Τον Ιανουάριο του 1994 η Ελλάδα ανέλαβε για τρίτη φορά την προεδρία της ΕΕ και τον Ιούνιο του έτους φιλοξένησε στην Κέρκυρα την Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής, με βασικό ζητούμενο την ένταξη στην Ένωση της Φινλανδίας, της Σουηδίας και της Αυστρίας.
Για να ντύσει πολιτιστικά το γεγονός, το υπουργείο Πολιτισμού είχε αναθέσει στον Λάκη Λαζόπουλο να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με πλάνα από διάφορα μέρη της Ελλάδας, προκειμένου να προβληθεί την ημέρα της συνάντησης. Ο καλλιτέχνης και παραγωγός, που τότε βρισκόταν στην κορυφή της επικαιρότητας λόγω της επιτυχίας των «10 Μικρών Μήτσων», ζήτησε τη βοήθεια του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για τις ανάγκες των γυρισμάτων και πράγματι στην εταιρία παραγωγής του παραχωρήθηκε ένα στρατιωτικό ελικόπτερο τύπου «Χιούι».
Στις 18 Μαΐου του 1994 το συνεργείο έφτασε στην Καστοριά για να πάρει πλάνα από ψηλά από την ευρύτερη περιοχή. Στο στρατιωτικό ελικόπτερο επιβιβάστηκε το τριμελές πλήρωμα και τα τέσσερα μέλη του κινηματογραφικού συνεργείου, ανάμεσα τους ο στενός συνεργάτης του Λαζόπουλου, Βαγγέλης Μολαδάκης. Ήταν ο σκηνοθέτης των «10 Μικρών Μήτσων» και αυτός που είχε αναλάβει να σκηνοθετήσει το ντοκιμαντέρ διαφήμισης της χώρας.
Όλα στην αρχή της πτήσης έβαιναν καλώς, ωστόσο λίγο μετά τις 11 συνέβη κάτι απρόσμενο κι ενώ πετούσε πάνω από τη λίμνη της πόλης. Το ελικόπτερο έκανε έναν απότομο ελιγμό και άρχισε να χάνει ύψος. Ενώ είχε τροχιά σε αντίθετη κατεύθυνση από την πόλη, έκανε ξαφνικά στροφή και χάνοντας ύψος ακούμπησε τα νερά της λίμνης. Οι μαθητές ενός Λυκείου της Καστοριάς, που εκείνη την ώρα είχαν διάλλειμα, έγιναν μάρτυρες της απόκοσμης σκηνής, βλέποντας το ελικόπτερο να βυθίζεται σιγά-σιγά.
Στο σημείο έσπευσαν αμέσως ντόπιοι και λίγο αργότερα περιπολικά και ασθενοφόρα. Οι ψαράδες της περιοχής πρόλαβαν την κινητοποίηση των διασωστικών ομάδων, προσεγγίζοντας το σημείο και ανασύροντας τους τραυματίες. Ένας εξ’ αυτών έπεσε με τα ρούχα στη λίμνη για να τους βοηθήσει να ανέβουν στα ψαροκάικα, καθώς κάποιοι ήταν σε κακή κατάσταση και με δυσκολία επέπλεαν.
Το τραγικό της ιστορίας είναι από τους εφτά επιβαίνοντες ανασύρθηκαν μόνο οι πέντε. Έλειπαν ο Βαγγέλης Μολαδάκης και ο συγκυβερνήτης του ελικοπτέρου Δημοσθένης Κατής. Γρήγορα αποκλείστηκε το ενδεχόμενο να απεγκλωβίστηκαν έγκαιρα οι αγνοούμενοι από το σκάφος και να κολύμπησαν μέχρι κάποιο σημείο της ακτής. Όλα συνηγορούσαν στο απευκταίο σενάριο, αλλά οι εντατικές, πολύωρες έρευνες για τον εντοπισμό των δύο ανδρών δεν είχαν αποδώσει. Βατραχάνθρωποι των Ο.Υ.Κ. έφτασαν στην περιοχή με ένα C-130. Στρατιωτικά ελικόπτερα, σκάφη του Ναυτικού Ομίλου Καστοριάς, αλλά και ντόπιοι εθελοντές «σάρωναν» τη λίμνη από αέρος και νερού.
Ο δραματικός επίλογος γράφτηκε δύο μέρες μετά. Τα πτώματα των δύο ανδρών εντοπίστηκαν τελικά από ψαράδες σε βάθος 13 μέτρων μέσα στον ελώδη βυθό της λίμνης και σε απόσταση περίπου 50 μέτρων από το σημείο πτώσης του ελικοπτέρου. Με τη χρήση μεγάλων συρόμενων αγκιστριών ανασύρθηκαν στην επιφάνεια. Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε ότι αιτία θανάτου ήταν ο πνιγμός.
Προτού το ελικόπτερο βυθιστεί επέπλεε για λίγη ώρα στην επιφάνεια της λίμνης. Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, στο διάστημα αυτό οι Μολαδάκης και Κατής εγκλωβίστηκαν στην άτρακτο και παρασύρθηκαν στο βυθό, εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους πέντε που κατάφεραν να βγουν.
Το τραγικό συμβάν της Καστοριάς την άνοιξη του ’94 είναι ένα από τα πιο μυστήρια δυστυχήματα που έχουν γίνει στην Ελλάδα με εναέρια μέσα. Οι καιρικές συνθήκες ήταν ιδανικές, η πτήση απ’ αυτές που χαρακτηρίζονται ρουτίνας και ηλεκτροφόρα καλώδια, τα οποία ευθύνονται για το 70% των πτώσεων ελικοπτέρων στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν πάνω από τη λίμνη. Εν τέλει ποτέ δεν αναφέρθηκε δημοσίως τι ήταν αυτό που είχε ως αποτέλεσμα να βυθιστεί αργά και βασανιστικά ένα ελικόπτερο μέσα σε μια λίμνη.