Δεν ήταν ακριβώς μια ταινία την οποία θα την έβλεπε ο Γούντι Άλεν, για παράδειγμα, και θα ντρεπόταν που επέτρεψε να κυκλοφορήσει ο «Νευρικός Εραστής» του. Ούτε- αν μ’ έναν μαγικό τρόπο μπορούσε να τη δει- θα αποκήρυσσε για χάρη της τον «Μεγάλο Δικτάτορα» ο Τσάρλι Τσάπλιν. Ομοίως, ο Μελ Μπρουκς δε θα έπαιρνε κάμψεις με το που θα πατούσε μπροστά του το play κάποιος και ούτω καθεξής.
ΟΚ, το πιάσατε το νόημα: δε μιλάμε για το κωμικό απαύγασμα της 7ης τέχνης, που οι ατάκες του θα μας συνοδεύουν στον κινηματογραφικό αιώνα τον άπαντα. Πρόκειται για μάλλον μία ελεγχόμενα… χαζή ταινία, η οποία, όμως, είχε τις στιγμές της.
Ο λόγος για το «Θεός για μία εβδομάδα» του 2003, που παρέταξε επί της οθόνης ένα all star cast: τον Βασιλιά των σλάπστικ αστείων, Τζιμ Κάρεϊ, που βρισκόταν ακόμα στα (πολύ) πάνω του τότε, την Τζένιφερ Άνιστον που διέπρεπε στα «Φιλαράκια», τον θεό Μόργκαν Φρίμαν που υποδυόταν αυτό ακριβώς (τον Θεό) και τον Στιβ Κάρελ, που είχε ξεκινήσει τότε τη μαθηματική του εκτόξευση προς τ’ αστέρια.
Το φιλμ πραγματευόταν το πώς ο Κάρεϊ, που γκρίνιαζε ατελεύτητα στην Ανώτερη Ύπαρξη, απέκτησε θεϊκές δυνάμεις και είδε τι εστί βερίκοκο και πόσο δύσκολη είναι η δουλειά του Ύψιστου.
Φυσικά, επρόκειτο για ένα κλασικό Hollywood movie, το οποίο δεν ξέφευγε από τα όρια και προσπαθούσε, όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, να κάνει τα πάντα «σωστά».
Ωστόσο, παρά τα προφανέστατα μειονεκτήματά του, είχε ορισμένες σκηνές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ακόμα και ως «κλασικές». Μία εξ αυτών, μάλιστα, διεκδικεί με αξιώσεις το νούμερο 1 της λίστας με τα πιο καμένα αστεία στο σελιλόιντ.
Αναφερόμαστε σ’ αυτήν που ο Στιβ Κάρελ ετοιμάζεται για την παρουσίαση του δελτίου ειδήσεων, με τον Τζιμ Κάρεϊ να βρίσκεται στο στούντιο και- με τις καινούργιες δυνάμεις που έχει αποκτήσει- να του κάνει την ζωή δύσκολη.
Πρόκειται για χιούμορ δημοτικού (άντε γυμνασίου); Ξεκάθαρα ναι.
Είναι ξεκαρδιστικό; Επίσης ξεκάθαρα ναι.
Δείτε την παρακάτω και θα καταλάβετε το γιατί:
https://www.youtube.com/watch?v=cmlq40G9xK8