Τα περίεργα κουρέματα είναι συνηθισμένα στους παίκτες ποδοσφαίρου και μπάσκετ.
Για την ακρίβεια είναι τόσο πολλά που σε κάνουν να πιστεύεις ότι υπάρχει σχετικός όρος στα συμβόλαια των μεγάλων σταρ.
Αν και υπάρχουν λοιπόν πολλοί προπονητές (ειδικά της παλιάς σχολής) που τα κράζουν, η αλήθεια είναι ότι και στις δικές τους τάξεις εμφανίζονται ενίοτε κρούσματα στιλιστικών εγκλημάτων.
Χτενίσματα και κουρέματα που δείχνουν σαν ο κομμωτής τους να… αντιπαθεί σφόδρα τους συγκεκριμένους πελάτες.
Όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, στις εξής περιπτώσεις:
Ντούσκο Ιβάνοβιτς
Τι λόγια να χρησιμοποιήσεις και πώς να περιγράψεις αυτό το έπος; Διαχρονικά παλαβούτσικος και ιδιόρρυθμος, ο Μαυροβούνιος λάνσαρε τον απόλυτο ορισμό της έννοιας «καραφλομαλλιάς»: Μετατρέποντας τον λασπωτήρα που διατηρούσε τα τελευταία χρόνια σε γενναία κοτσίδα. Και πετυχαίνοντας τόσο κραυγαλέα αντίθεση με το ξέφωτο στο μέτωπο, που θα ‘κανε ακόμα και τον ιδρυτή του συγκεκριμένου στιλ, Ευγένιο Πηνιώτη, να δακρύσει από συγκίνηση.
Χουάν Ραμόν Ρότσα
Της ίδιας σχολής με τον Ιβάνοβιτς, μόνο που ο Αργεντινός δεν είχε τόσο θράσος ώστε να κάνει κοτσίδα. Από την εποχή που έπαιζε μπάλα, ο παλαίμαχος του Παναθηναϊκού, κατάφερνε τον δύσκολο συνδυασμό του ν’ ανεμίζει η χαίτη και ταυτόχρονα να… τυφλώνει τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Και όταν έγινε προπονητής του, ταξίδεψε στα πέρατα της Ευρώπης (χάρη στην πορεία ως τα ημιτελικά του Champions League) το λουκ «πίσω μαλλούρα-μπροστά φαγούρα».
Μπάμπης Τεννές
Δεν έχει κάτι κραυγαλέα άσχημο. Δεν είναι extreme (το αντίθετο), δεν προκαλεί το μάτι, δεν δίνει λαβές για ιδιαίτερα σχόλια. Και αυτός ακριβώς ο λόγος -ότι είναι τόσο συγκλονιστικά αδιάφορο- κάνει το μαλλί που διατηρεί εδώ και περίπου 37 χρόνια ο Μπάμπης (ο) Τεννές την επιτομή της μιζέριας: Με χωρίστρα ζυγισμένη λες με μοιρογνωμόνιο και τόσο καλά πατικωμένη στο κεφάλι, ώστε να μοιάζει με βιδωτό μαλλί playmobil.
Βασίλης Παπαχρήστου
Αναλαμβάνοντας σχεδόν πάντα ομάδες που θεωρούνταν καταδικασμένες, έχει κερδίσει μια θέση στην καρδιά κάθε λάτρη της παλιάς καλής Α’ Εθνικής. Σίγουρα όμως δεν θα κέρδιζε ποτέ θέση σε περιοδικό που βρίσκεις σε τραπεζάκι κομμωτηρίου. Γιατί σπανίως εμφανιζόταν σε τέτοιο, καλλιεργώντας μια ατίθαση wannabe αφάνα που ξεχείλιζε από πανωκαύκαλο και κροτάφους και (συνδυαστικά με το εξίσου υπερφυές μούσι) δημιουργούσε την αίσθηση μόνιμου θυμού.
Ότο Ρεχάγκελ
Τον αγαπάμε. Θα τον υμνούμε πάντα και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τι πέτυχε με την Εθνική μας. Αλλά μεταξύ μας, δεν θα τον ξεχάσουμε και για έναν ακόμα λόγο: Επειδή το μαλλί του ήταν από τα πιο… προκλητικά βαμμένα που έχουμε δει ποτέ: Με τις ελάχιστες άσπρες τρίχες στα πλαϊνά (παρόλο που τη χρονιά της κατάκτησης του Euro βάδιζε στα 67) να «καρφώνουν» την κραυγαλέα διαφορά με το σκληρό κομοδινί που ανερυθρίαστα λάνσαρε στην υπόλοιπη κουπ.
