Η έκφραση «πρώτη φορά πατέρας» τυπικά είναι λάθος.
Μια φορά γίνεται κάποιος πατέρας, ακόμα κι αν αποκτήσει στη συνέχεια περισσότερα παιδιά και από τον Σπανούλη.
Με κάποιο τρόπο όμως πρέπει να σηματοδοτηθεί αυτή η μοναδική περίοδος στη ζωή ενός άντρα.
Να οριοθετηθεί η φάση κατά την οποία αφήνει μια και καλή το στάδιο του ρεμπεσκέ/cool/καλοπερασάκια και περνάει στο στάδιο του οικογενειάρχη.
Όχι απαραιτήτως με την αυστηρή έννοια του «νοικοκυραίου» που παραιτείται από την υπόλοιπη ζωή και το ρίχνει έξω παρακολουθώντας Σπύρο Παπαδόπουλο τα σαββατόβραδα, αλλά σίγουρα με την έννοια του τύπου που συνειδητοποιεί ότι ΠΡΕΠΕΙ πλέον να γίνει υπεύθυνος.
ΠΡΕΠΕΙ να βρει τον τρόπο ν’ αποδειχθεί ικανός. ΠΡΕΠΕΙ να φανεί αντάξιος όλων αυτών των ασύγκριτων συναισθημάτων που του προσφέρει η γέννηση ενός παιδιού…
Γιατί όσοι έχουν παιδιά το γνωρίζουν και όσοι δεν έχουν πρέπει να το θυμούνται όταν έρθει η άγια εκείνη ώρα:
Πραγματικά τίποτα δεν συγκρίνεται με την ευλογία του να περιμένεις και εντέλει να υποδέχεσαι τον πρώτο άνθρωπο για τον οποίο ΣΙΓΟΥΡΑ θα έδινες τη δική σου ζωή…
Ό,τι κι αν σου έχουν πει, όσο κι αν σ’ έχουν προετοιμάσει, με τίποτα δεν μπορεί να περιγραφεί η στιγμή που (συνειδητοποιείς ότι) γίνεσαι γονιός.
Αυτό το εκρηκτικό κοκτέιλ συναισθημάτων όταν βλέπεις για πρώτη φορά το παιδί σου:
Χαρά. Συγκίνηση. Αγάπη. Άγχος. Ανακούφιση που όλα πήγαν καλά, μα και αδυναμία να συλλάβεις ότι αυτό είναι δικό σου βλαστάρι, αίμα από το αίμα σου.
Όλα ανακατεμένα και σε υπερβολικό βαθμό στο μυαλό σου.
Κι έπειτα το δεύτερο μεγάλο σοκ:
H πρώτη μέρα που γυρίζετε οι τρεις σας (εσύ, η γυναίκα σου και το παιδί) στο σπίτι. Η συνειδητοποίηση ότι πλέον αυτή η ύπαρξη εξαρτάται απόλυτα από εσάς.
Τρομάζεις στη σκέψη «και τώρα τι», αλλά σε καθησυχάζει η σκέψη ότι τόσα δισεκατομμύρια γονείς τα έχουν καταφέρει, γιατί όχι κι εσείς.
Εξάλλου τίποτα από τα άγχη και τις δυσκολίες της νέας καθημερινότητας δεν μοιάζει ικανό να σου χαλάσει τη διάθεση.
Το μωρό είναι τόσο μικρό που φοβάσαι ότι θα το σπάσεις. Κλαίει ανά δέκα λεπτά. Χέζει σαν πολυβόλο. Στα αμολάει αμέσως μόλις το έχεις αλλάξει ή σε κατουράει στα μούτρα (αν είναι αγοράκι).
Η γυναίκα σου ταλαιπωρείται και συνεχίζει να τραβάει το μεγαλύτερο κουπί μετά την εγκυμοσύνη: Δεν βγαίνει έξω, δεν κοιμάται, αγχώνεται, ανά 2-3 ώρες πρέπει να είναι σε ετοιμότητα να θηλάσει.
Και ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Νεύρα. Εντάσεις. Δικαιολογημένα κακή διάθεση. Πάρτι ορμονών και ακαταλαβίστικες εκρήξεις. Άρα νέος εξοπλισμός με υπομονή.
Καταπίνεις τον εγωισμό μαζί με όλα όσα ΘΑ ήθελες ν’ απαντήσεις και χαμογελάς όταν θυμάσαι να σου λένε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης «έλα μωρέ, εννιά μήνες είναι, θα περάσουνε».
Ξέχασαν να σε ενημερώσουν ότι τα (ακόμη πιο) δύσκολα είναι τώρα!
Είπαμε όμως: Τίποτα δεν σε πτοεί. Τίποτα δεν μοιάζει ικανό να σε χαλάσει. Τίποτα δεν μπορεί να μετριάσει τη νιρβάνα που ζεις και το βλαμμένο χαμόγελο που έχει δεθεί στον σβέρκο σου.
Τι κι αν ξεχνάς την ξεκούραση, κοιμάσαι διακεκομμένα, τα μάτια σου αποκτούν σακούλες και μαύρους κύκλους σαν του Πέτρου Ραβούση.
Τι κι αν αγχώνεσαι πλέον για το παραμικρό: Ένα κλάμα, ένα βήξιμο, μια απότομη ανάσα.
Τι κι αν τσεκάρεις ανά δέκα λεπτά αν… αναπνέει και φέρνεις τον παιδίατρο με το παραμικρό στο σπίτι μετά τα μεσάνυχτα.
Μετά από κάθε κρίση άγχους, όταν μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες από πάνω του και απλώς να το κοιτάζεις, εξακολουθείς να γελάς σαν χαζοχαρούμενος.
Κόντρα σε ό,τι πίστευες κάποτε, έρχεται συνέχεια στο μυαλό σου η ατάκα της μάνας σου «όταν θα γίνεις γονιός θα καταλάβεις».
Συγκινείσαι με τα πάντα, πιάνεις τον εαυτό σου να προβληματίζεται από τώρα για την εφηβεία του ή αν θα γίνει σωστός άνθρωπος!
Και παράλληλα… δουλεύεις σκληρά: Με χαζοκουβέντα, με γκριμάτσες, με χειρονομίες. Με ό,τι χρειάζεται για να του αποσπάσεις ένα βλέμμα ή -αν είσαι πολύ τυχερός- ένα χαμόγελο.
Γιατί δεν χρειάζεται να φύγεις περισσότερο από δυο ώρες από το σπίτι για να νιώσεις ότι σου λείπει.
Για ν’ αρχίσεις να μετράς αντίστροφα ώσπου να σχολάσεις από τη δουλειά και να τρέξεις να το ξαναδείς.
Για να επιβεβαιώσεις ότι το αίσθημα ευθύνης που ξεκινά να γιγαντώνεται μέσα σου σε βοηθά πλέον να ξεχωρίσεις τις μαλ…ίες από τα όντως σημαντικά πράγματα στη ζωή.
Και (χωρίς υπερβολή) να νιώσεις ότι κάθε μέρα της ζωής πριν τη γέννηση του παιδιού σου ήτανε μια χαμένη μέρα…
