Αν βάλεις τα πράγματα κάτω και τα λογαριάσεις σωστά, θα δεις ότι το μιούζικαλ είναι η αντρική απάντηση στη γυναικεία απορία του πώς γίνεται να σου αρέσει το ποδόσφαιρο.
Πρόκειται δηλαδή για μια μορφή τέχνης που απευθύνεται αποκλειστικά σε μυημένους κι εφόσον βρίσκεσαι εκτός εκείνου του στενού κύκλου, δύσκολα μπορείς να βρεις τρύπα να χωθείς. Νιώθεις, με λίγα λόγια, σαν οποιοδήποτε άλλο σπερματοζωάριο εκτός του πρώτου. Παντελώς άχρηστος κι αταίριαστος.
Το μιούζικαλ ως κατηγορία ταινιών δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Σε μία σωστά φτιαγμένη κοινωνία θα ήταν υποσημείωση σε αυτό που ονομάζουμε «Επιστημονική Φαντασία» ή έστω θα έπρεπε να αποκαλείται «Κουλτουριάρικη Φαντασία». Γιατί πώς να εξηγήσεις επιστημονικά τους λόγους για τους οποίους ένα τσούρμο οικοδόμων -για παράδειγμα- αποφασίζει να κατέβει από τις σκαλωσιές και να αρχίσει τα χασαποσέρβικα;
Σωστά! Δεν υπάρχει η παραμικρή εξήγηση για κάτι τέτοιο και αυτό ισχύει στις περισσότερες ανάλογες περιπτώσεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπου τα χορευτικά όντως αποτελούν λογική εξέλιξη της ιστορίας, όπως στην παρακάτω περίπτωση όπου αν είσαι 40άρα χίπισσα στα Μάταλα, ε δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα την ακούσεις.
Όχι ότι στη Σούπερ Λιγκ δεν συμβαίνουν πράγματα που αδυνατείς να καταλάβεις, αλλά κάποια στιγμή έχοντας δει αρκετά παιχνίδια, ειδικά στην τιμημένη ελληνική επαρχία, είναι πολύ απλό και εύκολο να αντιληφθείς τους λόγους για τους οποίους ο τερματοφύλακας της ομάδας γίνεται λιγότερο συνεπής στα αμυντικά του καθήκοντα και νιώθει να ξυπνά μέσα του ο Νουρέγιεφ.
Άσε που αν κάτι τέτοιο το νιώθεις να έρχεται κι έχεις έμπνευση, μπορεί να βγάλεις και κάνα φράγκο, ενώ με Μεταξόπουλο δεν πλούτισε κανείς…
Επιπλέον είναι και θέμα αισθητικής. Δεν εμπνέει ο χώρος. Πού θα δεις μιούζικαλ; Σε σινεμά ή θέατρο. Μπορείς να εκφραστείς εκεί μέσα σαν άνθρωπος; Άντε, το πολύ-πολύ να χειροκροτήσεις, αλλά ακόμη κι αυτό θα το κάνεις με μέτρο. Μην ενοχλήσεις το διπλανό σου. Ενώ η Σούπερ Λιγκ… Πώς να το πω; Ρε παιδί μου, η Σούπερ Λιγκ είναι για αρχόντους. Πας, κάθεσαι, έχεις την άπλα σου αφού ο επόμενος οπαδός βρίσκεται 2,5 θύρες ή γήπεδα μακριά. Μπορείς να εκφράσεις τον εσωτερικό σου κόσμο, δίχως να ενοχλάς. Τι να μας πει και ο κύριος Αυγολέμονος που γουστάρει κουλτουροτραγουδοκλάρινα;
Σε αυτές τις περιπτώσεις το ίδιο το θέαμα είναι δευτερεύον. Μπορεί να πας και να μην σ’ αρέσει το Λεβαδειακός-Πλατανιάς. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί, αλλά υπάρχουν ανάμεσά μας και τέτοιοι παράξενοι άνθρωποι ανίκανοι να εκτιμήσουν την ποιότητα. ΟΚ, συμβαίνουν αυτά. Τουλάχιστον, όμως, θα περάσεις καλά. Θα φας το βρώμικό σου, θα πετάξεις το μπουκάλι σου, θα βρίσεις τις μανάδες των απέναντι. Θα υπάρξει μια βιωματική εμπειρία που θα συμβάλλει στην αέναη εσωτερική αναζήτηση που σε βοηθά να γίνεις καλύτερος. Ενώ με το μιούζικαλ, τι να σε οδηγήσει στο καλύτερο εγώ σου; Τα φτερά στα κεφάλια των πρωταγωνιστών ή οι κορώνες που βγάζει ένας τύπος μόνο και μόνο επειδή την ώρα που περπάταγε τον έπιασε βροχή κι αντί να ψάξει να βρει ένα υπόστεγο μέχρι να περάσει, αυτός αποφάσισε να αρχίσει να χορεύει; Αν ήταν ματσάκι στη Σούπερ Λιγκ, θα είχε διακοπεί…
https://www.youtube.com/watch?v=D1ZYhVpdXbQ