Γράφει ο Μάρκος Βούρβαχης
Πολλοί λένε πως τα όνειρα είναι τ’ απωθημένα που κουβαλάμε μέσα μας, άλλοι πάλι ισχυρίζονται πως είναι ασυναρτησίες του μυαλού. Από την άλλη, ο Φρόιντ έλεγε πως ίσως υπάρχει κάτι χειρότερο από το να ξεθωριάσει ένα όνειρο… να χάσεις την επιθυμία να ονειρευτείς και πάλι.
– Ξύπνα θα αργήσεις πάλι στη δουλειά.
– Τι; Ποια είσαι εσύ; Πώς βρέθηκες εδώ μέσα;
– Δε με γνώρισες; Αχ που είναι ο καιρός που ανάμεσα σε χιλιάδες μάτια θα ξεχώριζες τα δικά μου.
– Εσύ; Μα δε γίνεται να είσαι εσύ.
– Εγώ είμαι! Ήρθα γιατί δεν αντέχω να σε βλέπω κάθε βράδυ να παλεύεις με τους εφιάλτες, και να ξυπνάς το πρωί νικημένος.
– Τι περίεργο όνειρο είναι αυτό πάλι; Δε μπορώ να καταλάβω. Έχω τόσα χρόνια να σε δω. Γιατί ήρθες τώρα.
– Αύριο ξημερώνει 14 Φλεβάρη, η μέρα των ερωτευμένων. Θυμάσαι πόσα χρόνια έχεις να κάνεις κάτι όμορφο αυτή τη μέρα;
– Βλακείες! Μια μέρα όπως όλες είναι που έχει γίνει μια καλοστημένη επιχείρηση.
– Οι άνθρωποι κάθε μέρα τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα. Περνάμε όλη μας τη ζωή μέσα στο άγχος κυνηγώντας το χρόνο μα μάταια, αυτός δε σταματά. Πολλές φορές ξεχνάμε ακόμα και να αναπνεύσουμε, γι’ αυτό αυτή η μέρα μας υπενθυμίζει πως πρέπει να θυμηθούμε να αγαπάμε, γιατί αν αφαιρέσεις την αγάπη, η γη είναι ένας τάφος.
– Καλά σ’ εμένα τα λες; Αν θυμάσαι τα έζησα κι εγώ αυτά. Ταπεινώθηκα, πόνεσα, έχασα την αξιοπρέπεια μου για αυτό το πράμα που όλοι λέτε αγάπη. Δες με τώρα που κατάντησα, να είμαι μόνος και να παραμιλάω στον ύπνο μου, Θεέ μου πόσο αστείος φαίνομαι που σου μιλάω;
– Στον έρωτα όταν έχεις σταθερές βάσεις, καλή ανατροφή, σωστές χαρακτηρολογικές δομές, την χάνεις την αξιοπρέπεια σου απέναντι στον άλλον… διαφορετικά είσαι βλάκας. Κάθε λεπτό από την ώρα ενός ερωτευμένου, αξίζει όσο μια ολόκληρη καθημερινή ζωή.
– Πραγματικά δε καταλαβαίνω γιατί μου τα λες τώρα όλα αυτά. Γιατί εσύ;
– Γιατί ζεις τη ζωή σου σαν πεθαμένος… αγνοώντας πως ζεις μόνο μια φορά. Βγες έξω αύριο, ερωτεύσου τον ήλιο που θα σε χτυπάει στα μάτια, ερωτεύσου μια περαστική που θα σου χαμογελάσει. Έχουμε στα χέρια μας το μεγαλύτερο δώρο που υπάρχει και το αγνοούμε θεωρώντας δεδομένο πως θα το’ χουμε κι αύριο.
– Να βγω δηλαδή έξω σαν τρελός και να αρχίσω να γελάω σαν τρελός. Άσε μας μωρέ, κάθομαι και μιλάω σε’ σένα λες και δε ξέρω τι βλακείες έλεγες πάντα.
– Κάποτε δεν ήσουν έτσι, έλαμπες, σκόρπαγες απλόχερα χαμόγελα αψηφώντας τη γνώμη τον άλλον. Κάποτε ήσουν ερωτευμένος, τέτοια μέρα μου έστελνες λουλούδια και χώραγες σ’ ένα κομματάκι χαρτί, όσα άλλοι δε μπορούσαν να πουν με το στόμα.
– Πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω τι σ’ έπιασε και μου τα λες αυτά. Πως γίνεται να είσαι εδώ και να τα λες αυτά;
– Στην αριθμητική της αγάπης, ένα + ένα κάνουν τα πάντα, και δύο μείον ένα ισούται με μηδέν. Βγες έξω κι άδραξε το δώρο που σου έχει δώσει ο Θεός, βάλε αρχή από τη μέρα των ερωτευμένων και γιόρταζε κάθε μέρα. Κάθε μέρα να αγαπάς και να είσαι ευγνώμων για ότι έχεις. Η αγάπη δεν έχει μέρες, έχει στιγμές, κι η ζωή πρέπει να ναι γεμάτη από αυτές τις στιγμές.
– Δε θα συνεχίσω να σου μιλάω γιατί θα νομίζω ότι τρελάθηκα. Χτυπάει το ξυπνητήρι ώρα να σηκωθώ από το κρεβάτι.
– Πήγαινε! Όμως μη ξεχάσεις όπως κάθε πρωί να πάρεις εφημερίδα. Τότε θα με θυμηθείς!
Εκείνο το πρωινό όλα τα κοινωνικά μέσα κι όλες οι τοπικές εφημερίδες είχαν πρώτο θέμα τον τραγικό θάνατο που βρήκε μια γυναίκα, όταν ένας άνδρας που οδηγούσε υπό την επήρεια αλκοόλ, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου και την παρέσυρε.
Η γυναίκα που έχασε τη ζωή της ήταν ο πρώτος του έρωτας, ήταν ο άνθρωπος που δε ξεπέρασε ποτέ. Ήταν ο λόγος που μέχρι να εμφανιστεί στο όνειρο του ζούσε μηχανικά, σα να έκανε αγγαρεία.
Κάθε μέρα που περνάει δε θα ξαναγυρίσει πίσω, όμως καμία μέρα που ξυπνάς και αντικρύζεις τον κόσμο δεν είναι δεδομένη. Γι’ αυτό δώσε της το χρώμα και την αγάπη που της αξίζει σα να είναι κάθε μέρα 14 Φλεβάρη.