτωση να θεωρεί ως καλύτερη συμβουλή το να μην κάνεις… αυτό που είναι αναπόφευκτο να κάνεις: Να στενοχωριέσαι. Εφάμιλλης γραφικότητας οι γενικόλογες προτροπές «μη χαλιέσαι», «μη μασάς», κλπ.
«Μην κάνεις έτσι»
Θα μπορούσε να έχει συμπεριληφθεί στο προηγούμενο, αλλά (πρέπει να) θεωρείται μια κατηγορία από μόνο του. Γιατί τα «μην αγχώνεσαι» και «μην στενοχωριέσαι» είναι μεν πρόχειρες συμβουλές, αλλά λένε τουλάχιστον κάτι. Δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό, αλλά αναφέρονται τουλάχιστον σε κάτι συγκεκριμένο. Σε αντίθεση με το παντελώς αόριστο, τέρμα αμήχανο, αδιανόητα ρηχό και ορισμό της ατάκας-ξεπέτα «μην κάνεις έτσι».
«Υπάρχουν και χειρότερα»
Είναι μια γενική αλήθεια. Πέρα από εξαιρετικά τραβηγμένες καταστάσεις, η δυσκολία που περνάς δεν είναι κάτι πρωτοφανές στα χρονικά. Κοίτα όμως μια λεπτομέρεια: ΣΤ’ ΑΡΧ…Α ΣΟΥ (ή δεν σ’ ενδιαφέρει τελοσπάντων, για να το πούμε κομψά) όταν έχεις ένα πρόβλημα αν το ίδιο πρόβλημα απασχολεί και κάποιον άλλον. Όταν το σκεφτείς αργότερα μπορεί να πάρεις κουράγιο. Εκείνη την ώρα όμως η σχετική υπενθύμιση δεν σε κάνει να αισθανθείς και πολύ καλύτερα.
«Μην το πάρεις στραβά»
Μια ατάκα-αυτογκόλ. Μια φράση που αναιρεί τον εαυτό της: Γιατί αν χρειαστεί να ξεκινήσεις κουβέντα σε κάποιον λέγοντας «μην το πάρεις στραβά», πρέπει να το θεωρείς δεδομένο: ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙ ΣΤΡΑΒΑ. Όχι επειδή είναι εύθικτος, στραβόξυλο ή εκνευρισμένος. Αλλά επειδή ήδη τον έχεις προετοιμάσει ότι αυτό που θα του πεις θα είναι άσχημο. Τον έχεις προκαταβάλλει ότι θα χαλαστεί. Και τον διαολίζεις ακόμα περισσότερο όταν δεν του το λες ευθέως, αλλά κάνεις εισαγωγή…
